minute later die kamerlig doof.
Maar sy slaap nie. Sy lê met groot, oop oë en nugter verstand die donkerte en instaar. Haar verstand werk teen ’n blitsige verslaggewerspas. Maar toe sy aan die einde van al die feite, of halwe feite kom, moet sy met Gustaf Lenard saamstem. Iets is hier beslis nie pluis nie. Maar moord? Net op hierdie punt deins sy terug. Want ás dit moord is, dan het Gustaf Lenard volkome gelyk om te beweer dat dit volmaak is, en dat dit deur ’n volmaakte moordenaar beplan en uitgevoer is. Dit laat haar onrustig, selfs bang voel.
In haar loopbaan as misdaadverslaggewer het sy al met baie misdadigers, koelbloedige moordenaars, te doen gekry. Maar tog was hulle almal op die een of ander punt menslik, het hulle ’n kwesbare plek gehad, was daar nog genoeg mens in hulle met wie jy kon praat en redeneer. Maar ’n volmaakte moordenaar . . . Dis iets wat sy hoop sy nooit op haar pad sal teëkom nie, want so ’n mens moet werklik ’n satan wees. Daar moet ’n diaboliese verstand agter ’n volmaakte moord skuil en die slinksheid van Satan self moet in sy donker hart woon.
Nee wat, Gustaf Lenard slaan die bal mis. Hierdie onderwysertjie lees te veel slapbandrillers en speurverhale middae ná skool. Dis die fout met hom. Onderwyser? Sy frons in die donker, en roep sy gesig voor haar geestesoog op – ’n sterk gesig met hoekige kakebeen, ferm lippe, ’n haakneus, donker oë, ligte hare, lang, amper seningrige gestalte, vierkantige skouers en ’n stem met gesag asof hy weet waarvan hy praat wanneer hy van moord en volmaakte moordenaars praat. ’n Onderwyser?
Haar gedagtegang word skielik deur ’n geluid onderbreek en sy sit regop in die bed. Sy kan sweer sy het iemand hoor snik. Sy wil weer teruglê toe die geluid duidelik herkenbaar deur haar oop kamervenster kom. Dit ís ’n snik! Iemand huil!
Sandra byt haar onderlip vas. Een van die mans sal dit tog seker nie wees nie. Trouens, doktor Basson en Gustaf het in die ander gang afgedraai toe hulle naggesê het. Die here Powell en Dickens het lankal gaan slaap en dit sal tog sekerlik nie een van hulle wees wat in hierdie middernagtelike uur byna hardop lê en snik nie! Nina en haar man se kamer is dit ook nie. Sandra het opgemerk, terwyl hulle vanaand tee gedrink het, dat die eienaars van die vakansieplaas hul eie private woonstel aan die gebou het. Die enigste en waarskynlikste persoon wat dus die kamer langsaan het en nou so droewig snik, kan net Dianne Bougard, die argeoloog se sekretaresse, wees.
Sandra aarsel en sit besluiteloos. Normaalweg sou sy niks daarvan gedink het nie om nou na die kamer langsaan te gaan en te gaan hoor wat skort en of sy miskien kan help. Sandra is ’n lieftallige mens en haar hart is oop vir haar medemens se probleme en hartseer. Maar iets hou haar terug. Dianne Bougard het vanaand aan teetafel beslis vreemd opgetree. Sy het op die oog af bot en ongesellig voorgekom. Noudat Sandra egter tyd het om goed terug te dink, besef sy dat Dianne nie bot en onvriendelik was nie. Daardie meisie is diep ongelukkig. Sy was ook gespanne en bekommerd en, toe sy die vertrek so haastig en sonder verskoning verlaat het, beslis bevrees, amper beangs. Hoekom? En vir wie? En nou lê en huil sy hier langsaan!
Sandra onthou weer daardie betekenisvolle blik tussen Dianne en Phil Andrews. Sy kan sweer dit was ’n baie intieme blik, soos tussen twee mense wat ’n geheim deel . . . of verlief is op mekaar.
Sandra frons terwyl sy luister na die sagte geluide wat nog steeds deur haar kamervenster kom. Is sy ook nou besig om aan ’n oormaat verbeelding te ly, soos Gustaf Lenard, of is hierdie vermoede van haar juis? Is Dianne Bougard en Phil Andrews verlief op mekaar, of beteken daardie blik tussen hulle heeltemal iets anders? Nie dat die eerste vermoede vergesog is nie. Phil Andrews is op sy growwe, ongepoleerde manier aantreklik. Hy en Dianne is beslis nader aan mekaar se ouderdomsgroep as Andrews en sy vrou. Dis heeltemal moontlik dat hierdie twee op mekaar verlief geraak het.
