się w stronę swoich ptaków, jakby to z nimi przyjechał się spotkać, a cała reszta stanowiła tylko kłopotliwy dodatek.
Lorsen wystąpił naprzód, wyraźnie rozkoszując się swoją chwilą sławy.
– Rebelia została stłumiona. Inkwizycja wyłapuje wszystkich zdrajców korony. Jednak nieliczni buntownicy uciekli i rozproszyli się po przełęczach i niecywilizowanym zachodzie, gdzie z pewnością znów będą siali zamęt.
– Tchórzliwi dranie! – Cosca klepnął się po udzie. – Czy nie mogli dać się zaszlachtować jak uczciwi ludzie? Jestem miłośnikiem fermentacji, ale sianie fermentu to nadużycie!
Lorsen zmrużył oczy, jakby zawiał mu w nie przeciwny wiatr, po czym kontynuował.
– Z przyczyn politycznych wojsko Jego Królewskiej Mości nie może ruszyć w pogoń.
– Czy te przyczyny polityczne to granica? – spytał Temple.
– Właśnie – odrzekł Lorsen.
Cosca przyjrzał się swoim nierównym, pożółkłym paznokciom.
– Nigdy nie przywiązywałem do nich większej wagi.
– Właśnie – skwitował Pike.
Chcemy, żeby Kompania Łaskawej Dłoni przekroczyła góry i spacyfikowała Bliską Krainę w kierunku zachodnim, aż po rzekę Sokwayę. Zgniliznę rebelii należy usunąć raz na zawsze. – Lorsen ciął krawędzią dłoni wyobrażone plugastwo, z entuzjazmem podnosząc głos. – Musimy oczyścić to bagno deprawacji, które już zbyt długo zanieczyszcza naszą granicę! Tę... przepełnioną latrynę! Ten zatkany kanał, z którego ohyda chaosu nieustannie wylewa się do wnętrza Unii!
Temple doszedł do wniosku, że jak na człowieka, który przeciwstawia się ohydzie, Inkwizytor Lorsen zadziwiająco chętnie stosuje metafory oparte na gównie.
– Cóż, nikt nie lubi zatkanych kanałów – stwierdził Cosca. – Może poza samymi kanalarzami, którzy żyją z grzebania się w mazi. Przetykanie rur to nasza specjalność, prawda, sierżancie Przyjazny?
Olbrzym na chwilę podniósł wzrok znad kości i wzruszył ramionami.
– To Temple jest językoznawcą, ale pozwoli pan, że tym razem sam pokuszę się o interpretację. – Stary podkręcił nawoskowane końcówki wąsów palcem wskazującym i kciukiem. – Chce pan, żebyśmy sprowadzili zarazę na osadników z Bliskiej Krainy. Chce pan, żebyśmy przykładnie ukarali wszystkich buntowników i ludzi, którzy udzielają im schronienia. Chce pan, żebyśmy uzmysłowili im, że mogą mieć przyszłość wyłącznie pod skrzydłami Jego Królewskiej Mości. Chce pan, żebyśmy zmusili ich do powrotu w ramiona Unii. Jestem blisko?
– Wystarczająco blisko – mruknął Superior Pike.
Temple zauważył, że się poci. Otarł czoło drżącą dłonią. Ale co mógł zrobić?
– Przygotowaliśmy dokumenty werbunkowe. – Lorsen wyjął plik szeleszczących papierów, które w dolnym rogu oznaczono masywną czerwoną pieczęcią.
Cosca lekceważąco machnął ręką.
– Mój notariusz je przejrzy. Te prawnicze bzdury mnie męczą. Jestem prostym żołnierzem.
– Godne podziwu – odrzekł Pike, lekko unosząc bezwłose brwi.
Temple wodził palcem pokrytym plamami tuszu po wykaligrafowanym tekście, przeskakując wzrokiem między kolejnymi interesującymi go fragmentami. Zdał sobie sprawę, że nerwowo skubie narożniki stron i zmusił się, żeby przestać.
– Dołączę do waszej wyprawy – rzekł Lorsen. – Dysponuję listą osad, których mieszkańców podejrzewamy o ukrywanie rebeliantów bądź sprzyjanie buntowniczym nastrojom!
Cosca się wyszczerzył.
– Nie ma niczego bardziej niebezpiecznego od buntowniczych nastrojów!
– Jego Eminencja Arcylektor oferuje nagrodę w wysokości pięćdziesięciu tysięcy marek za pojmanie żywcem głównego podżegacza do buntu, człowieka, którego rebelianci zwą Conthusem. Używa on także imienia Symok. Duchy nazywają go Czarną Trawą. Z kolei, podczas masakry w Rostodzie używał przydomka...
– Błagam, żadnych więcej przydomków! – Cosca pomasował skronie, jakby chciał złagodzić ból. – Odkąd zostałem ranny w głowę podczas bitwy o Afieri, dręczy mnie przekleństwo fatalnej pamięci do imion. Stało się to dla mnie źródłem ciągłych upokorzeń. Sierżant Przyjazny zajmie się wszystkimi szczegółami. Jeżeli ten wasz Conshus...
– Conthus.
– A co powiedziałem?
– Conshus.
– No widzi pan! Jeśli przebywa na terenie Bliskiej Krainy, na pewno wpadnie w nasze ręce.
– Tylko żywy – odburknął Lorsen. – Musi odpowiedzieć za swoje zbrodnie. Trzeba przykładnie go ukarać. Pokazać publicznie!
– Jestem pewien, że będzie to pouczające przedstawienie!
Pike rzucił kolejną porcję okruchów powiększającemu się stadu ptaków.
– Metody działania pozostawiamy w pańskiej gestii, generale. Prosimy jedynie, żeby pośród zgliszczy pozostało coś, co będziemy mogli zaanektować.
– Muszą panowie zrozumieć, że kompania najemników bardziej przypomina pałkę niż skalpel.
– Jego Eminencja sam wybrał taką metodę i rozumie jej ograniczenia.
– Arcylektor to inspirujący człowiek. Pewnie pan wie, że jesteśmy bliskimi przyjaciółmi.
– Jego jedyne zastrzeżenie, zresztą wyraźnie określone w kontrakcie, dotyczy tego, by nie angażował się pan w konflikt z siłami imperialnymi. Pod żadnym pozorem, zrozumiano? – W głosie Pike’a ponownie pojawiła się chrapliwa nuta. – Legat Sarmis wciąż nawiedza granicę jak wściekły upiór. Nie sądzę, żeby ją przekroczył, jednak jest to człowiek, z którym nie należy igrać, wyjątkowo krwawy i okrutny wróg. Jego Eminencja pragnie uniknąć kolejnej wojny.
– Bez obaw, unikam walki, kiedy to tylko możliwe. – Cosca radośnie poklepał rękojeść broni. – Mieczem lepiej pogrzechotać niż go dobyć, czyż nie?
– Mamy dla pana podarunek. – Superior Pike wskazał opancerzony wóz, dębowego potwora obłożonego nitowanym żelazem i zaprzężonego w osiem muskularnych koni. Przypominał połączenie pojazdu z zamkiem; miał szpary zamiast okien i wieńczyły go blanki z prześwitami, przez które obrońcy mogli strzelać do otaczających ich wrogów. Nie był to najbardziej praktyczny prezent, lecz Cosca nigdy nie zwracał uwagi na praktyczność.
– Dla mnie? – Stary przycisnął wysuszone dłonie do pozłacanego napierśnika. – To będzie mój dom z dala od domu na pustkowiu!
– W środku kryje
