regdeur haar kyk en die glimlag wat om sy mondhoeke speel, vertrou sy glad nie.
El Toro stamp haar weer vorentoe terwyl hy die jongste een nader roep.
“Neem dié een na die ander perde. Dis ’n goeie, bruikbare dier.”
Die seun knik ywerig en neem Bonita weg.
Theresa se hart klop in haar keel. Wat gaan hulle met haar maak?
“Jerez! Paolo! Kom hier!” roep El Toro na die twee mans wat nog steeds na hulle staan en staar.
Hulle kom lui nader gestap.
“Het jy nou mal geword, Romero? Vir wat bring jy die dorp se vroumense hierheen?”
El Toro gluur hom aan.
“Hou jou mond, Jerez. Sy het per ongeluk op ons kamp afgekom.”
Jerez se oë rek en dan bekyk hy Theresa aandagtig.
“Dis ’n gemors. Jy kan haar nie laat gaan nie en sy is te lelik om prettig te wees.”
Theresa bloos vuurrooi en slaan haar blik neer.
Paolo grinnik breed.
“Nogal ’n skaam een daarby! Ons gaan meer pret hê as wat julle dink!” Hy skater van die lag.
El Toro se koue oë laat sy lagbui verdamp.
“Ek het myself nog nooit aan koelbloedige moord skuldig gemaak nie. Ons sal haar hier vasbind aan ’n boom en môre die kamp verskuif. Dis buitendien op die oomblik te gevaarlik om so naby die dorp te wees.”
Jerez knik instemmend.
“Hierdie kamp het my nog die hele tyd ongemaklik laat voel.”
Die meisie kom ook nou nader en bly net buite die kring mans na Theresa staar. Daar is ’n vyandigheid in haar blik, maar dit lyk nie asof sy Theresa as té veel van ’n gevaar beskou nie. Dan gly haar blik na El Toro en die uitdrukking in haar oë versag. Vir Theresa is dit nie moeilik om te besef dat die meisie op die bendeleier verlief is nie.
“Vat haar na jou slaapplek, Zeta; ek sal later met haar praat,” sê El Toro en wink sy makkers eenkant toe.
Zeta stamp Theresa venynig in die ribbes in die rigting van haar eie slaapplek onder ’n boom. Daar druk sy Theresa op die grond neer en gaan voor haar staan met haar hande in haar sye.
“Wie is jy?” vra sy bars.
Theresa kyk nie op nie.
“Theresa Verhoef van Sonheuwel. Ons plaas is hier naby. Dit grens aan die plaas teen die rivier.”
Zeta bly ’n rukkie nadenkend staan en dan helder haar gesig op.
“Bedoel jy jou pa is daardie ryk buffel wat teen die bult bly? Die een met die swart hare en die moesie langs sy linkeroor?”
Theresa knik. Wat maak dit saak wie haar pa is? Vir hierdie mense beteken dit tog niks nie.
“Haai! Romero!” roep Zeta skielik na die leier. “Ek dink ons het ’n gansie gevang wat goue eiers kan lê!”
El Toro lyk geïrriteer.
“Jou ligsinnigheid is onvanpas!” snou hy haar toe, maar dit stuit haar nie.
“Haar pappa is skatryk, weet jy? Hy is daardie onbeskofte Verhoef-skepsel wat teen die bult bly.”
El Toro verstyf en dan kom hy stadig nader gestap.
Theresa kan haar tong afbyt van spyt dat sy ooit gesê het wie sy is. Hierdie mense sal nie verstaan as sy hulle vertel dat haar pa nie ’n dooie duit sal betaal om haar terug te kry nie.
“Praat Zeta die waarheid?” vra hy skielik hier by haar en verslae kan sy net knik. “Kyk na my, vroumens! Ek wil sien of jy lieg!”
Sy kyk op en sidder toe sy agterkom dat sy oë ’n hipnotiese uitwerking op haar het.
“Hoekom sal ek jok? Dit kan my nie juis iets in die sak bring nie.”
Sy oë vernou. “Ons sal sien,” sê hy kalm, maar die dreigement in sy donker oë is onmiskenbaar. “Ek en jy gaan eers ’n bietjie gesels voordat ek besluit of ek jou glo of nie.”
Theresa sug liggies. “Wat maak dit saak of jy my glo? My pa sal maar te bly wees om van my ontslae te wees.”
Sy blik dwaal oor haar skraal liggaam, die duur tabberd van roomkleurige sy, die breë strook Franse kant om haar hals en die stringetjie glimmende pêrels om haar nek. ’n Wrede glimlaggie plooi om sy mondhoeke.
“Ek dink ek weet wat my te doen staan.”
Theresa kyk hom met ’n diep frons agterna toe hy van haar af wegstap. Sy vermoed wat hy beplan, maar sy weet nie hoe sy hom daarvan gaan laat afsien nie. Dit gaan net noodlottige gevolge vir hulle albei inhou. Sy kyk af na die vuil kombers waarop sy sit. Niks maak werklik meer saak nie. Al kom sy hier uit, sal sy nog met Sias Beneke moet trou. Sy sal nog steeds moet voortgaan met dit wat haar pa vir haar beplan het. Nie haar moeder óf Johannes sal iets kan doen om haar te help nie.
Zeta kom weer voor haar staan.
“Jy is ’n snaakse een. Hoekom tjank en pleit jy dan nie? Hy mag dalk net sag raak.”
Theresa kyk op na die meisie.
“En wat sal dit my help? Hy is nie die soort wat sag sal raak nie.”
Zeta lag opgewek.
“Hy is so hard soos klip en so wreed soos ’n gewonde luiperd. Moet hom nie kwaad maak nie. Dit sal jou dae heelwat vinniger laat verminder as wat jy ooit kon droom.”
Theresa sidder liggies. “Wat gaan hy doen?”
“ ’n Losprys eis.”
“My pa sal nie betaal nie.”
“El Toro kry altyd sy sin.” Zeta draai om en stap weg na waar die vier mans druk in gesprek verkeer.
Barnard Verhoef swets dat die kranse antwoord gee. Johannes is bleek en Renette sit en huil. Theresa het spoorloos verdwyn en niemand het haar gesien sedert sy van Barnard af weggery het nie. Elke keer dat hy haar dreigement onthou, word hy van voor af kwaad.
Johannes luister na sy pa se tirade en byt al hoe harder op sy tande. Skielik kan hy dit nie meer verduur nie en draai vinnig om.
“En wat kon sy anders doen as om weg te loop?” wil hy skerp weet. “Hier in dié huis was sy nog nooit gelukkig nie. Dink Pa ek weet nie hoe Pa haar altyd agteraf gedreig het nie? Wat van die kere dat Pa haar slegter as een van die werknemers behandel het? Is sy dan nie julle kind nie?”
Barnard se gesig verdonker.
“Ek het geen kritiek van jou kant nodig nie, mannetjie! Daar is nie nou tyd om verwyte oor en weer te slinger nie! Theresa is weg en ons moet haar opspoor! Ek sal nie toelaat dat sy my op
