haar kop stadig. Deur die jare het sy al gewoond geraak daaraan dat mense haar bejammer. Sy kan dit net nie glo dat daar nog van hulle is wat anders oor haar voel nie.
Dit sal beter wees as sy liewer weggaan na waar niemand haar ken of weet van haar pa nie. Dan sal sy weer kan leer om ander in die oë te kyk. Sy sal kan wees wat sy werklik voel sy is. Sy sal kan wees soos wat sy is wanneer sy alleen is waar niemand haar kan sien nie.
Sy gooi die roskam in die hoek neer. Wat help dit om te droom as die werklikheid so onveranderbaar is? Drome maak haar net ongelukkiger as wat sy reeds is.
Buite het die son reeds agter die horison weggesak en daar is ’n kalm rustigheid oor die plaas. Môre sal net soos vandag lyk en oormôre ook. Geen drome kan dit verander nie.
Sy stap vinnig terug na die opstal om haar moeder in die kombuis met aandete te gaan help.
Theresa bly rusteloos. Sy mis haar daaglikse ritte op die rug van die getroue Bonita. Te voet kan sy ook nie te ver van die huis af dwaal nie. Haar moeder se waaksaamheid maak haar ietwat kriewelrig.
Die Saterdagoggend kan sy dit nie langer verduur nie. Sy laat Bonita opsaal en besluit om net ’n kort entjie te gaan ry. Sy steur haar nie aan haar pa se wilde gewuif met sy arms nie. Sy het lank genoeg hier in die huis vasgekluister gesit en ’n bietjie vars lug kan haar tog geen skade aandoen nie.
Sy jaag al met die kruin van die heuwel langs in die rigting van oom Japie Maritz se plaas. Daar maak sy gewoonlik ’n draai in die koel kloof wat die twee plase skei. Daar is ’n stroompie waar Bonita kan suip voordat hulle terugkeer.
Terwyl sy voortry, kyk sy terloops na die opstal van Skoonspruit en byt op haar tande. Oor minder as ses maande sal sy haar intrek daar moet gaan neem.
Sy spoor Bonita aan om vinniger te ry en swenk spoedig op in die kloof na die waterstroom. Sy sien die twee perde tussen die ruigtes en hou Bonita in. Die een perd is dié van Sias Beneke en die ander is die klein merrie waarop Marita dikwels ry.
Versigtig gly sy van die perd se rug af en stap onseker nader.
Sias kyk op en sien haar deur die struike nader kom. Net ’n oomblik lank skuif ’n ontevrede skaduwee oor sy gesig en dan glimlag hy stadig.
“Kom gerus nader, Theresa,” nooi hy gulhartig sonder om sy arm om Marita se skouers weg te neem. “Het jy dalk na my kom soek?”
Theresa steek vas en staar na hom. Die skok en vernedering om hom só met die ander meisie te sien sit, ruk deur haar. Sy antwoord nie, omdat sy haar eie stem nie kan vertrou nie. Sy bly net na hulle kyk en sy haat hulle triomfantlike gesigte.
Skielik draai sy om en hardloop terug na haar perd terwyl sy Sias agter haar hoor lag. Blindelings en briesend kwaad jaag sy uit die kloof terug na die opstal op Sonheuwel. Sias se lag bly nog lank soos ’n refrein in haar ore opklink.
Halfpad na die huis toe kom sy haar pa teë wat met ’n onweersuitdrukking op sy gesig sy perd inhou.
“Het ek jou nie verbied om alleen op die plaas rond te ry nie?” bulder hy.
Sy ruk die teuels stywer en Bonita steier agteroor.
“Miskien moet Pa maar self daar in die kloof gaan kyk!” skreeu sy ontsteld terug. Die trane brand agter haar ooglede. “Dis alles goed en wel om my soos ’n slagskaap te verkoop, maar is dit nodig om dit so ooglopend te maak!”
Hy keer haar voordat sy wegjaag.
“Wat de duiwel bedoel jy?”
“Pa se oogappel-buurman, Sias Beneke, sit skaamteloos alleen in die kloof saam met Marita Deysel! Of het Pa hom hierdie soort vryhede belowe?”
Barnard Verhoef se kop ruk om.
“Ek het niks van die aard gedoen nie!”
Sy byt op haar tande.
“Julle twee vorm ’n pragtige paar,” sê sy hees. “Julle is voëls van eenderse vere. Niks is vir julle heilig of mooi nie!”
Verhoef se gesig verdonker.
“Wat de joos is dit deesdae met jou, Theresa?”
Daar is net geen keer meer aan haar nie.
“Het Pa dalk jare gelede vir Mamma ook op dié manier gekoop? Was sy dalk tevrede om net deel van ’n koopsom te wees?”
Barnard Verhoef verbleek.
“Ek en jou ma het uit liefde getrou.”
Daar is ’n minagtende glimlag om haar mondhoeke.
“En waarom word ek dit misgun?”
Hy ontplof byna. “Wat verstaan jy van onderlinge transaksies? Ek het jou alles gegee wat ’n dogter maar kan begeer en jy is al twintig en sonder ’n enkele man wat in jou belangstel! Ek kan jou tog nie die res van jou lewe onderhou nie?”
Sy swyg lank voordat sy bitter sê: “Ek is dus net ’n finansiële uitgawe … en ’n ongewenste las vir Pa.”
Hy verstyf. “Dis nie wat ek gesê het nie.”
“Dis wat Pa bedoel het.” Sy kyk weg oor die rante. “Nou goed, ek begryp die situasie … Ek is nie só onnosel nie. Ek sal nie langer hier op Sonheuwel bly nie. Ek sal weggaan.”
“En waar dink jy sal jy heen gaan? Jy is buitendien nog nie mondig nie en tot dan kan jy niks sonder my toestemming doen nie!”
Haar groen oë draai stadig in sy rigting.
“Ek sal ’n heenkome vind … en ek sal nié met Sias Beneke trou net om Pa se bankrekening te verstewig nie. Pa sal nie die goud op sy plaas inpalm nie, want ek gaan dit aan hom vertel!”
Barnard soek nog na woorde toe sy haar perd weer spore gee en by hom verbyjaag af teen die heuwel na die grondpad naby Skoonspruit se grens. Sy kyk nie om toe hy haar probeer terugroep nie; sy hou net aan met ry en rek die afstand ál groter tussen hulle.
Barnard se mond word kurkdroog. Die woede teenoor sy dogter laai koud in hom op. Die belangrikste is nou dat hy Sias Beneke in die hande moet kry en hom goed die kop was oor sy onbesonnenheid. Hy wat Barnard Verhoef is, sal nie so met hom laat speel nie.
Woedend oor hierdie nuwe verwikkeling gee hy sy perd spore en jaag in die rigting van die kloof. Daar is moord in sy gedagtes. Hy kan nie toelaat dat die pierewaaier Beneke sy planne verongeluk, net omdat hy nie sy hande van ’n vroumens kan afhou nie.
Hy kook behoorlik teen die tyd dat hy sy perd aan ’n boom vasmaak en na Sias Beneke begin soek. Hy kom onverwags op hulle af waar hulle onbewus van die wêreld om hulle soet woordjies in mekaar se ore fluister.
“Beneke!” brul Barnard.
Die jong man wip orent asof iemand hom met ’n speld gesteek het.
“Wat maak oom Barnard hier?” vra hy verbouereerd.
Barnard gluur die meisiekind aan.
“Weg is jy, vroumens!”
“Wag
