Sy haal haar skouers op. “Maar dit kan natuurlik ook versinsel wees. Hy mag dalk maar ’n gewone burger wees.”
Angélique drup ingedagte ’n bietjie rooswater op haar kantsakdoek.
“Ja, natuurlik, hy is dalk net ’n gewone burger.” Maar instinktief weet sy dat die kaptein van die Sylvanna nie ’n gewone burger is nie. Hy kom uit ’n adellike familie en ’n baie ou een daarby. Daar is ingebore sjarme en grasie by hom.
Haar gedagtes dwaal na die markies van Touraine. Sy kan nie een keer onthou dat sy werklik na sy besoeke uitgesien het nie. En tog het sy bly hoop dat dit anders sal word, dat hy meer toegeneentheid teenoor haar sal toon, dat hy teenoor haar sal versag en dat hulle tóg gelukkig sal kan wees. Maar dit het nie verander nie.
“Jy luister nie wat ek sê nie, Angélique!”
Sy kyk half verskrik op en glimlag verskonend. “Jammer, Adéle, wat het jy gesê?”
“Ek het gevra of jy dink dat die markies jou sal herken,” sê die ander meisie terwyl sy Angélique ondersoekend aankyk. “Jy het tog sekerlik nie vir hom gesê wat jy gaan aantrek nie, het jy?”
“Nee, ek het nie, maar dit kan wees dat Madame Colbert dit gedoen het. Sy het my gewaarsku dat as hy haar vra watter tabberd ek gaan aantrek, sy verplig sal voel om hom te vertel.”
Adéle lyk teleurgesteld. “Ag, nee, sy sou nie so iets gedoen het nie! En ek wou dan gehad het dat ons die aand régtig moet geniet!”
Angélique haal haar skouers op. “Dis nie te sê sy hét nie, maar die moontlikheid is daar.” Sy maak ’n stadige draai voor die spieël terwyl sy haarself krities beskou.
Die appelgroen satyn glinster sag in die dowwe lig van die kerse. Die weelderige, ryk borduursel in silwerdraad en kristalkrale vertoon nog amper net so mooi as wat dit eens was. Die sagte lig maak die ouderdom van die lieflike tabberd nie so opvallend nie. Angélique het geen diamante of ander edelgesteentes wat sy kan dra nie, maar haar glansende goue hare en heldergroen oë vergoed daarvoor.
“Jy lyk pragtig, Angélique,” hoor sy Adéle sê en sy draai glimlaggend na haar vriendin.
“Dankie, maar ek lyk nie die helfte so mooi soos jy nie, liefie. Daardie tabberd doen iets aan jou.”
Adéle lag klokhelder. ’n Sagte blos sprei oor haar wange en hals.
“Jy vlei my sommer nou.” Sy tel haar waaier en mantel op. “Ek dink die ander wag al op ons.”
Angélique huiwer ’n oomblik voordat sy agter Adéle die vertrek verlaat. Die vonkel het uit haar oë verdwyn en die opgewondenheid het uit haar hart weggekrimp toe Adéle gevra het of die markies haar sal kan herken. As die madame net nie aan hom gesê het wat sy na die bal toe dra nie! stuur sy ’n skietgebedjie op. Sy wil haarself nie met ander mans gaan vermaak nie, maar sy wil die markies vanaand probeer sien soos ’n buitestander hom sien. Sy wil met hom dans sonder dat hy weet wie sy is. Sy wil hê dat hy teenoor haar moet optree soos wat hy teenoor enige ander meisie optree. Dan sal sy weet of daar hoop is dat die huwelik sal slaag . . .
2
Op pad na die Kasteel praat die twee meisies nie met mekaar nie. Elkeen is besig met haar eie gedagtes. Adéle staar nikssiende deur die ruitlose koetsvenster na die buitewêreld. Dit lyk asof sy onbewus van die ander persone in die koets is.
Madame Colbert en Madame Marais gesels gedemp met baie gebaartjies en glimlaggies. Elke af en toe probeer hulle monsieur Marais by die geselskap betrek, maar hy glimlag net beleefd en luister nie werklik na wat hulle so lustig sit en bespreek nie.
