markies vertoef nog ’n rukkie. Dit lyk vir Angélique asof hy haastig is om iewers heen te gaan, maar nie té gou die saal wil verlaat nie. Eindelik kom hy na haar en madame Colbert waar hulle ’n oomblik eenkant staan. Hy buig diep voor die twee dames.
“U sal my nou moet verskoon, mesdames, maar ek moet dringend iewers heen. Dit spyt my dat ek u nie tot aan die einde van die bal kan vergesel nie.”
Madame glimlag. “Ons sal seker ook nou haas moet vertrek, monsieur. Ons sal net bly totdat monsieur Marais besluit om te gaan.”
Die markies knik en glimlag. “Net soos u wil, madame, maar moenie dat ek die oorsaak is dat u vroeg huis toe gaan nie.” Hy neem Angélique se hand en druk ’n vlugtige soen op haar vingers voordat hy in haar oë kyk. “Ons sal mekaar gou weer sien, mademoiselle. Bonsoir, Angélique.”
Sy kyk hom ingedagte agterna. Dan sluit Adéle by hulle aan, die orkes begin weer speel en Angélique kan nie anders as om meegesleur te word in die uitbundige vrolikheid nie. Noudat die markies nie meer in die balsaal is om haar dop te hou nie, kan sy haar vir die eerste keer die aand terdeë geniet.
Teen twee-uur die oggend besluit monsieur Marais om, ongeag die protes van sy dogter, die koets te ontbied sodat hulle huis toe kan gaan. Adéle lyk baie ongelukkig oor hierdie besluit van haar vader, maar sy besef ook dat dit al baie laat is en dat die ouer mense lankal reeds uitgeput is. Madame Colbert sit al die afgelope halfuur in die een hoek van die saal op ’n stoel en slaap.
In die koets gesels Adéle Marais opgewonde oor die bal. Sy het met die comte Jean de Chardin gedans en die opgewondenheid in haar stem laat Angélique raai dat dit die grootste oomblik in Adéle se lewe was.
“Jy is baie uitgesproke, chérie,” maan haar moeder. “Dis nie soos ek jou geleer het nie.”
“Ag, Mamma, hy weet mos nie hoe ek régtig voel nie?”
Madame Marais haal diep asem. “Wel, ek hóóp nie so nie!”
Monsieur Marais glimlag effens en knipoog vir madame Colbert wat half deur die slaap luister na wat gesê word.
Angélique kyk weg. Sy wens vuriglik dat sy ook só oor iemand kan gesels, opgewonde kon raak omdat iemand wat sy heimlik bemin na haar gekyk het. Maar nou sal so iets vir haar net ongelukkigheid bring. Sy sal nie soos ander vroue vir haar ’n minnaar kan aanhou nie. Nee, die man met wie sy trou, sal die enigste man in haar lewe wees. Sy sal getrou aan hom bly.
Sy frons liggies. Sy is aan die markies van Touraine beloof en sy mag en sal haar belofte nie verbreek nie. Sy weet hoeveel meisies haar die eer beny, maar dit maak haar nie gelukkiger nie. Sy kan die hooghartige markies nie verstaan nie, sy sal hom miskien nooit kan bemin nie. Sy sal maar net probeer om ’n goeie vrou vir hom te wees, asook ’n waardige markiesin op wie hy trots kan wees. Haar hartseer en geheime verlanges sal sy net vir haarself hou en leer om daarmee saam te leef.
Adéle vat aan Angélique se arm en sê op fluistertoon: “Ek het gesien hoedat don Eduardo, die kaptein van die Sylvanna, jou gevolg het toe jy na buite gegaan het. Het jy hom gesien?”
“Nee, miskien het jy jou dit maar verbeel dat hy agter my aangegaan het,” verweer Angélique vinnig.
“O, nee, ek maak nie ’n fout nie. Hy het jóú gevolg. Hy het jou lank dopgehou ook.”
Angélique bloos liggies. “En hoe weet jy dit?”
