jy maar liewer stil, Sias. Wat ek vir jou te sê het, het niks met hierdie klein flerrie te doen nie.”
Marita wag nie langer nie. Sy het al genoeg van Barnard Verhoef gehoor om te weet dat hy ’n gevaarlike man is as hy kwaad word. Dus draf sy vinnig weg na waar sy en Sias hulle perde in die ruigtes gelaat het.
Barnard kyk na Sias. “En wat beteken dit?”
“Dis nie ernstig nie, oom Barnard.”
“Ek gee nie ’n duiwel om of dit ernstig is nie! Theresa het julle gesien en die duiwel is los!”
“Het sy oom dan gaan vertel? So ’n verbrande klikbek!”
Barnard se oë skiet vuur.
“Luister nou mooi, ou seun, ek wil niks twak van jou kant af hê nie. As Theresa kop uittrek, gaan jy dit berou! Jy sal meer as ek verloor en jy moet dít nie vergeet nie!”
“Ek sal met haar gaan praat, oom.”
“Jy maak ’n gemors van die saak, Sias! Ek sal dit nie duld nie.” Barnard kners op sy tande. “Sy dreig om weg te loop en as dit gebeur, is ons transaksie ook daarmee heen!”
“Sy sal nie wegloop nie, oom. Sy weet mos dat sy nêrens heen kan gaan nie.”
“Ek hoop jy het gelyk, Sias, want as sy dit doen, sal ek haar dalk nie terugkry op Sonheuwel nie.”
Sias glimlag effens.
“Miskien moet oom liewer die wêreld vir haar ’n bietjie aangenamer probeer maak. Dan sal sy nie dreig om weg te loop nie.”
“Hou jou neus uit my sake, Beneke! Ek doen soos ek goeddink op my plaas en ek sal my nie deur ’n bogsnuiter soos jy laat voorskryf nie!”
Sias hou sy hande afwerend omhoog.
“Goed, goed, ek sal niks meer sê nie. Ek sal nou met haar gaan praat. Waar is sy?”
“Ek weet nie,” antwoord Barnard stug. “Sy het soos die duiwel koers gekry die veld in, en ek glo nie sy sal by die huis wees nie. Loop soek haar en bring haar terug, verstaan jy?”
“Ja, oom.”
Barnard draai om om na sy perd terug te stap, maar dan steek hy vas en kyk terug na Beneke.
“Net nog iets, Sias – as jy skelm afsprake met ander dames wil nakom, doen jy dit saans en nie helder oordag nie!”
Sias frons nors. “Nou maar goed dan, oom Barnard.”
Barnard gluur hom nog ’n paar sekondes lank aan en dan draai hy eindelik weg. Hy dink darem dat hy sy saak duidelik genoeg gestel het. Sias sal in sy spoor moet trap as hy nie hierdie kans deur sy vingers wil laat glip nie.
Die volgende probleem wat hy die hoof sal moet bied, is Theresa. Die meisiekind is baie fyngevoelig en dit kan ’n lollery veroorsaak. Hy sal haar moet gaan soek en die saak behoorlik uitpraat. Hy wil nie haar kant van die storie hoor nie; hy wil net absolute gehoorsaamheid op haar afdwing.
Intussen het Theresa die perd al met die grensdraad langs gestuur in die rigting van die Blyderivier waar sy die reeds moeë dier wil laat suip. Daar kan sy besluit waarheen sy wil gaan. Nou moet sy egter net eers ’n rukkie stilsit en nadink oor wat haar te doen staan. Sy weet dat haar pa haar nie by die rivier sal kom soek nie, omdat almal op Sonheuwel weet dat sy Skoonspruit sorgvuldig vermy.
By die rivier gaan sy op ’n klip sit en wag dat Bonita klaar moet suip. Dan neem sy die perd aan die teuels en begin al langs die rivier aanstap weg van Sonheuwel. Die son sit nog hoog en daar is nog baie tyd vir haar om te besluit wat sy eintlik wil doen.
