Louisa du Toit Omnibus 6. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Louisa du Toit Omnibus 6 - Louisa du Toit страница 17

Louisa du Toit Omnibus 6 - Louisa du Toit

Скачать книгу

style="font-size:15px;">      “En toe?” vra Petro. Maar terwyl Rina nog praat, begin sy reeds met verbluffende helderheid weet wat haar skoonsuster wil sê. Maar sy luister verder asof sy niks vermoed nie.

      “Nee, verlede Saterdag ontmoet ek toe iemand daar. Eintlik het hy die eienaar gevra om my aan hom voor te stel. Toe hy boonop hoor ek het ’n bietjie drama geswot en ek kan ’n paar note sing en nog perdry ook . . .”

      “Die ou wat die film kom maak?” vra Petro, en dink vlugtig aan Barbara Paulter.

      Sy kry sterker as voorheen die gevoel dat bane vir jou bestem is waarteen jy tevergeefs met jou eie kragte beur.

      6

      “Gaaf van jou om my te kom opsoek,” se Stacey Vaughan en sy blik ondersoek vir Barbara met ’n sonderlinge, ontledende dringendheid.

      Hulle staan nog in die portaal, waarheen Ontvangs hom ontbied het.

      “Ag, ek lees toe in ons ou plaaslike bladjie dat jy hier is om sake deur te kyk, en dat jy in die King’s tuis is. Nietemin, ek sou jou darem sekerlik tussen Sentour se perde raakgeloop het. Ek . . . ek gaan gereeld daar ry, weet jy?” Sy hou hom fyn dop, maar hy verraai niks. Dis net die vreemde, gelaaide blik wat oor haar bly dwaal.

      “Stacey, het jy geweet dat ek nog hier woon?” probeer sy vanuit ’n ander front. Volgens haar beraming moes hy haar reeds na sy kamer genooi het.

      “Natuurlik,” antwoord hy amper te geredelik. “En dit bly vir my ’n raaisel dat jy nog met die latswaaier getroud is. Het jy hom lief?”

      “Hoe sal ek sê?” Haar mond plooi in ’n siniese glimlag. “Hy is goed vir my, maar jy weet tog: eenmaal ’n kunstenaar, altyd een. Om nou in ’n koshuis te moet sit en luister na klagtes oor meisiekinders se vuil wasgoed, en oor kos en lawaai, whau.” Sy waai haar kastig koel met twee wapperende wit hande, tuit haar mond.

      Hy vat haar na die ruim sitkamer. “Is jy nog so besluiteloos oor jou drankies?” vra hy argeloos toe ’n kelner langs hulle verskyn. “Is dit nou ’n droë martini, of G&T, of Bloody Mary, of port met suurlemoen?”

      “Vanaand drink ek wat jy drink. Ons moet weer op dieselfde golflengte kom.” Sy onthou met ’n tikkie ongemak dat sy elke keer ’n nuwe keuse gehad het, spesifiek nadat sy ’n ander vrou iets interessants of uitdagends hoor bestel het. Ja, sy wou vir Stacey daarmee beïndruk, en is dit ’n sonde?

      “Whisky on the rocks vir ons albei,” bestel hy.

      Sy voel dat dit alreeds vordering is om ou gedeelde herinneringe op te roep. “Wat was jou teorie nou weer? Hoekom vat jy nooit soda by nie?”

      “Nie teorie nie, feit. Maak jou nie so gou dronk nie. Dis eintlik heel eenvoudig: hoe minder water daarin, hoe langer duur dit voor die alkohol jou bloedstroom bereik.”

      “En waarom sou jy langer sober wou bly?” tart sy hom toe die ysblokkies in hulle glase klingel.

      “Ek staan aan die begin van ’n groot opdrag, engel. Ek moet nugter bly en hard werk. En ek soek talent, groot talent.”

      Die plesier sprei oor haar gesig. Tot dusver was sy ontsenu deur sy bekwame en saaklike manier van doen. Sy kon kwalik die ou Stacey Vaughan herken, die joller wat daarvan hou om uit die tuig te breek wanneer die geleentheid hom ook al voordoen. Maar, nou ja, hy is deesdae sy eie baas en moet sy eie klok lui as die kop van die opkomende Floreat Produksies.

      Sy wonder hoeveel hy onthou . . . van hulle twee tydens die verfilming van Wilde Jasmyn. Omtrent ’n jaar gelede het sy van sy egskeiding in ’n koerant gelees, net ’n beriggie.

