Straciła wszystko. Matkę, ojca, ciepło i tkliwość, a także przyjaźń rówieśników. Miała osiem lat, piętno dziecka z rodziny alkoholików, którzy pozabijali się w pijanym widzie, przywarło do niej na dobre. Dzieci są głupie i okrutne, obraziły Lerę, więc ona też się obraziła. Została odszczepieńcem, odsunęła się od wszystkich i nawet z upływem lat przepaść między nią a resztą dzieci się nie zmniejszyła. W klasie zapomniano o powodach jej sieroctwa, ale Lera nie zapomniała zdrady kolegów. Nie zapomniała i nie wybaczyła. Aż do ukończenia szkoły, co nastąpiło w ubiegłym roku, trzymała się na uboczu. Była całkiem sama. Nie licząc oczywiście starej cioci Ziny, kuzynki nieżyjącej babci. Zaraz po śmierci rodziców ciocia Zina przyjechała z głuchej prowincji do Moskwy, żeby się zaopiekować Lerą. Chciała ją zabrać do siebie, ale dziewczynka kategorycznie odmówiła wyjazdu, krzyczała jak opętana, urządzała sceny, rozbijała naczynia i dwukrotnie uciekała z dworca, kładąc kres wszelkim próbom zmiany miejsca zamieszkania. Gdy ciocia Zina uświadomiła sobie daremność swoich wysiłków, postanowiła osiedlić się w Moskwie. Nie zostawi przecież dziecka na pastwę losu! Nie odda też do internatu, skoro żyją krewni, niechby i nie najbliżsi…
Lera spędziła z ciocią Ziną dziewięć lat, póki nie zjawił się dziadek. Nazajutrz po jego powrocie krewna wyjechała na prowincję. Nawet jej przez myśl nie przeszło, żeby zostać pod jednym dachem z zabójcą. Przed odjazdem zaproponowała Lerze, żeby jej towarzyszyła, ale dziewczyna tym razem też odmówiła.
– Nie boisz się z nim mieszkać? – zapytała płaczliwie ciocia Zina. – To przecież straszny człowiek, nie miał litości dla rodzonego syna i cię osierocił.
– Tutaj jest mój dom – odparła Lera twardo. – Nigdzie stąd nie wyjadę. Gdy dziadek zacznie podskakiwać, wsadzę go z powrotem do więzienia, nic mnie przed tym nie powstrzyma.
Jednakże dziadek się pilnował. Początkowo Lera wciąż mu się przyglądała, spodziewając się oznak „niewłaściwego zachowania”, wulgarności, skłonności do przemocy, pijaństwa czy czegoś w tym stylu. Z wielką przyjemnością poszłaby na skargę do dzielnicowego… Dzielnicowy był godny zaufania, nawiasem mówiąc, mieszkał w tym samym domu, Lera go dobrze znała. Gdy tylko pojawił się dziadek, stróż prawa zapowiedział jej, że w razie czego ma się nie wstydzić i walić do niego jak w dym. Ale nic się nie działo. Dziadek w ogóle nie pił, nie podnosił na nią głosu, był uprzejmy, spokojny i sumienny, zatrudnił się jako portier w dwóch miejscach naraz, pracował na zmiany i jeszcze dorabiał, krótko mówiąc, przynosił pieniądze, wprawdzie niewielkie, ale przynosił. Lery to jednak nie obchodziło. Regularnie dostawała tantiemy za piosenki ojca, obie z Ziną utrzymywały się z nich przez dziewięć lat. Lera świetnie poradzi sobie bez pieniędzy dziadka. Mężczyzna ma prawo tu mieszkać, to jego mieszkanie, kupione za jego pieniądze dawno temu, jeszcze przed urodzeniem Lery. Ale to prawo materialne. Co się zaś tyczy prawa moralnego, pozwalającego mu mieszkać razem z wnuczką, którą w wyniku pijackich ekscesów uczynił sierotą, to tutaj sprawa nie jest taka prosta.
Zdaniem Lery Niemczinowej dziadek nie miał prawa nie tylko do tego, żeby z nią mieszkać, ale też do tego, żeby w ogóle żyć. Gdyby był uczciwym człowiekiem, już dawno by umarł. Tacy jak on nie powinni chodzić po ziemi. Ale skoro prymitywny, odrażający dziadek tego nie rozumie i nadal zatruwa jej życie swoją obecnością, powinien przynajmniej wiedzieć, co się dzieje. Powinien czuć się wciąż winny za to, co już zrobił, a mieszkanie z Lerą musi wywoływać w nim dyskomfort.
