to zupełnie obojętnie.
– Idziesz potem na imprezę?
– Tak, chociaż mam alergię na tych upajających się sobą, rozpuszczonych chłopaczków. Oni tylko czyhają, żeby zaimponować jakiejś niepewnej siebie dziewczynie i potem ją wykorzystać. To najgorsze miernoty na tej uczelni. A fuksówka właśnie dlatego odbywa się na samym początku semestru, żebyśmy się nie zorientowały, jacy z nich popaprańcy. Za dwa tygodnie żadna z tych dziewczyn nawet na nich nie spojrzy.
– To dlaczego tu przyszłaś?
– Żeby oddzielić ziarno od plew, rozpoznać ich, a potem unikać – odparła cynicznie. – Właśnie, masz fajne usta. Jeśli się upiję i nie będę miała się z kim migdalić, to do ciebie przyjdę.
Miałam nadzieję, że tak się stanie.
Przez resztę popołudnia odbywały się różne akcje, których głównym celem było chyba to, żeby podniecić chłopaków. Wylali nam na głowy solną zalewę z kiszonych śledzi, więc musiałyśmy się wykąpać w bieliźnie. Tym, które przegrywały w konkursach, malowali na czołach wielkie zera, a najbardziej pijane zostały zaszczycone autografami, które wypisywali im na piersiach, w wygięciu pleców i na tyłkach. Coraz częściej odchodziły na bok, żeby wymiotować, ale oni nadal wlewali w nas wódkę.
Zapadł wieczór, przyszła pora ruszać dalej. Ostatnia szybka kąpiel w zatoce, potem oddali nam ubrania. Wynajęty przez nich stary autobus miejski, który miał zawieźć nas na zabawę, był już w połowie zapełniony przez studentów pierwszego roku, którzy nie odważyli się wziąć udziału w fuksówce.
Kiedy wsiadłyśmy, złapali się za nosy. Jechało od nas rzygami, kiszonymi śledziami i wodą z zatoki. No i wódą. Trzy dziewczyny w samej bieliźnie trzeba było wnieść do autobusu, zostały ułożone w przejściu między siedzeniami. Jednej z nich obsunął się biustonosz, z którego wyłoniła się bieluteńka pierś z ciemnym sutkiem. Faceci śmiali się i pokazywali ją sobie palcem. Jeden ruszył do niej z aparatem cyfrowym. Chris zareagowała błyskawicznie. Najpierw wysunęła ramię jak szlaban, a potem zerwała się na nogi, żeby zastawić mu przejście.
– A ty, mały, dokąd?
– Przecież ona i tak nie zauważy – wybełkotał. – Śpi. Odsuń się.
Chris skrzyżowała ramiona na piersi i prychnęła. We włosach miała jeszcze jakieś wodorosty, ale jej postawa była zdecydowanie władcza. Stała mocno wrośnięta jak słup, chociaż autobusem kołysało. Mina gościa, który był od niej wyższy o głowę, była coraz mniej pewna siebie.
– No nie bądź taką zasadniczką, przecież to tylko żarty. Jesteś jakąś feministką czy co? – „Feministka” wypowiedział tak, jakby to było brzydkie słowo, a jednocześnie się uśmiechał.
Chris nie drgnęła. Wszyscy wlepili w nich wzrok.
– Dobra, mam to gdzieś – zarechotał, starając się nie wyglądać na kogoś, kto właśnie przegrał z dziewczyną.
– A ty dokąd? – zawołała za nim Chris, bo ruszył na swoje miejsce.
Wstrzymałam oddech. Jeszcze z nim nie skończyła?
– Idę usiąść – odparł niepewnie.
– Zapomnij, wracaj mi tu zaraz.
Zawrócił niechętnie.
– Ściągaj koszulkę – powiedziała.
– Co? – Zrobił wielkie oczy. – O, co to, to nie.
Rozejrzał się, szukając wsparcia, ale wszyscy tylko obserwowali z rozbawieniem ten spektakl.
