die kampeerterrein nie. Daar bly dus net die vakansieplaas oor. Vannag nog moet hy seker maak of die name in sy besit ook op die besoekersboek van Ruined Paradise verskyn. En as hy hulle daar kry . . . Weer vernou sy oë tot skrefies, Sandra Steyn vergete. As hy hulle daar kry, beteken dit iets? Of speel toeval maar ’n rol? Ingedagte trek hy sy motor langs Sandra Steyn s’n in en skakel die enjin af. Hulle het die vakansieplaas bereik.
’n Man kom hulle teen die stoeptrap af tegemoetgestap.
“Ek is Phil Andrews. Welkom,” stel hy hom voor. Gustaf erken die bekendstelling en stel dan ook vir Sandra voor.
“Ek hoop jy het plek vir ons, meneer Andrews. Ek weet nie of juffrou Steyn vooraf vir haar bespreek het nie, maar ek het nie.”
“Ja, juffrou Steyn het bespreek, onthou ek. Maar hier is genoeg plek. Ons sal julle kan huisves. Op die oomblik is ons nie so vol nie. Dis nog nie vakansietyd nie. Gedurende skoolvakansies is ons soms redelik vol. Kom nader.”
Nadat hulle die besoekersboek geteken het en hul onderskeie kamers aangewys is, neem die gasheer hulle na die sitkamer, want dis net mooi teetyd. Hulle word aan die ander gaste voorgestel. Daar is doktor Jan Basson, argeoloog en ’n landgenoot van Sandra, waaroor sy baie bly is. “ ’n Mens voel dan nie heeltemal alleen nie,” laat sy hoor. Sy sekretaresse, Dianne Bougard, ’n blonde meisie en pragtig. Dan is daar nog twee ander here, menere Powell en Dickens van byna middeljarige ouderdom en vanaf Engeland, wat ook so pas maar daardie oggend aangekom het. Dis ’n gesellige groepie bymekaar en Andrews is ’n onverbeterlike gasheer. Hy, skat Sandra, moet aanstap veertig toe, ’n aantreklike man sonder om opsigtelik te wees. Sy draai na Gustaf langs haar.
“Dis hoekom ek die vakansieplaas verkies. Dis soveel geselliger, ’n intieme groepie. Veral wanneer jy alleen rondreis soos ek, kan dit soms baie eensaam wees in die groot hotelle. As jy nie deel van ’n toeristegroep is nie, word jy maklik uitgesluit.”
Doktor Basson knik.
“Dis waar, ja. Toe ek hierheen moes kom vir argeologiese navorsing, was ek baie bly toe ek van die vakansieplaas verneem het.”
“Maar is dit nie ’n bietjie ver van jou werk af nie?” wil Gustaf van die argeoloog weet, ’n man van seker so vroeg in die vyftig. “Ek neem aan jou navorsing is in verband met die ruïnes, nie waar nie?”
“Ja. Die ewige soektog na die geheim van Zimbabwe,” erken hy met ’n glimlaggie. “Padlangs is dit ver, maar ons gebruik die voetpaadjie. Dis sommer hier by ons as jy kortpad kies. As jy deur daardie venster kyk, kyk jy reg op die ruïnes af.”
Gustaf draai na sy gasheer.
“Jy het ’n oulike plek uitgesoek vir jou vakansieplaas, meneer Andrews. Doen die groot hotelle nie baie afbreuk aan besigheid vir jou nie?”
“Nie eintlik nie. Ek en my vrou verkies net ’n paar mense op ’n keer, want haar gesondheid is nie so goed nie. Ons kry in elk geval genoeg besoekers om die koste daaraan verbonde te regverdig.”
Dis of hy nog iets wil sê, maar dan is daar ’n beweging by die deur en ’n vrou maak haar verskyning met die teewaentjie.
Die eerste indruk wat die nuwe aankomelinge van hul gasvrou kry, is dié van ’n delikate, fyn mensie. Sy is ook blond, maar waar Dianne Bougard, doktor Basson se sekretaresse, ’n lang, slanke meisie is, is Nina Andrews kort en baie fyn gebou. Sy wek amper die indruk van breekbaarheid. Toe sy die vertrek dieper inkom en die elektriese lig helder op haar gesig skyn, sien Sandra onmiddellik die spoorlyntjies van rimpels oor die hele gesig raak, en sy kom tot die slotsom dat Nina heelwat ouer as haar man moet wees.
Sy groet die nuwe gaste vriendelik en draai dan na Dianne. “Sal jy die tee skink, asseblief, Dianne? Die ou teepot is so swaar vir my. Nie vir my nie, dankie.”
