“Jy hinder nie. Sit gerus.”
Die twee mans het in die jaar dat dominee Louw in Jan Hofmeyr werk, groot vriende geword. Uit die aard van hul professies werk hulle nou saam en klop dikwels by mekaar aan om hulp. Vanaand is dit die maatskaplike werker wat ’n guns kom vra.
“Is jy al so ver met jou preek dat jy dit nie meer kan verander nie?”
Die dominee kyk hom verbaas aan. “Nee. Hoekom?”
“Ek wil vra, as dit moontlik is, Jan, of jy nie Sondag oor Paulus sal preek nie … oor ’n Paulus wat hom moes losmaak van wat agter lê en uitreik vorentoe. Asseblief.”
Sy vriend se oë is ondersoekend. “As jy die behoefte het om meer daarvan te hoor … ”
“Dis nie sodanig vir my nie.” Roelof vee moeg oor sy oë. Dit was ’n besige en moeilike dag en dit ontstel hom dat Wanya Cloete se probleme hom so diep raak. “Toe ek destyds voorgestel het dat die landdros Wanya Cloete vir gemeenskapsdiens by tant Bes moet plaas, was ek in my hart oortuig dat dit haar goed sou doen. Dit hét ook – in baie opsigte. Ek dink sy sal die res van haar lewe deur ’n ander bril na die lewe kyk. Maar ongelukkig hel sy nou te veel na die ander kant toe oor. Sy is nou só bewus van haar skuld en sonde dat sy aandadig voel aan haar man se oortredinge. Sy weier om te glo dat sy nog ’n doel in die lewe het. Kortom, sy glo sy is te sleg om te lewe en dat hierdie wêreld beter daaraan toe sal wees sonder haar.”
Jan Louw knik. “Dis die ommekeer van geen sondebesef tot die uiterste sondebesef. Sy moet die wonderlike waarheid aanvaar dat daar géén sonde is wat God nie sal kan vergewe nie.”
“Presies. Maar sy wil dit nie van mý aanvaar nie. Sy dink ek is goed. Te goed. Sy wil nie glo dat ook ék dinge het waarvan ek my moes losmaak nie. Sy sal nooit glo dat daar vandag nog dinge in my lewe is waarvan ek my nie kan losmaak nie.”
Die dominee kyk hom fronsend aan. “Maar, Roelof, jy kan my nie vanaand vertel dat jy nie glo dat die Vader se vergifnis aan jou nie volkome was nie.”
“Nee, ek sê dit nie. Die vergifnis was volkome. Ek weet dit. Maar ’n mens moet met die gevolge van jou dade saamleef … en dit is iets waarvan ons nie kan wegkom nie. Jy kan jou van jou plig nooit losmaak nie.”
Toe die deur agter sy besoeker toegaan, skuif die dominee die papier wat voor hom lê eenkant. Dis vir ’n ander Sondag.
Wanya beduie Roelof behendig hoe hy moet ry om by die winkel uit te kom. Hulle kry gelukkig naby parkeerplek en sy keer hom toe hy wil uitklim.
“Ek sal maar eers moet gaan hoor of hulle sal belangstel.”
Sy stap huiwerig nader, kan haarself nie keer om vinnig rond te kyk nie. Nee, sy sien niemand bekend nie. Baie mense weet van hierdie gesogte winkel, ook die dames van die rykmanswoonbuurte. Ook sy dra kennis daarvan, maar het nooit gedink dat sy ooit die binnekant daarvan sal sien nie. Want dis hier waar die rykes soms kom om ’n rok of ’n handsak of pelsjas te kom inruil vir kontant wanneer die skoen begin druk. Sy weet van haar uitgelese vriendinne het al van hierdie boetiek gebruik gemaak om van hul “oortollige” goed ontslae te raak. Die gewone mens wat van hierdie winkel kennis dra, weet dat jy hier die duurste aanddrag en ontwerperskeppings teen minder as die helfte van hul oorspronklike prys kan aankoop. Daar is vroue wat nie omgee om vir hulle hier klere aan te skaf nie, want die meeste van die goed is so te sê nog splinternuut. Vandag is dit Wanya Cloete se beurt om sake in hierdie winkel te doen.