– Ściągaj tę zasraną koszulkę, takie polo nosiło się w latach dziewięćdziesiątych, i dawaj tutaj. Nie widzisz, że jej zimno?
Dał za wygraną i zrobił, co mu kazała, pokręcił głową i wrócił na swoje miejsce. Okazało się, że pod różową koszulką polo miał nalany tors z wyraźnie zaznaczonymi sutkami. Facet wyraźnie czuł się nieswojo.
Chris obudziła dziewczynę, uniosła jej ręce i delikatnie włożyła na nią koszulkę.
– Daj mi flaszkę – powiedziała, siadając koło mnie, i wypiła kilka łyków piwa.
– Dobra robota – szepnęłam, stawiając sobie flaszkę na kolanach.
– Dzięki, ale zmuszanie tego biedactwa, żeby włożyła taką ohydną koszulkę, graniczyło z okrucieństwem – mruknęła.
Faye odstawiła Julienne do przedszkola i zaczęła kręcić się po Östermalmie. Koniec siedzenia w domu. Musi się ruszać. Spalać tłuszcz, żeby mieć szczupłe, wytrenowane ciało. Za wszelką cenę musi skończyć z tym zapuszczaniem się.
Jej żołądek zaburczał z niezadowolenia. Nie zjadła śniadania. Wypiła tylko czarną kawę, by zwiększyć spalanie podczas spaceru. Przed oczami przesuwały jej się obrazy dań, jak w gastronomicznym kalejdoskopie. Jeśli wróci do domu, ulegnie pokusie i napcha się jedzeniem, opróżniając całą spiżarnię. Przyspieszyła kroku. Szła Karlavägen w stronę Humlegården13. Skrzywiła się, kiedy poczuła, że ma obrzydliwie spocone plecy. Bardzo nie lubiła się pocić. Ale, jak mawiała Alice, „pot to tłuszcz, który płacze”. Chociaż nie mogłaby powiedzieć, żeby widziała kiedykolwiek choćby kroplę potu u Alice.
Dziewiętnastowieczne fronty kamienic pochylały się nad nią majestatycznie. Czujne i niewzruszone. Niebo było błękitne, słońce odbijało się w śniegu, który jeszcze nie zdążył pokryć się szarą powłoką brudu. Chociaż była spocona, od dawna tak dobrze się nie czuła. Punktem zwrotnym była niespodziewana propozycja randki ze strony Jacka. To b ę d z i e przełom.
W ich związku nastąpiła stagnacja, co w dużej części było jej winą. Pora znów stać się kobietą, której on pragnie. To będzie nowy początek.
Ostatecznie postanowiła, że nie podejmie tematu weekendu z Chris. Jest potrzebna w domu, byłaby egoistką, gdyby nalegała na ten bezsensowny wyjazd. Unikała telefonów od Chris, dobrze wiedząc, co na to powie przyjaciółka.
Znów przyspieszyła. Miała wrażenie, jakby z każdym krokiem spływały z niej kilogramy, gram za gramem. Znienawidzony pot wsiąkał w ubranie.
Kilkoro licealistów z Östra Real popalało papierosy pod murem okalającym budynek szkoły. Dwie dziewczyny i dwóch chłopaków. Szary dym wydobywał się z ich ust i nosów, kiedy się śmiali. Wydawali się nie mieć żadnych zmartwień. Kilka lat temu, w innym czasie, w innym życiu, mogła to być ona z Jackiem, Henrik i Chris.
Jack, pogodny żartowniś. Niefrasobliwy, ze szlacheckiej rodziny, zawsze miał w kieszeni jakieś zaproszenie na imprezę. Mistrz gier towarzyskich i rozśmieszania ludzi. Henrik był strategiem i myślicielem. Pochodził z prostej rodziny z przedmieścia, skąd udało mu się wyrwać dzięki temu, że miał głowę do nauki. Studiował ekonomikę przemysłu na KTH
Karlavägen − elegancka ulica, aleja spacerowa; Humlegården − mały park przy tej ulicy.
