in die middel van die gemors. Ek weet nie waaroor Eugéne de Vigny moes skoorsoek nie!” Sy frons liggies en sit regop. “Hy is nou na die kommandeur toe en ek is seker daarvan hy wil hê dat don Eduardo uit die balsaal gegooi moet word. Dit gaan ’n vreeslike herrie afgee!”
“Bedaar tog! Die kommandeur sal beslis nie so iets doen nie. Hy en die kaptein van die Sylvanna is baie groot vriende. My pa het my gesê dat hulle mekaar al baie lank ken.”
Tien minute later lei Santiago vir Angélique na die dansvloer. Daar is ’n opgewonde flikkering in haar binneste toe hy sy arm om haar sit vir ’n uitspattige wals. Sy probeer nie die skielike gewaarwording in haar verklaar nie. Sy is te bang dat as sy die gevoel begin ontleed, dit haar dalk net hartseer sal bring.
Sy probeer haar bes om nie so intens bewus te wees van sy ondersoekende blik op haar nie. Sy reaksies op die markies se uitlatings netnou het haar laat vermoed dat hy ’n onvoorspelbare mens is.
“U is baie stil, señorita.” Sy ryk baritonstem bring haar met ’n ligte skok uit haar mymeringe.
“Ons het mekaar pas ontmoet, monsieur. Waaroor sal ons dan as vreemdelinge gesels?”
Hy lag sag. “Dis ’n goeie gedagte dat ons mekaar beter leer ken.”
Sy kyk verskrik na hom. “Nee! Dit mag nie! Die markies sal woedend wees!”
“Is jy dan bang vir hom?”
“Nee . . .” Haar antwoord kom huiwerend en sy weet dat sy reeds haar vrees vir die markies verraai het.
Hy skud sy kop verwonderd. “Ek sal die Franse adel seker ook nooit verstaan nie. Waarom trou ’n mooi meisie soos jy teen jou sin met die markies van Touraine? Daar is tog seker baie ander jong mans?” Hy lig sy een wenkbrou vraend terwyl hy haar half geamuseerd betrag.
’n Oomblik lank oorweeg Angélique dit om hom oor sy voorbarigheid op die vingers te tik, maar sy doen dit nie. Miskien bedoel hy dit goed.
“Sy aanbod het madame Colbert se goedkeuring weggedra, monsieur. Madame is my voog.” Sy kyk nie na hom nie, maar staar weg oor die dansende pare.
“En jy? Jý lyk nie baie gelukkig daaroor nie. Waarom het jy ingestem? Madame sou tog sekerlik nie onredelik gewees het as jy aan haar gesê het dat jy dit nie wil doen nie.”
Hierdie keer kyk Angélique vinnig op. “U is baie voorbarig, monsieur! My besluite oor die aanbod gaan u nie aan nie!”
Hy lag sag, maar daar is ’n flikkering in sy donker oë wat haar waarsku dat don Eduardo Santiago nie maklik tou opgooi nie.
Toe die dans tot ’n einde kom, neem hy haar terug na waar madame Colbert intussen op haar gewag het. Sy groet die don met die nodige hoflikheid en wend haar tot Angélique die oomblik toe die man sy rug op hulle draai.
“Hier gaan gerugte oor jou en don Santiago rond, Angélique. Die gaste beweer dat die don die markies uitgedaag het tot ’n tweegeveg.”
Angélique swyg. Sy weet dat dit veiliger sal wees om eers stil te bly en te hoor wat die madame alles van die onaangename aangeleentheid weet.
“Hulle veg oor jou,” sê die ou dame eenvoudig.
Angélique soek haastig na ’n stoel en gaan daarop sit. “Waarom moes hulle nou juis die balsaal kies vir hulle stryery?” kreun sy. “Hierdie ding gaan die einde van my beteken. Dis nie waar wat u sê nie! Die don het Eugéne persoonlik beledig, Madame! Hulle geveg het niks met mý te make nie!”
Madame se streng uitdrukking verander nie. “Wie was die man met wie jy so pas gedans het?”
Angélique maak ’n moedelose gebaar met haar hande.
“Dit was hy . . . die don.”
