onder die indruk jy begin werk soek. Waarom het jy my nie van jou nuutste plan vertel nie?”
“Hier vertel ek jou mos nou.”
“Ook maar net. Werklik, Danie, ek kan nie in hierdie stadium en op hierdie ouderdom bekostig om deur jou in die donker gehou te word nie.”
“Jy bedoel vasgehou te word nie? Dan jok jy mos.”
“Ek is nie lus vir grappies nie,” sê sy boos. “Jy wou nog nooit ernstig oor die toekoms praat nie, Danie Momberg. Jy het altyd ’n systappie. Wat is nou wat aangaande ons troue die end van die jaar?”
“Ons lewe spaarsaam, dis al. En nee, nié by my ma in die huis nie, ingeval dit jou vrees is. Ons sal ’n kamer kry. Wel, twee kamers. Honderde vroue sou die grond uit dankbaarheid soen as hulle mans ’n bietjie akademies wou raak. Hulle sou potte skrop om dit vir hom moontlik te maak.”
“Maar voltyds? Jy sit hier in die skaduwee van die universiteit. Probeer dan in die omgewing werk kry. Ek sal bly wees, dan kan ek aanhou by JC Vos.”
“En langer in die teenwoordigheid van jou ridder Long-play verkeer.”
“Jy moet werklik ophou met daardie kinderagtigheid. Is dit nie genoeg dat jy daardie keer voor jou ma moes sê ek is verlief op die man nie?”
Sy is sommer vuurwarm. Sy het partykeer lus en kry Danie Momberg aan sy breë, slap skouers beet en skud en skud hom.
“Wel, wil jy stry?” wil hy weet met sy loom, swaar ergernis wat nooit regtig woede word nie. “Ek kan mos agterkom hoe hy in alles jou maatstaf is. Hy swot ook buitemuurs, nie waar nie?”
“Ja, sy doktoraal. Maar dit het niks, niks met ons te doen nie, buiten dat dit illustreer dat dit moontlik is. En ek kan jou verseker dat sy vrou nie potte skrop ter wille van hom nie. Sy stel net in haar gesig belang, en in die filmrol wat sy wil hê.”
“Dus, volgens jou is hy veronreg. Die volgende stap is dat hy teen jou sagte boesem huil en vertel dat sy vrou hom nie verstaan nie.”
“Wat besiel jou, mansmens? Soek jy nou werklik skoor?”
“Ek is maar net nie blind nie. En ek ken jou te goed. Te goed, Petrus. Waarom is jy so anders van die begin van die jaar af? Jy is glad nie meer dieselfde mens nie. Jy’s so buierig en bedons, ek kan niks met jou uitrig nie. En altyd te moeg vir my, of jy het te veel werk. Ek moet bedel vir ’n uur van jou aandag.”
“Wys net hoeveel aanvoeling jy vir my probleme het,” snik sy in halwe wrewel, halwe verdriet. “Jy wil dit maar aaneen geringskat as ek by jou kla. En kyk waarmee kom jy glad vorendag. Ek en meneer Paulter.”
“Ek het gesê ek is nie blind nie,” herhaal hy dwarskoppig. “En wanneer jy eendag terugdink aan my woorde, onthou dan om te erken dat ou Daantjie Momberg nie volkome onnosel was nie.”
Blind van verontwaardiging swaai sy weg van die verligte winkelvenster waarin daar, van alle dinge, onaantreklike ysterware uitgestal is, en steek die straat oor. Al is dit hoe ver koshuis toe, sy sal met haar voete loop.
Hy laat haar wegkom.
Maar voordat sy een blok ver is, luier die kewer langs haar. Sy maak of sy nie hoor of sien nie en hou haar pas vol. Hy bly langs haar voortry, staan-staan, tartend.
