te sien, maar sy stilswye laat haar in onsekerheid. “U vooroordeel verbaas my, señorita,” sê hy eindelik afgemete. “Ek weet niks van die storie wat in omloop is nie. Dis die eerste wat ek daarvan hoor.”
Sy staar ongelowig na hom. “Hoe kan ek dit glo, monsieur? Jy was die enigste ander een wat van die woordewisseling geweet het.”
Hy glimlag effens. “U vergeet van señorita Adéle, dan nie?”
Sy ruk orent. “Sy sou nóóit ’n valse berig versprei nie, monsieur! Sy is bo verdenking!”
Hy haal sy skouers op. “Ek neem u woord daarvoor, señorita. Maar ek kan u ook verseker dat dit nie ék was nie.”
Sy huiwer. “Nou goed, ek glo u, monsieur. Maar dan beskuldig u indirek monsieur le marquis daarvan.”
Hy swyg ’n paar sekondes lank voordat hy haar antwoord. “Die markies, señorita, het ’n baie goeie rede waarom hy so ’n storie sal versprei. Hy sou nie graag die werklike rede vir die tweegeveg wou bekend maak nie.”
Sy kyk half peinsend na hom. “Ek weet nie waaroor julle veg nie, monsieur. Waarom sou monsieur le marquis die werklike rede nie wil bekend maak nie? Hy het tog niks om weg te steek nie. Hy is ’n onbesproke persoon.”
“Dis goed as u nie presies weet waaroor dit gaan nie, señorita. Dis beter so.” Hy kyk na haar, maar die masker verberg sy gesig. “Maar u kan gerus voel, u was nie die rede waarom De Vigny my uitgedaag het nie. Maar ek sou nie omgegee het as u wél die rede was vir ons tweegeveg nie.” Hy lag toe sy verontwaardig na hom kyk. “Miskien sal ek eendag die eer hê om om u hand te veg, señorita. Wie weet, miskien gebeur dit nog gou . . .”
“Gouer as wat jy miskien dink, Eduardo!” Die stem klap kil deur die nag om hulle.
Angélique ruk om.
Santiago draai lui na die spreker. “A, señor Markies! Ek was juis op pad om na u te gaan soek!” Hy kom stadig orent en met sy hande in sy sye gaan hy voor die ander man staan. “Moontlik kan u lig werp op iets wat die señorita klaarblyklik hinder.”
Eugéne de Vigny steek vas en kyk met onverbloemde afkeer na die Spanjaard. “U gedrag is skokkend en onhoflik, monsieur,” sê hy ysig en ignoreer die don se vraag. “U teenwoordigheid hier buite by mademoiselle De Busset is verregaande!”
Angélique kyk van die een na die ander. Hulle is min of meer van dieselfde bou en lengte. So met hulle maskers op lyk hulle besonder baie na mekaar – albei aantreklik, bewus van hulle hoë stand. Maar verwar sal sy hulle nie, dink Angélique. Don Eduardo het ’n houding van moedswillige onbeskoftheid, hoewel nie onverfynd nie, en die markies is onmiskenbaar arrogant. Die een is ysig, koud en ongenaakbaar en die ander is geheimsinnig, spottend, onpeilbaar.
“Laat ons nie nou oor dinge stry kry nie, señor,” sê Eduardo ligweg en speel oënskynlik ongeërg met die vergulde en met edelgesteentes beslaande hef van sy swaard. “Laat ons eers die een sakie afhandel. Ons kan later oor die señorita veg as u wil. Maar eers moet ons ’n ander saak besleg, of het u dalk vergeet, señor?”
“Ek weet nie wat u bedoel nie, monsieur,” sê die markies met ingehoue woede.
Santiago bekyk die arrogante edelman voor hom ’n paar oomblikke lank swyend. Dan lag hy sag.
“U vergeet gou, señor, maar ek vergeet nie.” Die glimlag verdwyn van sy lippe. “As u die buitestanders dit wil wysmaak dat ons oor die señorita veg, dan is dit u saak! Maar ék en jý weet wat die werklike rede is, señor!”
Eugéne de Vigny se gesig verstrak. “Ek verkies om die saak nie voor mademoiselle De Busset te bespreek nie!”
