Dziady, część III. Адам Мицкевич

      Kapral poczciwy, i sam z butelek skorzysta,

      Przy tym jest Polak, dawny nasz legijonista,

      Którego car przerobił gwałtem na Moskala.

      Kapral dobry katolik, i więźniom pozwala

      Przepędzić wieczór świętej Wigiliji razem.

      Gdyby się dowiedzieli, nie uszłoby płazem.

      I skądże się tu wziąłeś, Żegoto kochany?

      Kiedy?

                        Dziś mię porwali z domu, ze stodoły.

      I ty byłeś gospodarz?

                        Jaki! zawołany.

      Żebyś ty widział moje merynosy16, woły!

      Ja, co pierwej nie znałem, co owies, co słoma,

      Mam sławę najlepszego w Litwie ekonoma.

      Wzięto cię niespodzianie?

                        Od dawna słyszałem

      O jakimś w Wilnie śledztwie; dom mój blisko drogi.

      Widać było kibitki latające czwałem

      I co noc nas przerażał poczty dźwięk złowrogi.

      Nieraz gdyśmy wieczorem do stołu zasiedli

      I ktoś żartem uderzył w szklankę noża trzonkiem,

      Drżały kobiety nasze, staruszkowie bledli,

      Myśląc, że już zajeżdża feldjeger ze dzwonkiem.17

      Lecz nie wiedziałem, kogo szukają i za co,

      Nie należałem dotąd do żadnego spisku.

      Sądzę, że rząd to śledztwo wynalazł dla zysku,

      Że się więźniowie nasi porządnie opłacą

      I powrócą do domu.

                        Taką masz nadzieję?

      Jużci przecież bez winy w Sybir nas nie wyślą;

      A jakąż winę naszą znajdą lub wymyślą?

      Milczycie, – wytłumaczcież, co się tutaj dzieje,

      O co nas oskarżono, jaki powód sprawy?

      Powód – że Nowosilcow przybył tu z Warszawy.

      Znasz zapewne charakter pana Senatora.

      Wiesz, że już był w niełasce u imperatora,

      Że zysk dawniejszych łupiestw przepił i roztrwonił,

      Stracił u kupców kredyt i ostatkiem gonił.

      Bo pomimo największych starań i zabiegów

      Nie może w Polsce spisku żadnego wyśledzić;

      Więc postanowił świeży kraj, Litwę, nawiedzić,

      I tu przeniósł się z całym głównym sztabem szpiegów.

      Żeby zaś mógł bezkarnie po Litwie plądrować

      I na nowo się w łaskę samodzierżcy wkręcić,

      Musi z towarzystw naszych wielką rzecz wysnuwać

      I nowych wiele ofiar carowi poświęcić.

      Lecz my się uniewinnim —

                        Bronić się daremnie —

      I śledztwo, i sąd cały toczy się tajemnie;

      Nikomu nie powiedzą, za co oskarżony,

      Ten, co nas skarży, naszej ma słuchać obrony;

      On gwałtem chce nas karać – nie unikniem kary.

      Został nam jeszcze środek smutny – lecz jedyny:

      Kilku z nas poświęcimy wrogom na ofiary,

      I ci na siebie muszą przyjąć wszystkich winy.

      Ja stałem na waszego towarzystwa czele,

      Mam obowiązek cierpieć za was, przyjaciele;

      Dodajcie mi wybranych jeszcze kilku braci,

      Z takich, co są sieroty, starsi, nieżonaci,

      Których zguba niewiele serc w Litwie zakrwawi,

      A młodszych, potrzebniejszych z rąk wroga wybawi.

      Więc aż do tego przyszło?

                        Patrz, jak się zasmucił.

      Nie wiedział, że dom może na zawsze porzucił.

      Nasz Jacek musiał żonę zostawić w połogu,

      A nie płacze —

                        Ma płakać? owszem – chwała Bogu.

      Jeśli powije syna, przyszłość mu wywieszczę —

      Daj mi no rękę – jestem trochę chiromanta18,

      Wywróżę tobie przyszłość twojego infanta19.

      Jeśli będzie poczciwy, pod moskiewskim rządem

      Spotka się niezawodnie z kibitką i sądem;

      A kto wie, może wszystkich nas znajdzie tu jeszcze —

      Lubię synów, to nasi przyszli towarzysze.

      Wy tu długo siedzicie?

                        Skądże

Скачать книгу