“Omdat ek self so graag met hom wou dans, maar hy het my nie eens raak gesien nie.” Sy kyk half beskuldigend na die ander. “Dis darem nie reg dat hy jou die hele aand so staan en dophou nie. Jy is tog verloof aan die markies!”
“Ek . . . ek kan dit nie help as hy . . . na my kyk nie,” verweer Angélique blosend. Sy hou haar hoof geboë sodat die ouer mense in die koets nie haar verleentheid moet merk nie.
Adéle lag sag. “Maar dit maak tog nie nou meer saak dat die skeepskaptein my nie raakgesien het nie. Die graaf van Chardin het gesorg dat ek nie weer een keer aan don Eduardo gedink het nie.”
Angélique lag sag saam. “Ek is bly, Adéle. Jy sal ’n goeie gravin maak.”
“Jy hoor mos wat Mamma sê. Ek praat te prontuit en wie weet, dalkies ontmoet hy iemand anders wat hom aan ’n lyntjie hou en dan is dit neusie verby met my.”
“Ek dink nie so nie.”
Adéle se gesiggie gloei ingenome.
Angélique is dankbaar toe hulle die groot ingang van Mont Bleu bereik en die koets skommelend om die draai wieg. Hoe baie sy ook al van Adéle hou, kan sy nie langer na die meisie se opgewondenheid luister en die hartseer in haar eie gemoed verteer nie.
“Ek sal vir jou kom kuier, Angélique!” roep Adéle voordat die koets vertrek om madame Colbert en die meisie na hulle plaas te neem.
“Ek stuur nog een van my bediendes met julle saam, madame,” sê monsieur Marais. “Dis ’n donker uur van die nag en die paaie is nie veilig nie.”
“Merci, monsieur,” bedank sy die heer.
Dan vertrek die koets en sit die twee dames terug teen die kussings. Albei is moeg en nie baie lus vir gesels nie.
Angélique is bly oor die stilte sodat sy Adéle se mededeling kan oordink. Sy het nie geweet dat die don haar die hele aand dopgehou het nie. Sy kan ook aan geen rede dink waarom hy dit sou gedoen het nie. Nee, Adéle het haar sekerlik misgis.
Madame skuif dieper in die hoek van die koets in. “Die aand was ’n teleurstelling,” sê sy asof sy hardop met haarself praat.
“Ek is jammer, madame.” Angélique weet nie wat anders om te sê nie. Sy het tog geen beheer oor die verloop van die gebeure gehad nie.
Madame kyk ondersoekend na haar. “Die markies was baie ontsteld toe julle van buite af ingekom het, liefie. Het julle stry gekry?”
“Nee, madame . . . hy en . . . monsieur le Don het weer ’n argument gehad.”
Madame lyk skielik baie ongelukkig. “Kon jy hulle nie gekeer het nie? Al die stories wat nou rondlê oor jou en dié twee edelmanne kan jou goeie naam net skade doen. Die markies kan baie maklik besluit om nie meer met jou te trou nie . . . veral na vanaand.”
“Daar steek geen waarheid in die stories nie, madame. Nie die don óf Eugéne de Vigny sal hulle deur my laat voorskryf wat om te doen nie. Hulle doen soos hulle goed dink. Daar is niks wat ek aan die saak kon doen nie.”
Hulle ry ’n lank in stilte voort.
“Ons moes liewer by monsieur Marais oornag het, madame,” sê Angélique skielik. “Dis al lank na twee-uur en die paaie is baie gevaarlik hierdie tyd van die nag. Die maan sal netnou ondergaan en dan is die nag pikswart. Ek hou nie daarvan nie. Dit maak my onrustig.”
“Toe maar, kind, jy bekommer jou verniet. Daar het nog nooit iets met ons op hierdie pad gebeur nie. Buitendien, monsieur Marais het darem een van sy bediendes saamgestuur. Ons is nie heeltemal alleen nie. Emile hier bo op die koetsbankie is darem ook nie weerloos nie, weet jy?”
Angélique vermy die ouer vrou se oë. “Ek bly onrustig, madame.”
Die madame skud net haar kop glimlaggend, leun agteroor teen die weelderige
