jy die markies ooit kan liefkry?”
“Nee!”
“Dan gaan jy ’n baie eensame bestaan hê, chérie.”
Hulle ry in stilte voort, elkeen besig met haar eie gedagtes.
Vier jaar gelede het Angélique as jong, twintigjarige meisie saam met die weduwee Thérèse Colbert na die Kaap gekom. Monsieur Jean Colbert is in die skermutselinge wat op die herroeping van die Edik van Nantes deur Lodewyk die Veertiende gevolg het, swaar gewond en het later in ’n Katolieke klooster gesterf. Dit het die ou dame se hart gebreek. Hulle was Protestante en die feit dat haar man in ’n Katolieke klooster dood is, het haar hewig ontstel. Angélique was toe ’n jong dogter in die eenvoudige huisie in die skilderagtige omgewing van Perpignon. Voor hulle was die Golf van Lion en die Mediterreense See, en agter hulle het die geweldig hoë kranse van die Pireneë uitgetoring.
Dit was mooi, gelukkige, stil dae. Dit was voor die herroeping van die Edik van Nantes; daarna was daar baie hartseer in die huis. Net Albert wat altyd die pos na die huis gebring het, het Angélique help vergeet dat monsieur Jean nie meer daar is nie. En toe het die madame besluit om Kaap toe te kom. Angélique het drie jaar gelede laas van Albert gehoor en sy kan nie help om te wonder of hy al getroud is en of hy van haar vergeet het nie. Dit hinder haar nie meer soos in die begin toe sy niks van hom gehoor het nie. Miskien was hulle maar net nie vir mekaar bedoel nie.
“Uiteindelik tuis!” onderbreek die madame haar gedagtegang.
Toe die koets minute later voor die klein, maar skilderagtige herehuis van Le Ruisseau tot stilstand kom, sien Angélique onmiddellik die swierige koets voor die deur raak. Sy probeer om nie te wys dat die rytuig se teenwoordigheid haar omkrap nie. Nadat sy en die ouer dame uit die koets gehelp is, maak die meisie ’n haastige kniebuiging voor die madame, maak verskoning en drafstap na die hoek van die huis om by ’n sydeur in te gaan. Sy wil haar nie in die markies van Touraine vasloop nie. Hy sal daar binne op haar aankoms wag en haar weer met sy kil, hooghartige houding heeltemal ontsenu.
Toe Angélique haastig om die hoek van die huis drafstap, loop sy haar egter vas in die einste foutloos geklede markies van Touraine. Sy gee ’n verskrikte uitroep en toe sy sien wie dit is, sak haar moed in haar skoene.
“Pardon, monsieur le marquis,” sê sy half uitasem en maak ’n diep kniebuiging.
Hy bekyk haar swyend op en af. Daar is sterk afkeuring op sy gesig te lees, sy mondhoeke krul en sy helderblou oë vernou effens.
“U is baie haastig, mademoiselle,” sê hy koel. “Mag ek weet waarheen die haas is?”
Angélique byt op haar tande om hom nie ’n antwoord toe te voeg waaroor sy later dalk spyt mag wees nie. Sy staan hom net swyend en aankyk en hoop dat haar diepgegronde misnoeë met hom nie te duidelik wys nie. Sy kan nie haar vinger daarop lê nie, maar daar is iets aan die selfversekerde edelman wat haar koud laat. Dis vir haar die laaste ruk verskriklik om te moet dink dat sy met hom gaan trou. Toe sy die madame dit belowe het, het sy die hooghartige man nog nie geken nie. Toe was dit nog vir haar ’n wonderlike gedagte om markiesin te wees.
“U stilswye getuig nie van goeie maniere nie, mademoiselle,” sny sy stem deur die stilte.
“Ek het niks om vir u te sê nie, monsieur,” kap sy terug.
Sy oë vernou. “U vergeet uself, mademoiselle,” sê hy stadig, “en ek glo dat u nie bedoel het wat u so pas gesê het nie.”
Angélique byt net weer op haar tande en haal diep asem. Haar groen oë glinster. As sy net een keer vry is om te doen wat sy baie graag sal wil doen – hom presies vertel hoe sy oor hom en ’n huwelik met hom voel – sal sy beter voel.
