rozgniewany.
– Muszę go dostać, muszę go dostać! – odpowiedział swym cienkim falsetem podniecony Droll i rzucił się także między drzewa.
Wówczas Old Firehand, jak dobrze wytresowany koń, który nawet w galopie słucha wędzidła, zatrzymał się w pełnym biegu i zawrócił powoli ku ognisku, jak gdyby nigdy nic. Tam stała reszta ludzi w pojedynczych ożywionych grupach i patrzyła w las, oczekując wyniku pościgu.
– Co? Powróciliście sami? – zawołał stary Missouryjczyk do Old Firehanda.
– Jak widzicie – odparł tenże spokojnie.
– Czy nie można go było doścignąć?
– Nawet bardzo łatwo, gdyby nie ten przeklęty tramp, z którym się zderzyłem.
– Fatalna historia, że właśnie herszt nam umknął!
– No, wy, stary Blenter, najmniej możecie się uskarżać.
– Dlaczego?
Stanął, nasłuchując, lecz że wokoło najmniejszy szmer nie zdradzał miejsca pobytu kornela, musiał zawrócić.
Old Firehand polubił tego dziwacznego człowieka, nie chcąc go więc wobec rafterów zawstydzać, zapytał wziąwszy go na bok:
– Ależ, Droll, czy nie słyszeliście, jak kilkakrotnie wołałem za wami?
– Słyszałem zupełnie dobrze – odrzekł grubas.
– A czemu nie zatrzymaliście się?
– Bo chciałem schwytać tego draba.
– I dlatego biegliście za nim w las?
– Jakże inaczej mógłbym to zrobić? Czy może sądzicie, że wróciłby dobrowolnie i rzucił mi się w ramiona?
– To nie, ale coś w tym rodzaju. Założę się, że kornel był na tyle mądry, by nie chodzić daleko. Wszedł tylko cokolwiek w las i ukrył się za drzewem, aby wam pozwolić przebiec obok siebie.
– Jak? Co? Przebiec obok niego? Gdyby to była prawda, to nie mogłoby mi się większe głupstwo przydarzyć!
– Na pewno tak było! Dlatego wzywałem was, abyście stanęli; gdybyśmy się znaleźli w ciemnościach lasu, położylibyśmy się i nasłuchiwali. Przytknąwszy uszy do ziemi, usłyszelibyśmy jego kroki i moglibyśmy rozpoznać ich kierunek, a gdyby stanął, łatwo byłoby go podejść. Podchodzić wszakże umiecie doskonale. Wiem coś o tym.
– To się rozumie – odpowiedział Droll, któremu ta pochwała pochlebiała. – Kiedy o tym myślę, zdaje mi się, że macie zupełną słuszność. Byłem wtedy głupi, trochę za głupi. Ale może to naprawię? Co myślicie o tym?
– Jest to zupełnie możliwe, ale łatwo nam to nie przyjdzie. Musimy czekać do rana i wtedy odszukać jego ślady. Pójdziemy potem za nimi i prawdopodobnie schwytamy go. – To zdanie zakomunikował także rafterom, na co stary Missouryjczyk oświadczył:
– Sir, ja jadę z wami. Koni zdobyliśmy dosyć, tak że jeden i mnie się dostanie. Rudy kornel jest tym, którego szukam od lat wielu. Teraz mam wreszcie jego ślad, a towarzysze nie wezmą mi za złe, że ich opuszczę. Szkody przy tym także nie poniosę, bo zaczęliśmy robotę dopiero niedawno.
– Bardzo mi to miłe – odpowiedział Old Firehand. – Zresztą chcę wam wszystkim uczynić pewną propozycję.
– Jaką?
– O tym później. Teraz mamy coś ważniejszego do roboty; musimy udać się do waszego baraku.
– Dlaczego nie mamy tu pozostać do rana, sir?
– Ponieważ wasza własność jest w niebezpieczeństwie! Po kornelu można się wszystkiego spodziewać; może bardzo łatwo wpaść na myśl odwiedzenia waszej chaty.
– Rany boskie! To byłoby fatalne! Mamy tam narzędzia i broń zapasową, a także proch i ładunki. Prędko, spieszmy tam!
– Bardzo dobrze! Idźcie przodem, Blenter, i weźcie jeszcze dwu ze sobą. Reszta pójdzie za wami z końmi i jeńcami: drogę będziemy sobie oświecać łuczywem, które zabierzemy z ogniska.
Bystry myśliwy osądził rudego kornela zupełnie słusznie; ten rzeczywiście, znalazłszy się w lesie, ukrył się za drzewem; słyszał, jak Droll przebiegł obok niego, i widział, że Old Firehand powrócił do ogniska. Ponieważ Droll obrał kierunek nie ku barakowi, rudy prędko wpadł na pomysł, aby się cicho oddalić w tamtą stronę, i spiesznie skierował swe kroki ku wzgórzu. Przyszło mu na myśl, jak wielką korzyść może mu przynieść zawładnięcie barakiem, a że był już tam, nie bał się, iż zabłądzi. Barak zawierał z pewnością większą część własności rafterów i kornel mógł się na nich pomścić. Dlatego przyspieszył kroku, o ile na to ciemności pozwalały.
Przyszedłszy na górę, przede wszystkim stanął nasłuchując; było przecież możliwe, że pozostał tam który z rafterów. Ponieważ jednak wszędzie panowała cisza, zbliżył się ku drzwiom baraku. Właśnie miał zbadać, w jaki sposób zostały zamknięte, kiedy nagle chwycono go za gardło i rzucono na ziemię. Kilku ludzi klęczało nad nim.
– Mamy przynajmniej jednego i ten nam za wszystko zapłaci! – odezwał się któryś.
Kornel poznał głos mówiącego i zdumiał się, lecz zarazem ucieszył; uczynił gwałtowny wysiłek, aby oswobodzić gardło, i udało mu się wykrztusić:
– Woodward! Czyś oszalał? Puść mnie, do wszystkich diabłów!
Woodward był to poddowódca trampów. Poznał głos kornela i puścił go.
– To kornel! – zawołał, odepchnąwszy innych. – Naprawdę kornel! Skąd się zjawiasz? Sądziliśmy, żeś został schwytany!
– Tak było – dyszał rudy, prostując się – ale uciekłem. Czy nie mogliście być ostrożniejsi? O mało nie zadusiliście mnie! Co robicie tutaj?
– Spotkaliśmy się zupełnie przypadkowo tam w dole.
Jest nas trzech; gdzie są inni, nie wiemy. Widzieliśmy, że rafterzy pozostali przy ognisku, więc postanowiliśmy przyjść tutaj i wypłatać im figla.
– Słusznie! Ta sama myśl i mnie przywiodła. Chętnie spaliłbym im budę!
– Taki zamiar mamy i my, ale przedtem należy zobaczyć, co chata zawiera. Może znajdziemy coś potrzebnego dla nas?
– Na to trzeba światła. Te łotry zabrały mi wszystko, a wewnątrz możemy szukać do sądnego dnia, zanim znajdziemy krzesiwo.
– Zapominasz, że mamy swoje, bo nas przecież nie ograbiono.
– To prawda! A przekonaliście się, czy nie ma tu jakiejś zasadzki?
– Żywej duszy nie ma; otworzenie drzwi pójdzie łatwo i właśnie mieliśmy wejść do środka, gdy ty nadszedłeś.
– Prędko