Madame skud haar kop stadig. “Angélique . . . ek hoop jy besef in watter penarie jy jou bevind, chérie. Ek glo jou dat die geskil miskien glad nie eens oor jou gegaan het nie, maar dit gaan geen verskil maak aan die feit dat die ander gaste glo dat die twee mans oor jóú gaan veg nie. Quelle sottise! Sulke lawwigheid! As die don die geveg wen, sal jy verplig wees om met hom te trou.”
Angélique kyk vinnig op. “Nee! Hulle veg nie oor my nie!”
“Hoe gaan jy dit aan die gaste verduidelik?”
Die meisie laat haar blik sak, maar antwoord nie. Sy ken die geheimsinnige Spanjaard nog maar skaars, maar die gedagte aan ’n huwelik met ’n wildvreemde man van ’n ander land is vir haar skielik selfs meer aanvaarbaar as ’n huwelik met die markies van Touraine. Sy weet nou dat daar geen wegkomkans meer is nie. Die uitslag van die geveg sal haar hele toekoms bepaal.
Eugéne de Vigny eis Angélique vir ’n hele paar opeenvolgende danse op. Sy kry net nie die geleentheid om van hom te ontsnap nie. Dis eers kort voor twaalfuur dat sy ’n kansie kry om by die saal uit te vlug om van hom af weg te kom. Sy maak eers doodseker dat hy haar nie volg nie en vlug haastig tussen die rye lanterns deur na die binnehof waar die waterput staan. Niemand kom agter haar aan nie en sy slaak ’n sug van verligting.
Vanaand, meer as ooit tevore, besef sy hoe ’n afkeer sy aan die markies het. Hy is aantreklik, skatryk en selfs sjarmant, maar sy besitlikheid teenoor haar maak haar paniekerig. Dit hinder haar dat hy nog nooit werklik toenadering teenoor haar probeer soek het nie. Hy wil net hê dat die huwelik tussen hulle so gou moontlik voltrek moet word.
Vanaand is dit al asof hy besluit het dat hy haar nie vir een oomblik onder sy oë sal laat uitgaan nie. Dit maak haar bang. Sy hou nie daarvan om so dopgehou te word nie en sy kan ook nie dink waarom hy dit doen nie. Elke keer as hy met sy gladde glimlag na haar aangestap kom, dan moet sy die impuls om op vlug te slaan, onderdruk. Hy versmoor haar met sy aandag. Sy weet dat die ander jong meisies haar beny, miskien juis omdat hy so ooglopend om haar draai, maar dit laat haar nie beter voel nie.
Angélique byt haar onderlip vas en frons liggies. Hy het nog nooit iets gedoen wat haar rede tot teësin gee nie. Hy was nog altyd hoflik, sjarmant, galant en alles wat ’n meisie se hart begeer sover dit ’n minnaar aangaan, maar daar is iets aan hom wat haar afskrik. Sy kan nie bepaal wat dit is nie, sy hou net nie van Eugéne de Vigny nie, al is hy hóé aantreklik. Noudat sy hom elke dag beter leer ken, groei die vrees in haar.
’n Ligte voetval op die plaveisel laat haar verskrik omkyk. Dan rek haar oë groot toe sy don Eduardo herken. Dis te laat om van hom te probeer wegkom. Hy het haar klaar raakgesien.
“Waarom is jy nie by die bal nie, señorita?” vra hy toe hy haar bereik. Hy glimlag geamuseerd. “Of het die markies met sy opdringerigheid jou dalk na buite laat vlug?”
Sy snak na haar asem. “Jy is vermetel, monsieur!”
Hy lag sorgeloos terwyl hy op die rand van die waterput gaan sit. Hy beskou haar ’n paar oomblikke in stilte.
“Miskien is ek vermetel,” sê hy eindelik, “maar dis die waarheid, of hoe?”
Die masker bedek sy gesig só dat sy nie die uitdrukking in sy oë kan sien nie.
Angélique draai weg. “Ek het niks vir jou te sê nie, monsieur. Jy is ’n skaamtelose leuenaar. Jy het die astrantheid gehad om ’n valse berig onder die gaste te versprei.” Sy draai skielik na hom en haar oë blits woedend. “Monsieur, jy weet net so goed as ek dat ék nie die rede