Dianne Bougard staan geredelik op, maar tog is daar iets in haar houding, of iets in haar geslote gesig, wat Sandra se aandag trek. Sy het nog die hele tyd nie ’n woord gesê nie, en verrig ook die takie wat so vriendelik van haar versoek is in doodse swye. Sou sy kwaad wees vir iemand? wonder Sandra. Dit wil so voorkom. Sandra loer tersluiks na Gustaf langs haar en sien dat ook hy die blondekop met aandag beskou. Sou dit wees omdat Dianne so aantreklik is, of het hy ook iets vreemds in haar optrede opgemerk?
Haar blik keer terug na die sekretaresse en op daardie oomblik oorhandig sy Phil Andrews se koppie tee aan hom. Net vlugtig kyk hulle op . . . maar dis ’n intieme blik tussen twee mense wat ’n geheim deel. Langs haar roer Gustaf effens en toe sy opkyk na hom, is sy wenkbroue net so effens gelig. Dan het sy haar dit nie verbeel nie. Hy het daardie blik tussen hul gasheer en die sekretaresse ook gesien.
Vlugtig dwaal Sandra se blik na die res, en bly dan rus op die blonde vroutjie. Haar ooglede is neergeslaan, maar daar is ’n trek om haar mond, iets soos hartseer en intense weemoed. Skielik kyk die vrou op, reg in Sandra se oë en iets in die blou oë vertel haar dat die vrou wel daardie blik tussen haar man en Dianne Bougard gesien . . . en verstaan het. Asof sy op iets ongeoorloofs betrap is, keer Sandra haar blik vinnig af, maar in haar hart lê daar ’n skielike jammerte vir die vroutjie.
Dis of die geselskap skielik net nie meer wil vlot nie. Dis of daar skielik iets onverklaarbaars in die atmosfeer ingesluip het. Doktor Basson sit met sy oë stip op sy koppie tee gerig, ’n fyn fronsie op sy goedige gesig. Dianne Bougard het met haar koppie tee gaan sit, haar gesig onpeilbaar. Die here Powell en Dickens lyk ongemaklik, asof hulle ook iets agtergekom het, maar nie presies weet wat aangaan nie. Die gasheer wat ’n rukkie gelede heel gesellig was, sit swyend, sy gesig somber. Nina Andrews sit roerloos, haar hande stil in haar skoot gevou, haar ooglede neergeslaan.
Sandra draai haar kop liggies fronsend in Gustaf se rigting. Ook hy lyk skielik glad nie soos die gawe, jong man wat haar vroeër in die aand te hulp gesnel het nie. Sy gesig is ook ernstig, sy oë stip – kompleet asof hy elkeen in die vertrek noukeurig opsom en oor elkeen notatjies in sy kop maak. Wat gaan nou met almal aan?
Die stilte is skielik so onuithoudbaar vir haar dat sy opspring en gemaak vrolik sê: “Jy moet my verskoon, mevrou Andrews, maar ek is versot op tee. Mag ek nog ’n koppie kry, asseblief?”
“Maar natuurlik. Kry gerus.”
“Gaan jy nie saam met my ’n koppie drink nie?”
“Nee, dankie. Regtig nie vir my nie.”
Dis doktor Basson wat skielik in ’n poging om die geselskap weer aan die gang te kry, opmerk: “Jy het nog nooit saans saam met ons ’n koppie tee gedrink nie, mevrou!”
Die blonde kop ruk op. Dis amper asof sy skrik. Dan kom haar antwoord bedaard: “Ek hou nie van tee nie, doktor. Dis maar al.”
Doktor Basson raak effens rooi en trek sy skouers op. Dis Gustaf wat skielik vooroor leun en laat hoor, sy blik op sy gasheer en gasvrou.
“Ek sien in die koerant julle het onlangs ’n bloedlose lyk hier gehad. Wat kan jy my daarvan vertel, meneer Andrews?”
Dis ’n geskokte stilte wat volg. Dis of ’n sweep die man tref en langs hom het sy vrou doodsbleek geword. Sandra, en so ook die res, kyk Gustaf verbaas en verwytend aan. Dianne Bougard staan vinnig op en stap uit sonder om om verskoning te vra. Maar Sandra – én Gustaf Lenard – het die vrees in haar oë gesien.
2
’n Oomblik duur die geskokte stilte voort. Dan ruk Phil Andrews hom merkbaar reg. “Niks meer as wat in die koerant gestaan het nie,