Natuurlik word sy dadelik herken. Daar was immers herhaaldelik foto’s van haar in die nuusblaaie. Nie net tydens haar en Niel se hofsake nie, maar ook destyds in die sosiale kringe. Nee, die dame herken haar onmiddellik … en sy weet ook dat dit die skoen is wat druk wat Wanya Cloete vandag hierheen gedwing het.
Natuurlik stel sy belang. Maar, nee, ongelukkig het sy nie iemand om die goed van die motor af aan te dra nie. Mevrou sal dit maar self moet bring.
By madame Veronique se modehuis val almal oor hul voete om vyfsterdiens te lewer. Maar by hierdie tweedehandse winkel is die kliënt die verleë een.
Wanya probeer keer dat Roelof haar help, maar vergeefs. Een ná die ander dra hy die kartondose aan. Die eienares bestudeer die eerste rok baie krities en noem ’n prys.
Wanya protesteer spontaan: “Maar mevrou, weet jy dat hierdie rok by madame Veronique se modehuis … ”
Sy word koel in die rede geval. “Dit maak nie saak waar dit gekoop is of hoeveel dit gekos het nie, mevrou Cloete. Dit is wat ek nóú daarvoor kan kry, wat belangrik is. Onthou, gewone mense koop hierdie tweedehandse goed, nie mense met baie geld nie. Ek sal jou nie meer daarvoor kan aanbied nie, anders bly ek daarmee sit.”
“Ek … ” Wanya lek oor haar droë lippe. “Ek het dit maar nog net een keer aangehad.” Dit is die laaste rok wat sy gekoop het voordat die bom gebars het.
“Dit bly tweedehands, mevrou, en al my customers weet dis tweedehands, al lyk die rok ook hoe goed.”
So word die een ná die ander artikel nagegaan en geprys. Wanya staan stilswyend van verslae vernedering.
Met ’n tjek in haar hand soek sy desperaat na die uitgang, voel ’n arm om haar skouers gaan en hoe sy na die motor gelei word. Sy word ingehelp, en toe hy langs haar inskuif, trek die motor onmiddellik weg terwyl haar rou snikke die ruimte om hulle vul.
Sy het ’n bietjie selfbeheersing herwin toe hulle voor die woonstelblok stilhou.
“Jy het gepraat dat jy nog materiaal wou koop vir die rokke wat Annatjie sal maak.”
Sy skud haar kop, klim uit. “Nie vandag nie.”
Toe sy die tjek op die tafeltjie neergooi, wens sy dat sy dit kan uitgil van woede en frustrasie. Sy wil kliphard huil oor al haar mooi goed wat sy vir ’n belaglike bedrag moes verkoop. Sy wil hardop kerm van die pyn in haar gekastyde hart. Hoekom loop hy nie!
Maar dan is daar hande op haar skouers wat haar nader trek, ’n stem wat sussend sê: “Huil maar, Wanya.”
Haar kop ruk omhoog, haar oë skiet vlamme. “Ek wil nie huil nie! Ek wil skree, gil … oopbars! Het jy haar oë gesien? Die leedvermaak … die behae … ”
En dan val haar kop teen sy bors en sy huil … en huil … totdat sy later swak en suf is. Totdat sy leeg en ontsettend moeg is. Sy laat willoos toe dat hy haar op die divan neerdruk, haar skoene uittrek en haar bene optel, haar terugdruk teen die kussings en ’n ligte kombers oor haar gooi.
Sy kyk hom met seer, dikgeswelde oë aan. “Ek is jammer.”
Hy glimlag. “Dit was nodig. Ek is seker jy voel nou beter.”
Sy sug. “Ja, dankie. Ek is net baie moeg.”
“Ek weet. Jy gaan nou slaap. Kan ek jou Sondagoggend kom haal vir kerk?”
“Vir kerk?”
“Ja. Vir kerk.”
Hy wil haar Sondae kerk toe neem. Is dit ook een van die opheffingsprogramme? wonder sy moeg. Maar sy gee nie om nie. Sondae is altyd die bitterste dag van die week om deur te worstel. Dan hoef sy nie na Sonneblomstraat te gaan nie, want dis die een dag in die week wat tant Bes se kudde vir hulself moet sorg. Maar vir haar beteken dit lang, eensame ure in haar