Weer word haar gedagtegang onderbreek, hierdie keer deur ’n fluisterstem. Voordat Sandra haar kan bedink, is sy by die venster. Dianne Bougard is nie net aan die huil in die kamer langsaan nie. Sy is beslis ook besig om te pleit. By wie? Sandra hou haar verskuil agter die gordyn en sy verontskuldig haar gedrag met die gedagte dat Gustaf haar en doktor Basson tog gevra het om hul oë en ore oop te hou.
“Asseblief! Asseblief! Ek kan dit nie langer uithou nie! Ek gaan met haar praat. Ja, ek gaan! Ons kan nie so voortgaan nie!”
Sandra kan elke woord duidelik hoor en sy hou haar asem op toe ’n ander fluisterstem dringend waarsku: “Moenie dwaas wees nie, Dianne! Jy weet nie wat jy sê nie! Los Nina uit!”
“Maar wat gebeur wanneer doktor Basson hier klaar is? Ek het dan geen rede om langer hier te bly nie. Moet ek dan maar weggaan? Is dit hoe jy dit verkies? Dat ek dan net weggaan asof niks gebeur het nie?”
’n Sagte kreuntjie klink op en aan die geluide kan Sandra agterkom dat die man Dianne in sy arms moet geneem het. Daar heers ’n hele rukkie stilte. Dan hoor sy die man se pleitende fluisterstem.
“Dis nog net jy wat my moed gee om van dag tot dag voort te gaan. Was jy nie daar nie, het jy nie so wonderlik in my lewe ingestap en weer betekenis daaraan gegee nie, sou ek lankal ’n einde aan alles gemaak het. Hoe kan jy sê ek sal dit verkies dat jy weggaan?”
“Maar jy wil ook niks doen om sake vir ons op te los nie!” hoor Sandra die heftige protes. “Jy wil nie met jou vrou praat nie, en jy verbied my om reguit met haar te gaan praat.”
’n Sug ontsnap die man se bors.
“Dianne, dit sal nie help nie. Hoeveel keer moet ek dit vir jou sê?” Dis asof sy stem wil breek. “Jy sal net . . . die duiwel loslaat. Dis al. Asseblief! Asseblief, dit moet jy my belowe. Jy praat geen woord met Nina oor ons twee nie!”
Sy stem klink nou ietwat duideliker en Sandra kom agter dat die man deur die venster na buite klim. Sy hoor die dowwe plof toe hy op die grond spring. Dianne se stem klink ook nou helderder op. Sy het nader aan die oop venster beweeg.
“Soms kan ek jou amper haat vir die vernederende posisie waarin jy my plaas, Phil. Ek voel al goedkoop en sleg en ek wil dit nie wees nie. Ek het jou lief en ek wil jou openlik liefhê . . . nie op hierdie manier nie!”
“Miskien sal dit beter wees as jy my liewer werklik kan begin haat, Dianne. Dis miskien die enigste oplossing vir ons,” klink Phil Andrews se stem somber op, sodat Sandra hom op hierdie oomblik amper jammer kry.
“Ek besef al meer en meer hierdie ding tussen ons moet liewer end kry. Ja, dit moet ’n stil dood sterf voordat . . .” Hy swyg en vervolg dan vinnig: “Ons sien mekaar weer. Ek moet nou gaan. Slaap lekker, my skat.”
Van agter die veilige skuiling van die gordyne sien Sandra hoe Phil Andrews digby haar venster verbykom en met geboë skouers aanstap totdat hy om die hoek verdwyn. Sy staan roerloos, want sy weet Dianne staan nog by haar venster. Sy wag ’n lang ruk voordat sy dit waag om na haar bed terug te keer. In die kamer langsaan het dit doodstil geword. Sandra neem versigtig plaas op die kant van haar bed. Van slaap is daar nou geen sprake nie.
Dan was haar vermoede reg! Daar is ’n geheime liefdesverhouding tussen die baas van Ruined Paradise en Dianne Bougard. Sou Phil Andrews se vrou daarvan bewus wees? Die fyn, smartbespoorde gesiggie van Nina Andrews verskyn voor haar geestesoog. Sonder dat iemand haar dit hoef te vertel, weet Sandra intuïtief dat Nina van hierdie feit bewus is. Daar is ’n weemoed en ’n hartseer in die fyn gelaatstrekke afgeëts wat dit verraai. Dis nie net liggaamlike smart wat hierdie vrou dra nie. Weer voel Sandra haar hart in medelye saamtrek. Die arme Nina!
Maar dan, verbasend, is daar ook medelye in haar hart vir Dianne Bougard en die grof geboude Phil. Ook hulle moet deur hel gaan. Die ewige driehoek! Sandra sug. Ai, ’n mens is so magteloos om in so ’n situasie te help. Phil Andrews het gelyk gehad. Dit sou vir almal beter gewees het as Dianne Bougard die man wat sy nou so liefhet dat sy haar verneder en goedkoop
