gaan staan by die deur. “Madame?” vra sy sonder om op te kyk.
“Die vooruitsig aan die huwelik met die markies staan jou nie aan nie, ek weet, kindjie, maar jy sal moet leer om met die gedagte saam te leef, al is dit ook hóé swaar. As ek twee maande gelede geweet het wat ek nou weet, sou ek jou nooit eens vertel het van sy aanbod nie. Glo my, chérie, jou hartseer is myne ook.”
Die meisie glimlag effens. “Dankie, madame. Ek sal my bes doen om u nie teleur te stel nie.”
Toe sy uit is, kyk die ouer dame haar nadenkend agterna. Sy besef dat sy nie so haastig moes opgetree het nie. Sy moes die twee jongmense eers die geleentheid gegee het om mekaar behoorlik te leer ken. Nou is dit te laat. Toe het sy egter ook gedink dat die markies behoort te weet wat hy wil hê en wat hy doen. Hy is reeds dertig en teen daardie tyd doen ’n mens nie meer dinge impulsief nie.
Nou ry Thérèse Colbert en Angélique de Busset met die koets na die Marais’s. Van daar sal hulle ’n bietjie later na die bal gaan. Die madame wou eers dat sy en Angélique alleen gaan, maar nadat ’n paar koetse en ruiters die afgelope twee weke weer langs die verlate koetspaaie deur struikrowers lastig geval is, het sy daarteen besluit. Dit sou gans te gevaarlik vir hulle wees om so alleen te gaan.
De koets het ook skaars voor die herehuis op Mont Bleu stilgehou, of Adéle Marais trippel hulle tegemoet. Sy groet die ou dame vlugtig, maar nie sonder hartlikheid nie en lei Angélique aan die arm weg.
“Jy kan later vir Moeder en Vader groet as ons tee drink, liewe vriendin. Ek móét jou net eers my tabberd wys. Dit het so pas van ons kleremaakster af teruggekom en ek was só bang dat dit nie betyds sou opdaag nie!” Sy warrel by haar boudoir in met ’n half verdwaasde Angélique agterna.
Teen die klerekas hang die lieflikste tabberd wat Angélique nog gesien het. Dis van bloedrooi satyn met weelderige goue borduursel. Perlemoer-kraletjies is tussen die borduursel ingewerk. Die hals is laag en ietwat waaghalsig. Sy kan haar voorstel hoe pragtig Adéle in hierdie droomtabberd daar sal uitsien. Die meisie is donker en haar oë is helderbruin. Sy sal treffend lyk.
“Dis pragtig, Adéle,” sê sy en bedoel dit.
“Ek is bly dat jy daarvan hou.” Die opgewondenheid blink in haar oë. “Watter kleur is jou tabberd?”
Angélique glimlag effens. “Dis nie eens halfpad so mooi soos joune nie. Madame het nie geld vir ’n nuwe tabberd gehad nie en ons het toe maar ’n ou een verander. Jy onthou dit seker nog – die appelgroen een.”
“Maar dis ’n pragtige tabberd! Dis dan een van dié wat die madame uit Parys gebring het!”
“Ek weet, maar almal ken dit al. Ons het dit ’n bietjie verander, maar daar was nie veel aan te doen nie.”
Adéle is opgewek. “Aag, moet jou tog nie oor jou tabberd bekommer nie. Dink maar net aan hoe geskok die madame gaan wees as sy my vanaand in dié gevaarte sien!”
“Sy sal niks sê nie. Daarvoor is sy te versigtig.”
Hulle gaan drink tee saam met die ander in die biblioteek.
Angélique raak al hoe stiller hoe verder die dag vorder. Adéle se haarkapster neem haar hare onder hande en selfs die pragtige haartooisel wat sy kam, kan die ongelukkigheid nie uit Angélique neem nie.
“Waarom is jy so stil, chérie?” wil Adéle weet.
“Sommer niks, ek dink maar net diep.” Sy wens dat die markies vanaand ongesteld moet wees sodat sy haar net één keer weer werklik kan geniet.
Adéle laat die satynroos in die dosie terugval en kom help Angélique om haar tabberd agter vas te maak.