Hy staar ’n lang ruk swyend na haar. Hy sien die woede in haar oë glinster en ’n vermakerige glimlaggie krul om sy mondhoeke, maak sy aantreklike gesig snedig.
“U het niks vir my te sê nie, mademoiselle?”
Sy skud haar. “Nee.” Haar stem is hees.
“Dan sal ek u nou na die voordeur begelei waar u in die eerste plek moes ingegaan het.”
Hy bied haar sy arm en daar is vir haar geen ander keuse as om dit te neem nie.
Die buffel! dink sy wrewelrig. Hy het elke keer die laaste sê! As daar net ’n moontlikheid was dat ek van my belofte aan hom kan loskom, sou ek dit met albei hande aangegryp het. Maar nou is daar nie. Ek sal hierdie besitlike, hooghartige man se vrou word.
Die aand voordat sy in die bed klim, staan Angélique na haarself in die spieël en kyk. Daar is ’n ongelukkige fronsie tussen haar groen oë. Sy is mooi, maar sy is arm en sy is ’n weeskind. Eintlik was sy ’n helpster in madame Colbert se huis, maar sedert monsieur Jean se dood het die ou dame haar eerder soos ’n dogter begin behandel en aanvaar. Die ou dame het nooit kinders gehad nie en toe haar man wegval, was daar niemand op wie se skouer sy kon huil of wat sy haar eie kon noem nie.
Angélique draai stadig van die spieël af weg en gaan op die rand van die ledekant sit. Sy verlang terug na daardie pragtige, eenvoudige huisie aan die voet van die Pireneë, sy verlang na Frankryk, haar vaderland, en na Albert wat haar jare gelede reeds vergeet het. Sy wil nie ’n markiesin wees nie, sy wil net haarself wees.
Met ’n ligte suggie skop sy haar pantoffeltjies uit en skuif tussen die koue lakens in.
As sy aan die verlede moet oordeel, kan daar nie veel vir haar in die toekoms wag nie. Haar ouers is albei vroeg oorlede. Toe sy dertien was, het sy by madame Colbert as ’n soort bediende gaan woon. Die madame was baie goed vir haar. Ook monsieur Jean het haar goed en hoflik behandel. Sy het in die elf jaar dat sy by madame Colbert gewoon het, baie geheg geraak aan haar. Sy is lief vir Thérèse Colbert en dis juis daarom dat sy gedoen het wat die ou dame so graag wou gehad het . . . die markies Eugéne de Vigny van Touraine se huweliksaanbod aanvaar.
Dit was die madame se droom . . . iemand aan wie dit nie sou saak maak dat Angélique geen bruidskat het nie, dat sy ’n weeskind is nie, dat sy nie van die adel afstam nie. Die markies was so iemand en die ou dame kon dié groot geluk amper nie glo nie . . .
Die volgende dag is Vrydag. Vroeg die oggend kom ’n boodskapper te perd van die Kasteel af met ’n uitnodiging na ’n maskerbal wat deur Sy Eksellensie die Kommandeur gehou word. Simon van der Stel nooi die dames De Busset en Colbert vriendelik uit om hom met hul teenwoordigheid by die bal te vereer.
Angélique kan beswaarlik haar opgewondenheid onderdruk. ’n Spesiale uitnodiging aan haar ook! Maar dan onthou sy dat almal reeds weet dat sy die markies se verloofde is en dat daar dus niks spesiaals aan die uitnodiging is nie. Dit sou onvergeeflik van die kommandeur gewees het as hy haar nié uitgenooi het nie. Die markies is een van die mees gesiene mense onder die Franse aan die Kaap.
Die madame bemerk die uitdrukking van teleurstelling wat dié van opgewondenheid op die meisie se gesig verdring.
“Ons sal op ons eie gaan, chérie. Die markies sal ons nie vergesel nie.” Sy swyg toe die jonger een haar met hoopvolle oë betrag. “Maar as die markies my vra wat jy vir die bal gaan dra, sal ek verplig wees om hom te vertel.”
“Nee! Asseblief nie, madame! Ek sal liewer hier op Le Ruisseau bly!” Sy kyk pleitend na die ouer vrou.
Die madame frons ongelukkig. “Hoe kan ek weier? Hy het die reg om te weet.”
Angélique
