haastig na hulle aangestap. Angélique se moed sak in haar skoene. Sy ken die markies al teen hierdie tyd en sy weet dat hierdie man hy is.
“Bonsoir, ’demoiselles!” roep hy en buig diep voor hulle.
Adéle giggel onderlangs van pure plesier.
Angélique forseer ’n glimlag na haar lippe. “Bonsoir, monsieur.”
Agter die swart masker flikker sy oë en ’n glimlag speel om sy mondhoeke. Hy dink nie dat ek hom herken nie, dink sy verbaas. Dis tog net nie moontlik om sy arrogante houding mis te kyk nie.
“Sal u my vergesel in die eerste minuet, mademoiselle?” vra hy vir Angélique.
Sy kan nie anders as om die uitnodiging te aanvaar nie.
Toe sy later weer by Adéle aansluit, kyk dié met ’n vonkeling in haar bruin oë na Angélique.
“Het jy hom herken?”
“Natuurlik,” sê Angélique, skud haar waaier oop en verkoel haar warm gesig. “Jy kan hom nie miskyk nie, weet jy?”
Adéle lag. “Hy weet nie dat jy hom herken het nie, maar dis ’n goeie ding dat jy weet wie hy is. Nou kan jy jou danse só beplan dat jy hom elke keer misloop.”
“Dit sal nie moontlik wees nie, Adéle. Hier kom hy al weer.” Sy lig haar masker en staar vol misnoeë na die markies wat sy weg tussen die mense deur na hulle baan.
Madame Colbert leun oor na Angélique. “Is dit nie die markies met wie jy so pas gedans het nie, chérie?”
“Ja, madame.”
“Wees tog maar hoflik, liefling. Hy sal nie daarvan hou dat sy verloofde haar sleg gedra nie. Miskien moet ek maar erken dat ek vir hom gesê het wat jy vanaand gaan aantrek. Daarom het hy jou herken. Ek is jammer as ek verkeerd gedoen het,” sê sy dan vinnig toe sy die misnoeë op die meisie se gesig sien.
“Dis alles reg, madame.”
Die markies bereik hulle op dieselfde oomblik as wat ’n ander, forsgeboude man ’n buiging voor Angélique wil kom maak. Dis duidelik dat die markies die ander man se teenwoordigheid as voorbarig beskou en sy mond trek in ’n reguit lyn soos hy hom vererg.
Die ander man beskou die markies ’n oomblik lank met ’n geamuseerde trek om sy mond, dan keer hy sy rug op Eugéne de Vigny en gaan voort om ’n diep buiging voor Angélique te maak.
“Vergun my die eer om die volgende dans met u te dans, señorita.” Sy stem is ryk en diep, en sy oë is verberg agter die swart masker sodat sy nie kan sien of die spot nog daar is nie.
Angélique word yskoud. Wat maak die Spanjaard hier? Nou eers herken sy die litteken bokant sy linkeroog waar die masker ophou.
Hy lag sag, sy hele houding ontspanne en half minagtend teenoor die woedende markies.
“U is voorbarig, monsieur,” sis De Vigny.
Die Spanjaard draai na hom. “Ek het die volste reg om die señorita vir ’n dans te vra, señor!”
“Mademoiselle is my verloofde en niemand het ’n reg op haar nie!”
Die Spanjaard skud sy kop. “Dit is baie onpositief van u, señor. Om middernag eers haal ons ons maskers af. Miskien wou die señorita nie geweet het wie u is nie.”
Eugéne de Vigny tree vinnig vorentoe en neem ’n dreigende houding in. “U vergeet uself, monsieur! Ek is . . .
“Die markies De Touraine,” val die ander hom skerp in die rede. “En ek, señor, is don Eduardo Santiago en dis ’n titel waarop ek geregtig is!”
’n Oomblik lank is daar ’n geskokte stilte. Angélique kan die markies se bleekheid en skok nie mooi begryp nie.
“Wat gebeur?” fluister Adéle hier langs Angélique. Die ouer mense is almal op die dansvloer want die orkes het intussen weer begin speel.
“Ek weet nie,” fluister Angélique terug, “dit wil amper lyk asof hulle nie van mekaar hou nie.”
Eugéne de Vigny bal sy vuiste dat sy kneukels wit wys.
“Ek laat nie toe dat ’n seerot my beledig nie, monsieur!” sis hy bewend van woede. “Ek verkies die swaard. Noem die plek en die tyd!”
Santiago lyk asof hy die markies nie ernstig opneem nie. “Die markplein, señor, en die tyd? Wel, elfuur in die oggend is seker so goed as enige ander tyd, of hoe?”
“Die markplein!” roep Angélique uit. “Maar dis dan in die openbaar!”
“Jou growwe seemansgrappe is in swak smaak, monsieur!” Die markies se mondhoeke krul minagtend.
Die Spaanse edelman haal sy skouers nonchalant op. “Ek het my tyd en plek genoem en ek hou daarby.”
’n Oomblik lank lyk dit asof die markies dit oorweeg om die hele geveg te laat vaar, maar dan knik hy eindelik.
“Ek aanvaar u voorstel, monsieur,” sê hy styf.
Die Spanjaard beskou hom swyend met ’n geheimsinnige glimlaggie om sy mondhoeke. Dan draai hy eindelik na Angélique.
“Hierdie dans is amper verby, señorita. Die volgende een sal ek met u kom dans.”
“Jy sal nie . . .” Die markies keer hom toe hy wil wegstap.
Santiago haal die ander man se hand ferm van sy skouer af. “Jy het genoeg vir een aand gesê, señor. Jy het jou sin gekry, ons sal veg. Dis nie nodig om jou verder aan my op te dring nie.”
Angélique sien die don se donker oë agter die masker blink. Dis nie die soort man wat ydele dreigemente maak nie. Daar is ’n trots in sy houding wat sy adellike inbors verraai en sy raak skielik daarvan bewus dat sy die don skaamteloos aanstaar. Sy kyk weg. Hy is ’n volbloed-edelman, dit kon sy selfs al met hulle eerste vlugtige ontmoeting op die markplein geraai het. Sy onversteurbare uiterlike is ’n kuns wat half ingebore en half deur toegewyde opvoeding verkry word. As sy moet raai, sou sy sê dat die don uit een van Spanje se oudste en mees gesiene families stam.
“Ek kon nie mooi volg wat gebeur nie, Angélique,” sê Adéle toe die markies skielik ’n buiging voor hulle maak, ’n verskoning mompel en toe haastig wegstap na waar Simon van der Stel in ’n gemoedelike stemming met ’n Nederlandse burger staan en gesels.
Angélique staar hom agterna voordat sy haar vriendin antwoord. “Ek weet self nie presies wat gaande is nie. Wat my egter nou bekommer, is dat Eugéne by die kommandeur wil gaan moeilikheid maak.”
Adéle skud haar kop. “Ek glo nie hy sal nie. Jy weet dat die kommandeur nie veel van hom hou nie.”
Angélique gaan op ’n stoel sit en laat haar kop in haar hande sak. Adéle kom sit bekommerd langs haar.
“Het jy gehoor toe Eugéne monsieur Santiago uitgedaag het tot ’n tweegeveg? Ek weet nie eens waaroor dit gaan nie! Toe ek maar weer hoor, is die markies die joos in en daag hy die don uit!”
“Ek