“Jy kan my nie om die bos lei nie, hoor,” sê sy met ’n glimlag. “Jy dra ’n groot probleem op die hart. Uit daarmee. ’n Mens gaan nie na ’n maskerbal met ’n swaar gemoed nie.”
Angélique huiwer. Sy wil haar vrese so graag met iemand deel. Dit word vir haar al hoe moeiliker om die situasie te aanvaar. Binnekort sal sy nie meer aan verskonings kan dink waarom haar huwelik met die markies uitgestel moet word nie. Dan sal daar vir haar geen wegkomkans meer wees nie.
“Ek wil nie met die markies trou nie, Adéle.”
Die ander kyk geskok, verbaas op. “Maar waarom dan nie, Angélique! Dink net daaraan . . . jy sal ’n markiesin wees met jou eie koets en die goue wapen van Touraine op die deur!”
Angélique ontwyk haar vriendin se blik. “Jy sal nie verstaan nie. Jy ken hom nie so goed soos ek nie.”
Adéle klik ongeduldig met haar tong. “Wat maak dit tog saak as hy dalk ’n bietjie humeurig is of ’n irriterende gewoonte het? Jy sal dit gou gewoond raak en dan sal dit net een lang, heerlike, luukse vreugde wees om die markiesin van Touraine te wees. Toe nou, chérie! Eugéne de Vigny is nie te versmaai nie. En die titel van markiesin van Touraine is ook nie te versmaai nie.” Sy kyk afwagtend na haar vriendin, maar Angélique se gesig bly somber en ongelukkig.
“Jy ken hom nie,” sê Angélique na ’n paar sekondes se huiwering. “As jy hom ken, sal jy nie so praat nie.”
Adéle trek haar skouers met ’n sug op. “Ek kan jou nie verstaan nie. Eugéne de Vigny is ’n baie aantreklike, skatryk edelman en jy lyk asof die vooruitsig aan ’n huwelik met hom so erg soos ’n teregstelling is.” ’n Ondeunde vonkeling kruip in haar helderbruin oë. “Jy is nie dalk op ’n ander man verlief nie, Angélique?” wil sy weet.
“Mais non! Natuurlik nie! Waar kom jy aan so iets!”
Adéle lag en gaan terug na die dosie waarin sy die satynroos gesit het. Sy tel dit op, druk effens aan die blaartjies en hou dit teen haar haartooisel terwyl sy die effek in die spieël beskou.
“Ek wonder maar net, chérie,” sê sy in ’n soet stem. “Dis baie eienaardig dat jou skielike teësin in die markies saamhang met die aankoms van die Sylvanna in die Baai.”
Angélique kyk haar vriendin onbegrypend aan. “Ek verstaan nie wat die twee met mekaar te doen het nie,” sê sy terwyl sy omdraai om haar handskoene van die bed af op te tel.
Adéle beskou haar skewekop. “Ag, toe nou, jy is tog nie só dom nie, of het jy dan nog nie van die kaptein van die Sylvanna gehoor nie?”
Angélique skud haar kop. “Nee, ek het nie. Wat van hom?”
Adéle maak ’n oordrewe moedelose gebaar met haar hande. “Jy verstom my, liefie. Elke vrou, getroud, ongetroud, arm en ryk weet van die kaptein. Hy is ’n aantreklike, sjarmante Spanjaard. Hy is natuurlik ’n bietjie rof, soos wat alle seekapteins maar is, maar dit maak hom net interessanter, dink jy nie?”
Terwyl Adéle nog praat, weet Angélique skielik wie die kaptein van die Sylvanna is . . . daardie geheimsinnige, donker Spanjaard wat haar die dag op die markplein genader het. Sy onthou die spot in sy donker oë, die geamuseerde glimlaggie om sy mond toe sy skielik die hasepad gekies het – en sy onthou weer die wilde klopping van haar hart toe sy haar na die wagtende koets gehaas het.
“Wie is hy?” vra sy eindelik met ’n taamlike onvaste stem wat Adéle skerp na haar laat kyk.
“Hoe lyk dit my jy het hom al ontmoet?” Sy lag opgewek. “Hy is don Eduardo Santiago.”
“Don?”