Angélique kyk nie na monsieur Marais nie. Sy is bang dat hy ’n gesprek met haar sal aanknoop as hy haar aandag kan trek, en op die oomblik is sy nie lus om te gesels nie. Sy wil liewer soos Adéle ingedagte by die venster sit en uitstaar en dink.
Sonder enige besondere rede onthou sy wat Adéle oor die kaptein van die Sylvanna gesê het. Waar sou die meisie die idee gekry het dat sy en don Eduardo mekaar ken? Adéle weet nie eens dat sy hom eendag op die markplein gesien het nie. Dit was net vinnig, onthou sy, maar sy het die vlugtige oomblik nie vergeet nie. Don Eduardo Santiago is nie iemand wat ’n mens maklik vergeet nie.
Sy onthou ook die meisies wat die laggende Spanjaard met openlike bewondering aangestaar het, en skielik wens sy dat sy vry was om soos hulle die lewe te kan geniet. Sy is nie van die adel nie. Ver in haar verlede was daar ’n burggraaf van Dijon, maar die betiteldes was nie in haar direkte familie nie. Sy is net ’n gewone burger van Frankryk.
Madame Colbert, dink Angélique, is wel ’n afstammeling van die adel, maar haar vader en ook haar oorlede man het geen titels gehad nie. Daarom is sy maar net ’n madame, maar haar afkoms spreek duidelik.
Die perdepote se geklap verskerp toe hulle oor die klipplaveisel van die Leerdam-bastion op pad na die hoof-ingang ry. Stormlanterns verlig die pad feestelik. Die wiele ratel en die koets hel effens oor na die een kant toe die koetsier dit met ’n vaardige swierigheid om die draai laat wieg.
Adéle skrik op uit haar mymeringe en sit regop. Haar oë glinster afwagtend toe sy die gordyntjies voor die venster wegtrek en uitloer.
“Laat sak die gordyn, Adéle,” maan haar moeder.
Sy laat die gordyn vinnig los en kyk glimlaggend na Angélique.
“Ons is hier!” fluister sy.
Eindelik kom die koets tot stilstand en word die insittendes deur ’n livreikneg uitgehelp. Die koets en koetsier verdwyn om die hoek op pad na die stalle en die volgende rytuig nader die hoofingang.
’n Oomblik lank staar Angélique, onbewus van haarself en die ander, na die dames in pragtige tabberds, swierige hooftooisels en skitterende maskers op hulle gesigte, waaiers uit Frankryk en Spanje in hulle slanke hande. Die here is deftig uitgevat in hofklere, sommiges met pruike op en ander met hulle natuurlike hare gepoeier en in die nek met ’n fluweelstrik saamgevat. Uit die weelderige valle van hulle mansjette steek die punte van fyn, duur sysakdoeke uit, elkeen in fyn stekies geborduur met die voorletters van die draer. Gespes, knope, juwele en silwer en goue borduursels skitter in die flikkerende lig van die lanterns, en die vrolike klank van sorgelose lag en sagte musiek bereik Angélique se ore.
“Kom, jong! Wat staan jy so en staar?” Adéle pluk aan Angélique se arm.
Die ander meisie skrik op uit haar betowering. “Jammer, ek was ’n bietjie ingedagte.”
Hulle rek hulle treë om by die ouer mense te kom. Angélique vroetel tussen die voue van haar tabberd totdat sy die lang, elegante steel van haar masker raakvat. Dan is sy tevrede en volg sy die res van die geselskap.
Simon van der Stel en sy skoonsuster staan by die groot deure van die balsaal om die gaste te verwelkom.
Angélique wonder hoe hy vanaand voel omdat hy nie weet wie Hugenote en wie Hollanders is nie. Dis alom-bekend dat hy die Franse wantrou en daarom het hy verhoed dat hulle ’n kolonie op hulle eie vorm. Miskien het hy gelyk gehad, dink sy vaagweg. Daar is niks wat so eievas soos ’n Fransman is nie. Hulle sou hulle beslis eenkant gehou het en so min moontlik met die res van die nedersetting hier aan die Kaap te doen gehad het, as Van der Stel dit nie betyds voorsien en verhoed het nie. Dis tog in die belang van die nedersetting dat hy dit doen. Die markies neem hom dit egter baie kwalik en beskuldig die kommandeur daarvan dat hy die Franse hulle eie kultuur misgun.
Die