Die enigste gedagte waarvan sy baie seker is, is dat sy nie langer op Sonheuwel wil bly nie. Enigiets sal beter wees as haar bestaan daar. Sy is jammer vir haar ma, maar sy kan nie nou dááraan dink nie. Dis haar eie toekoms en geluk wat op die spel is.
Op Pelgrimsrus wil sy ook nie bly nie. Hier sal haar pa haar nog elke dag kan kom pla en hy sal dit buitendien nie duld dat sy daar woon en die skindertonge aan die gang sit nie. En ver anderkant die grense van Pelgrimsrus? Wat sal sy daar kry?
Sy sug liggies en byt op haar tande. Die wêreld is wyd en groot en dis nie net hier op Sonheuwel waar sy met mense soos Sias en haar pa te doen sal kry nie: hulle is oral. Sy het geen versekering van geluk op enige plek in die wêreld nie.
Theresa klim teen die wal van die rivier uit. Sy moet die soom van haar rytabberd oplig sodat dit nie in die takke verstrengel raak nie. Bonita volg haar rustig en gedwee. Hier en daar vreet sy aan die takkies of gras wanneer Theresa tot stilstand kom om haar tabberd uit die takke los te maak. Dan stap hulle weer verder.
Ver anderkant die bult waaroor sy gekom het, hoor sy haar pa een of twee keer roep en dan is dit stil.
Roep maar, dink Theresa wrewelrig, ek sal nié teruggaan nie. Ek het genoeg vernedering verduur. Julle gaan dit nie langer aan my doen nie. Sy vee die trane met die agterkant van haar hand af. Ek het ook ’n reg op my eie lewe. Ek kan self besluit wat ek daarmee wil maak.
Sy kyk nie om haar rond nie. Die bosse en bome bestaan vir haar nie. Sy is net bewus van die verset in haar en die doodse gevoel teenoor haar pa en Sias Beneke.
“Bly doodstil staan, senorita …”
Theresa ruk orent en kyk vas in die gesig van ’n vreemde man. Sy donker oë is soos stukkies koue oniks. Dis die oë van ’n man wat geen genade ken nie, besef sy dadelik. Sy houding is uitdagend, half geamuseer en half geïrriteer.
’n Koue rilling gaan langs Theresa se ruggraat af. Die noodlot het haar ’n moedswillige streep getrek. Intuïtief weet sy dat die man hier voor haar, die een met die koue gesig en donker oë, El Toro is …
2
Dit duur ’n tydjie voordat dit met ’n skok tot haar deurdring dat die man haar nie sommer net so weer sal laat gaan nie. Sy het heel per ongeluk op hulle wegkruipplek afgekom. Sy volgende woorde bevestig net haar vermoede.
“Kom liewer saam met my,” sê hy ietwat bars en beduie vir haar om voor hom uit te loop.
“Waar … waar neem jy my heen?” vra sy effens hees.
’n Glimlag raak aan sy mondhoeke.
“Ek glo nie dit maak eintlik meer saak nie. Toe, stap nou.”
Hy neem Bonita by haar toe sy by hom verbystap. Sy wil nog keer, maar besef goed dat dit nodeloos sal wees.
Skaars honderd tree van waar hulle ontmoet het, kom hulle onverwags op die bende se kamp af. El Toro stoot haar vorentoe toe sy huiwer en sy struikel oor haar voete. Sy gesig bly uitdrukkingloos en nog ’n koue rilling gaan langs haar ruggraat af. Van sy kant af sal sy geen genade kan verwag nie.
Vier mense kyk verbaas na hulle toe hulle die kamp instap. Daar is drie mans en ’n jong vrou. Haar slordige voorkoms en onverskillige houding val Theresa dadelik op. Dit lyk asof die meisie net nie meer omgee wat met haar gebeur nie. Sy sidder liggies en kyk na die ander drie.
Die een is ’n jong seun, moontlik nog jonger as sy self.
