is eergister by die huis weg, maar ek het ’n paar dinge langs die pad gehad om te doen. En dan natuurlik moes ek soveel petrol saamry, want met al oom Bob se manewales in Zim, weet ’n mens nooit of daar nog petrol beskikbaar is nie.” Hy vee oor sy gesig. “Hulle behoort daai man ’n medalje te gee. Daar is nie baie mense wat daarop kan roem dat hulle manalleen vir die ondergang van ’n hele land verantwoordelik is nie.”
Ester kyk na Samuel waar hy langs haar op die breë rusbank sit en sy lig haar wenkbroue effens. Hy glimlag. “Hy het dit darem nie alleen gedoen nie. Daar was beslis ’n paar maatjies wat hom gehelp het.” Hy kyk na Ester. “En ja, ondanks Bob en sy trawante glo ek steeds dat daar hoop is. Ons kan nie bekostig om moedeloos te word nie.”
“A-a-a, hoe verblydend dat jy nog nie jou optimisme verloor het nie.” Robert skud sy kop. “Al vermoed ek jy is deesdae omtrent nog die enigste een in die ganse Afrika suid van die Sahara wat so voel.”
Ester glimlag. “I rest my case.”
“Moet haar nie in haar kwaad sterk nie. Sy beweer ek is ’n dinosourus wat nog net nie agtergekom het my spesie het almal al uitgesterf nie.”
“Het jy al na een van sy praatjies gaan luister? As jy dit nog nie gedoen het nie, moet jy gerus gaan. Dis ’n belewenis om te sien hoe hy ongelowiges binne ’n uur tot ander insigte kan bring. Die man is ’n towenaar wat dit betref.”
“Ek het dit beleef, maar ek is oortuig die lammes wat hy weer laat loop, was nooit lam nie en die blindes kon nog altyd sien. Hy preek vir die gelowiges, maar laat dit soos ’n massabekering lyk.”
Robert lag skielik hardop terwyl hy met sy plathand op sy been slaan en na Samuel kyk. “En jy laat haar daarmee wegkom? My kop sou gerol het.”
“Where ignorance is bliss, ’tis folly to be wise.”
“Profetiese woorde, as ons nou net kan ooreenkom waar die dwaasheid lê. Soos dit vir my lyk, is jy op die oomblik in die minderheid.”
Samuel neem ’n sluk bier en glimlag lui toe hy na haar kyk. “Ek hoop nie jy beroep jou op vriend Robert hier nie. Hy is ’n prostituut. Hy verkoop idees aan die eerste, hoogste bod, afhangend van wat jy wil hoor.”
Robert staan op en hulle hoor hoe hy die yskas se deur oopmaak. “Ek hoop nie julle gee om as ek die reste opeet nie. Ek is rasend honger.”
“Hou net vir Ester ’n stukkie lewer oor. Dis haar gunsteling.”
Ester het mettertyd al meer regop gesit en sy rek nou haar nek asof sy oor die toonbank sal kan sien. “Hoe smaak koue lewer?” Sy ril sigbaar.
“ ’n Mens kan sien jy was nog nooit honger nie.”
“Wat doen hy vir ’n lewe?” Sy vra dit effens onderlangs asof sy nie wil hê Robert moet haar hoor nie.
“Robert, Ester wil weet wat doen jy vir ’n lewe.”
“Ek gee klas by die Universiteit van Zambië.”
“In watter vak?”
“Politieke Wetenskap.”
“Dan behoort jy mos te weet waarvan jy praat. Waarom help jy nie jou vriend reg nie?”
Robert kom sit met die bord kos by die tafel. “Dis nie asof ek nog nie probeer het nie.”
“Waarom woon jy nog in Afrika? Daar is tog seker ander universiteite in die wêreld waar hulle Politieke Wetenskap aanbied.”
Robert kou stadig asof hy haar nie gehoor het nie. Samuel sit agteroor en glimlag. “Smaak die lewer lekker?”
“Heerlik.”
“Waarom woon ...” begin Ester haar vraag herhaal, maar Robert onderbreek haar met ’n sug.
“Ek het jou gehoor.”
“Hy kan jou nie antwoord nie.”
“Hoe moeilik kan dit wees?”
“Waarom het jý teruggekom?” wil Samuel van haar weet.
Ester kyk na Samuel. “Ek het jou nie gevra nie. Ek wil hoor wat hý sê.”
“Ek bly vir die rooiboklewer.” Robert vee sy mond af en sit agteroor op die stoel.
“En as daar nie meer rooibokke oor is nie?”
Robert vee oor sy kop. “Sjoe, dan sal dit seker moeilik wees om te bly.”
Ester kyk van hom na Samuel. “Waarom sê julle nie liewer net julle het nie ’n benul waarom julle bly nie?”
“Ons het nie ’n benul waarom ons bly nie,” koor hulle saam.
Robert kyk op sy horlosie. “Nouja, ek gaan dit maar waag en kyk of Pappa Elias nie dalk al slaap nie.” Hy staan op en rek sy arms bo sy kop voordat hy oorstap na waar hulle op die rusbank sit en sy hand na haar uithou. “Dit was aangenaam om jou te ontmoet en ek vra weer eens verskoning dat ek julle rustige aand so ongenooid onderbreek het.”
Samuel staan ook op. “Kom, Green, dat ek jou huis toe neem. Ek wil nie môre beskuldig word dat ek jou teen jou wil hier gehou het nie.”
“As jy in elk geval van plan was om my kamp toe te neem, kon jy dit mos lankal gedoen het.” Sy staan op en gaan haal haar kamera op die toonbank. “Nou het hulle sekerlik al klaar geëet en ek sal honger moet gaan slaap.”
“Ek is seker ná die veertig sigarette wat jy vanaand gerook het, is daar nie nog plek vir kos in jou lyf nie. Jou smaakorgane is in elk geval nou so afgestomp dat jy nie die verskil tussen lewer en lemoene sal kan proe nie.”
“Ek het nie veertig gerook nie.”
“Oukei, nege en dertig dan.” Hy neem die kamera by haar en sien die klam kol teen haar hemp.
“Met al die opwinding het ek toe nooit vir jou ’n droë hemp gegee om aan te trek nie.”
“Ek sal oorleef, en waarom ry ek nie sommer net saam met Robert nie?”
“Hy kan nie dié tyd van die aand daar aankom nie. Ek gaan hom net by sy voertuig aflaai sodat hy kan terugkom.”
Ester maak haar mond oop om iets te sê, maar die twee mans is reeds by die trap en sy stap haastig agterna. In die Jeep hang Samuel ’n baadjie oor haar skouers.
“Dit kan soms koel word in ’n oop voertuig.”
Minute later sak hulle in die rivierbed af en Ester kyk verbaas na die verlate voertuig langs die tweespoorpaadjie.
“Het jy al die pad hiervandaan gestap?”
Robert spring flink agter uit die Jeep. “Daar is ’n korter pad.” Hy lig sy hand. “Goeienag.”
Ester kyk om toe hulle wegtrek en teen die gloed van die agterligte sien sy vaagweg hoe hy hulle agterna kyk.
“Waarom bekruip julle mekaar in die nag tussen wilde diere deur? Gee dit julle