Lera nie poszła na pogrzeb Saszy Barsukowa. Nie dlatego, że okropnie przejęła się jego śmiercią. Zwyczajnie nie miała ochoty i nie uważała tego za potrzebne. Owszem, martwiła się, ale z całkiem innego powodu. Kim był dla niej Saszka? Adoratorem, wielbicielem, nikim więcej. Na pewno nie narzeczonym! Tylko dziadek ze swoimi anachronicznymi wyobrażeniami może sądzić, że skoro chłopak odprowadza dziewczynę do domu, wstępuje na herbatę i przynosi jej kwiaty, to ona musi koniecznie za niego wyjść. Lera tak nie sądziła, co więcej, podobnie jak większość współczesnych dziewcząt, nie uważała, że intymna zażyłość stanowi podstawę do wyciągania poważnych wniosków. Fakt, że podczas nieobecności dziadka regularnie sypiała z Saszą Barsukowem, wcale nie oznaczał, że powinna zjawić się na pogrzebie chłopaka albo przynajmniej się z nim pożegnać. Dziadek na szczęście nie wiedział, jak daleko zaszły sprawy, same spotkania z Saszą wystarczyły, by odważył się zrobić uwagę wnuczce.
– Kiedy pogrzeb? – zapytał, gdy wrócił o dziesiątej rano po dwudziestoczterogodzinnej zmianie.
– Dzisiaj – odparła Lera spokojnie.
– O której?
– Już się zaczął – rzuciła obojętnie.
– A ty? Dlaczego jesteś w domu?
– Nie pójdę. Nie mam tam nic do roboty.
– Ale przecież to twój kolega i przyjaciel, Leroczko. Jak możesz?
– Zamknij się – zimno wycedziła dziewczyna. – Nie będziesz mnie uczył. Znalazł się wzór cnót i moralności.
Dziadek w milczeniu się rozebrał i zamknął w swoim pokoju. Lera westchnęła z satysfakcją. Znakomicie. Nikt jej nie będzie rozkazywał, a on w szczególności.
Wtedy, rok temu, nawet się nie spodziewała, że tak łatwo sobie z nim poradzi. Musi tylko wciąż przypominać, co zrobił, i dawać do zrozumienia, że mu nie wybaczyła. Wtedy będzie do rany przyłóż. Szczerze mówiąc, z nim jest łatwiej niż z ciocią Ziną, która miała wprawdzie poglądy tak samo zacofane jak on, ale w odróżnieniu od niego uważała, że ma prawo robić Lerze uwagi, a nawet ją pouczać. Inna sprawa, że odkąd zaczęła się litować nad nieszczęsną sierotką, robiła to przez dziewięć lat, na wiele rzeczy przymykając oczy i wybaczając dziewczynce to, za co dzieci zazwyczaj się karze. Mimo że dziadek chyba w ogóle się nad nią nie litował, Lera szybko doszła do wniosku, że może nim manipulować, wykorzystując do tego jeśli nie litość, to poczucie winy. I osiągnęła w tym mistrzostwo. Dziadek chodził jak na sznurku i nie ośmielał się pisnąć słowa. O Boże, jak ona go nienawidziła!
Dziadek wykonywał wszystkie prace domowe, sprzątał mieszkanie, robił zakupy i gotował. Już na początku Lera mu oznajmiła, że skoro nie może uniknąć mieszkania pod jednym dachem z zabójcą swoich rodziców, nie zamierza po nim sprzątać i go obsługiwać. Dziadek w milczeniu się podporządkował, tylko błysnął groźnie oczami. Ale co tam! Czy Lera miałaby się przestraszyć jego spojrzenia?! Sama też umie piorunować wzrokiem, i to nie gorzej niż on.
Dzień, w którym odbył się pogrzeb Barsukowa, spędziła w domu, nie poszła nawet do instytutu. Leżała na kanapie w swoim pokoju, słuchała cudownego głosu Igora Wildanowa, który śpiewał piosenki jej ukochanego tatusia, spoglądała na zdjęcia i plakaty na ścianach, połykała łzy i zastanawiała się, co powinna dalej robić. Jak mu pomóc?
Rozdział 2
Nowa praca obok mnóstwa plusów miała też jeden istotny minus. Major Kamieńska straciła uprawnienia, by wzywać osoby, z którymi chciała porozmawiać. Wezwania mogli wysyłać śledczy, a zaproszenia oficerowie operacyjni, ona tymczasem już od trzech miesięcy była właściwie nikim. Potrzebujesz kogoś i chcesz mu zadać parę pytań? Bądź łaskawa się z nim umówić, a potem ubierz się, zejdź z drugiego piętra, wsiądź do metra i jedź, gdzie musisz. I przez