Oplaas besef sy dat hy besig is om ’n gek van haar te maak. Sy ruk die linkerdeur oop en klim in, stomend van woede. “Die duiwel ry jou as jy hierdie onsin loop en versprei,” dreig sy. “Ek skaam my dood as meneer Paulter van jou teorieë moet hoor. Jy is te dikwels ledig, ek stem saam met jou ma. Sit kastig by jou boeke, maar jy sit en slaap daar. En dink nonsens uit.”
“Nog iets?” vra hy met lui geduld.
“Moet in hemelsnaam nie so vreeslik geduldig klink nie. Jy’s selfs te verdomp lui en traak-my-nieagtig vir die eise van ’n rusie.”
“Ek glo maar net nie daaraan om ’n vlieg met ’n voor-hamer dood te slaan nie.”
“Dan is ek nou seker die vlieg. Toe maar, ek sal nie verder oor jou neus loop nie. Genoeg is genoeg. Dè.”
Sy spook om die ring van haar vinger af te kry. Hy hou teen die straatkant stil en met ’n lag vou hy haar hande toe met syne sodat sy haar pogings om die ring te verwyder moet staak. “Sien jy? Klaar vasgegroei, die ou op-skuld-ringetjie. Of so nie het jy net nie hard genoeg probeer om dit af te kry nie.”
Hy soen haar aaneen en aaneen, totdat haar snikkerige woede begin swig.
“Asem,” versoek sy met ’n snak.
“Weet jy wat?” vra Danie.
“Wat?”
“Jy het jou oë toegemaak toe ek jou soen.”
“Verbasend.” Sy kan nog nie uit haar vel klim van vriendelikheid nie.
“En weet jy hoekom?”
“Nee.”
“Jy het gebid vir meer.”
“Ai, Danie.” Sy weet nie wat om te doen nie. Onder die oppervlakte, so voel dit vir haar, het dinge onherroeplik verander. Sy voel nie meer daardie veilige koestering van hulle verhouding soos vroeër nie. Daar is eerder ’n spanning aan die opbou, die spanning wat alle onvolmaakte dinge aankleef.
“En hoor hier, Petrus: daardie ring het ek nie vir jou gegee om met elke rusietjie van jou vinger af te probeer pluk nie. Dis goedkoop, verstaan.”
“Die ring?”
“Die dreigement. Die ring ook, maar toe maar.”
Afgekoel sit sy langs hom. En nou het ons nog nie uitsluitsel gekry oor volgende jaar nie, besef sy misnoeg. Hy is so oorrompelend, jy kan net nie vir hom kwaad bly nie.
Dalk was hy reg toe hy ’n tydjie gelede voorgestel het dat hulle in Junie moet trou. Hier sit hulle, en sy het nie eers ’n plekkie waar sy hom kan binnenooi en vir hom ’n koppie tee maak nie. Geen wonder hulle raak so gefrustreerd dat hulle in mekaar se kele wil afklim nie.
En sy móét vir hom sê dat hy minder gereeld moet kom. Sy moet, maar kan nie. Hulle is vanaand te skrynerig vir mekaar. Sy kan nie nog sout daarin vryf nie.
Sy kom nêrens anders meer nie. Was weke laas by Rina, en dié sal haar beslis kwalik neem. Sy voel mos die Schoons het haar in allerlei ellendes gedompel en hulle toe onttrek. Die kort besoek van Marius voordat hy operasionele gebied toe is, het alles skynbaar net nog meer gespanne gemaak.
Toe Petro en Danie hom gaan groet die aand voordat hy weg is, kon jy die atmosfeer met ’n mes sny. Sy moes haar vererg vir haar broer wat, groot en gesond en sonbruin, soos ’n vis op droë grond in sy eie woonplek lyk. Terselfdertyd, met ’n soort nuwe volwassenheid, moes sy besef dat daar nie ’n eenvoudige pad tussen man en vrou is nie.
“Hy moet haar net ’n week vir my gee,” het Danie met die terugry gebrom.
“Ag, wat sal jy tog kan doen? Sy lewe in ’n wrok, en dis ’n dood vir ’n huwelik.”
“Gits, ’n mens sou sê sy het geen