Die don se oë skitter agter die masker. “Die Kaap van Storms is ver van Parys, señor, maar nie ver genoeg nie.” Hy laat sy stem versag tot amper ’n fluistering toe hy vervat: “En Arles is selfs nog nader.” Dan draai hy om en stap weg.
Toe Angélique na die markies van Touraine kyk, skrik sy. Hy is grysbleek in sy gesig, sy vuiste is gebal sodat sy kneukels wit wys. Hy het sy masker afgeruk terwyl Santiago gepraat het en dit in ’n klein bondeltjie vasgedruk.
“Monsieur!” roep sy opreg bekommerd uit. “Voel u dalk siek?”
Hy kners op sy tande en sy hand bewe toe hy haar aan die arm neem om haar na die balsaal terug te lei.
Sy kan sien dat dit hom byna bomenslike inspanning kos om homself te beheers en uiterlik kalm te bly. Angélique verstaan nou nog minder van wat gaande is. Wat het Arles in Frankryk met hierdie twee mans te doen? Waarom het die markies so hewig geskrik toe die don die naam Arles so dreigend gefluister het? Wat het daardie klein vissersdorpie met die markies van Touraine te doen?
“Kom, dis tyd dat ons teruggaan, mademoiselle. Die gaste sal begin wonder wat van ons geword het.”
“Oui, monsieur.” Sy volg hom nog half verwonderd oor die eienaardige gesprek van flussies.
Terwyl hulle in stilte verder stap, onthou sy van die tweegeveg tussen De Vigny en don Eduardo. Sal die geveg nie verhoed dat die geheimsinnigheid opgeklaar word nie? Dit het vir haar duidelik geword dat Eugéne de Vigny ’n geheim het, miskien iets wat in sy verlede gebeur het waarvan don Eduardo weet. Maar wat kan dit wees? ’n Vrou dalk? Maar sy weet intuïtief dat dit nie oor ’n vrou gaan nie.
As De Vigny die don om die lewe bring, sal sy nooit weet wat die markies van Touraine se geheim is nie. Hy sal haar nooit vertel wat dit is nie . . . wat dit is wat hom bevrees genoeg gemaak het om Santiago, die beste swaardvegter in Spanje, uit te daag tot ’n tweegeveg nie.
Die kanonne van die Kasteel bulder twaalf skote die helder, koel nag in. Dit weergalm in die klowe teen die magtige hange van Tafelberg en die eggo’s weerklink verder en verder totdat dit wegsterf in die groot, donker stilte oor die binneland. Dan volg ’n paar sekondes se intense stilte totdat die naggeluide weer begin, ’n kriek sy deuntjie skerp uitkerf, ’n perd iewers proes, en dan word ook die opgewonde gebabbel van die gaste in die balsaal weer gehoor.
Angélique gaan ’n oomblik staan en sy staar na die sterrehemel asof sy die vlug van die koeëls deur die sterre kan volg. En terwyl sy na die hemel staar, dink sy aan die jong, romantiese drome wat sy as jong meisietjie in Perpignon gedroom het. Toe het sy na die magtige kranse van die Pireneë gestaar en geglo dat sy eendag met ’n prins sou trou.
Sy kyk weg van die sterre en merk dat die markies haar die hele tyd dopgehou het. Sy glimlag verleë.
“Vergewe my, monsieur, as ek ingedagte geraak het.”
Hy glimlag effens, sy gesig ontspanne. “Daar is niks om te vergewe nie. Kom nou, Angélique, ons kan nie langer hier buite bly nie.” Sy stem is skielik sag, sonder ’n sweempie van die kilheid van flussies.
Daar is ’n ligte fladdering in haar hart. Hy het haar nog nooit tevore op haar voornaam genoem nie en dit klink vir haar byna vreemd. Hy is altyd so korrek, so gesteld daarop dat alles volgens etiket moet verloop.
Sy kyk half vraend na hom, nie in staat om te begryp wat dié verandering teweeg gebring het nie. Dan frons sy effens. Sal sy Eugéne de Vigny, markies van Touraine, óóit kan verstaan?
3
Oomblikke later gaan hulle saam die balsaal binne. Daar heers ’n vrolike uitgelatenheid onder die gaste, wat almal van hulle maskers ontslae