      “En jou huweliksbootjie het toe gestrand?” sê-vra sy. “Wat was eintlik die moeilikheid?” Sy het die vrou gesien toe dié vanuit Johannesburg vir Stacey in Londen gaan kuier het tydens die verfilming van ’n deel van die prent. ’n Vaal ou mensie, geen glans hoegenaamd nie. Dit was vir Barbara Bain onbegryplik dat hy hom aan so ’n kleurlose persoon kon bind, en boonop vir haar, Barbara, links laat terwyl sy vrou in Londen is. Dit was louter genoegdoening om agterna weer saam met hom die kat in die donker te knyp.

      Tot Louis Paulter op die toneel verskyn het. Sy wou enersyds vir Stacey vermaak met die mooi donker vreemdeling, en andersyds was sy regtig verlief op Louis. Hy het haar in ’n ander kategorie geplaas. Sy het intellektueel by hom gevoel.

      “Jý was die moeilikheid,” sê Stacey niksseggend.

      “Wie, ek?” Sy veins onskuld, maar voel die ou tinteling van oorwinning. Hoe droog is haar lewe saam met Louis Paulter eintlik!

      “Ja. ’n Paar maande ná Londen kuier ou Fritz een aand by ons aan huis . . . jy onthou hom, kameraman. Word toe dronk en praat te veel. Van my en jou, in Londen. Nie dat sy nie vermoed het nie, nè? Maar om dit ronduit te hoor. Dit was die begin van die einde.”

      “Maar ek was seker nie die enigste een nie?” Nie dat sy skuldig voel nie, inteendeel. Sy voel uitgesoek.

      “Nee, maar voorheen kon sy niks bewys nie. Jy was die eerste vrou wat warm op die toneel was, en jy het ook nie juis probeer wegsteek dat ek en jy . . . wel . . .”

      “Wil jy sê ek speel nie goed genoeg toneel nie?”

      “Laat ons sê jy het my my huwelik gekos,” sê hy in ’n plat stem. “Sy is weer getroud, met ’n tandarts. Hulle kom glo goed klaar. Hy flenter nie rond nie.”

      “Hoe saai, sies tog. Ek hoop jy dink dat dit die prys werd was?” giggel Barbara. Sy roer haar skouers in die rooi katpak. “Louis het nooit oor my en jou uitgevra nie, maar ek dink hy het sy vermoedens.”

      “Die prys werd?” Dis duidelik dat hy by die eerste deel van haar opmerking vasgesteek het. Hy kyk weer op daardie vreemde, half emosielose manier na haar. “Ek kon nog nooit besluit nie, weet jy?”

      “Onvoltooide eksperiment?” vra Barbara.

      “H’m. Maar hoe gaan ’n mens voort met so ’n eksperiment as jy hier op die uithoek sit, Barbara? Hoe lyk dit, sluit jy nie weer ’n bietjie by die filmgroep aan nie?”

      Sy tintel van plesier. “Wel, ’n veranderinkie kan my goed doen. So ’n soort vakansie. Louis kan tog niks daarteen hê nie.”

      “Dalk ’n láng vakansie?” vul Stacey veelseggend aan. “As my kontinuïteitsmeisie, sal ons sê.”

      Sy weet nie of hy dit figuurlik bedoel nie . . . ’n langtermynverhouding? Bedags op die stel in die vroulike hoofrol, snags in sy arms? Dis goed as hy dit so wil hê, en dit gee vir haar ’n lekker hefboom om hom te manipuleer. “Kom ons begin by die begin: die prent wat jy hier kom skiet. Ek was jou Isobel in Wilde Jasmyn. Hoe lyk dit met Laura Traut? Is dit dalk wat jy in gedagte het?”

      Hy hou sy kop demonstratief skeef en bekyk haar van hoek tot kant: “Dalk nie presies nie. Ietsie anders, miskien, vir eers, om net weer jou litte los te kry?”

      Sy voel bitter teleurgestel in die onmiddellike besef dat die hoofrol voor haar neus weggeraap kan word. “Ek het spesiaal leer perdry, weet jy, Stacey? En in die sangtonele gebruik jy mos net iemand anders se stem . . .” Dit klink of sy smeek.

      “Jy is te mollig en sag vir Laura Traut,” sê Stacey. “Die eise wat die draaiboek aan die rol stel, kan jou breek,

Скачать книгу