dokter geraadpleeg het?”
“Wel, ja, sover ek kan onthou. Die een het gesê dis bloeddrukmoeilikheid en die ander een het vermoed dis miskien iets met sy hart wat nie reg is nie. Sover ek weet, was geen dokter in enige geval spesifiek met ’n diagnose nie.”
“Kan jy al die name onthou?”
“ ’n Paar, nie almal nie. Jy weet, ek is maar heeldag weg, en baie aande werk ek laat. Dus was ek nie in die posisie om die mense baie goed te leer ken nie. Maar daar was tog ’n paar. Laat ek dink . . . Botes onthou ek beslis, omdat hy ook ’n Suid-Afrikaner was. Hy en sy vrou was hier. ’n Groot fris man, ’n wolboer van die Karoo. Hulle het ek nogal goed leer ken. Hy was een van dié wat skielik van ’n swak, lustelose gevoel begin kla het. Ek dink dit was in sy geval dat die dokter maar vermoed het lae bloeddruk was die rede. Dan was daar ’n Goëbel, ’n Duitse toeris. En ene Van Doorn, ’n Hollander, en . . . nee, ek kan nie nou onthou nie, maar ek dink daar was nog een, ’n rooikop, seker ’n Engelsman. Ja. Dis dié vier wat ek kan onthou, maar daar kon dalk meer ook gewees het. Soos ek sê, ek het die mense nooit juis goed leer ken nie.”
“Hierdie mense, hoe lank het hulle hier gebly vandat hulle swak begin voel het?”
“Nie lank nie. Dit onthou ek goed. Botes het byvoorbeeld gesê dat hy en sy vrou maar teruggaan huis toe. Hy was bang dat hy dalk sieker word en dan sit hulle in die vreemde. Veral toe dit blyk dat daar nie juis verbetering in die toestand intree nie. Om die waarheid te sê, het Botes al swakker begin voel. Hy was in elk geval in so ’n toestand toe hulle hier weg is dat hy nie kans gesien het om sy motor terug te bestuur nie, en sy vrou kon nie bestuur nie. Hulle is met die vliegtuig terug en ek het nog self die reëlings getref vir die versending van hul motor terug Suid-Afrika toe.”
“In daardie geval het jy meneer Botes se tuisadres, nie waar nie?”
“O ja. Ons het kontak behou. Ek het verlede week nog weer ’n poskaart van hulle gekry. Gawe boeremense daardie. Hulle het my genooi om by hulle op die plaas te kom kuier sodra ek terug is.”
“Dan het meneer Botes heeltemal herstel van die vreemde aandoening?”
“O ja. Hy sê vandat hy weg is van Zimbabwe het hy beter begin voel en toe hulle terug op die plaas was, was hy weer pure perd.”
“Was hy nie daar na ’n dokter toe nie?”
“Ja. Ek verbeel my hy het geskryf dat hy maar veiligheidshalwe sy huisdokter gaan spreek het, maar dié kon net mooi niks opspoor wat op die een of ander kwaal dui nie.”
Sandra staan doodstil en luister. Ook sy begin nou met die twee mans saamstem. Hier is iets eienaardigs, iets ongerymds.
Gustaf gaan maar rustig voort met sy vrae.
“Wanneer was die laaste geval van verswakking onder die toeriste hier by Ruined Paradise?”
Doktor Basson frons en dink diep.
“Nee, dit was nogal ’n hele rukkie terug, moet ek sê. Ek sou sê iets langer as ’n maand gelede.”
“Hm. Maar in hierdie maand waartydens niemand onder die toeriste deur die vreemde aandoening getref is nie, het oubaas Brijns verswak . . . en gesterf.”
Die twee mans se oë ontmoet in die flou lig van die maan. “Dink jy werklik daar is ’n verband tussen hierdie gevalle en die oubaas wat onlangs dood is?” wil Basson ernstig weet.
“Daar is tog ’n ooreenkoms, nie waar nie?”
“Ja, maar die toeriste is nie dood nie. Inteendeel. Botes het onmiddellik begin herstel nadat hulle hier weg is.”
“Presies.” Gustaf Lenard se gesig lyk grimmig in die halfskadu. “Nadat hulle hier weg is,” herhaal hy betekenisvol.
Die eerste keer dra Sandra tot die gesprek by.
“Jy bedoel . . . anders as oubaas Brijns?”
Haar stem klink geskok en ook Basson lyk asof hy geskok is oor hierdie bewering.
“Ek weet nie,” antwoord Gustaf met ’n sug. “Ek het nog geen bewyse om so iets te beweer nie, maar ek kan dink wat ek wil nie, waar nie? En dit klink vir my logies. Al die toeriste onder bespreking plus oubaas Brijns het skielik sonder klaarblyklike rede begin verswak. Sover bekend het beslis een geval, dié van Botes, herstel, en ons kan aanneem die ander het ook. Dit sal ons nog moet vasstel, maar ek dink ons sal van die ander presies dieselfde hoor. Sodra hulle die ruïnes verlaat het, het hulle begin beter word en heeltemal herstel van die vreemde aandoening. Maar oubaas Brijns het nie. Hy het gesterf – juis omdat hy gebly het! Dis tog so duidelik soos daglig . . . vir my, altans.”
Daar heers ’n oomblik stilte terwyl Sandra en Basson ernstig aan Gustaf se woorde herkou. “Jy het ’n punt beet, Lenard,” laat Basson ná ’n rukkie hoor. “Ek dink jy het gelyk. Die ander was toeriste wat kon weggaan . . . en so hul eie lewe kon red. Oubaas Brijns was permanent hier woonagtig. Dit is sy blyplek dié . . . en hy het gesterf.”
Sandra se oë lyk groot en rond in die skemerlig terwyl sy die twee mans beurtelings ontsteld aankyk.
“Maar besef jy, Gustaf, as jy gelyk het in daardie veronderstelling, wat dit werklik beteken? Dit beteken dat . . .”
“ ’n Hele klomp mense al sou gesterf het. Dit beteken, my liewe, knap misdaadverslaggeefstertjie, dat hier dan waarskynlik nie net een moord gepleeg sou gewees het nie, maar ’n hele klomp. Natuurlik besef ek dit.”
“Maar hoe kan jy sommer aanneem dis moord?” verweer sy heftig. Sy weet nie hoekom nie, maar dis of sy teësinnig, selfs bang is om die woord “moord” in verband met die vreemde gebeure te bring.
Ook Basson protesteer.
“Ek erken die feite lyk vreemd en agterdogtig, maar kan ’n mens dit sommer moord noem?”
“Ek gee nie om wat ander mense dit noem nie. Ek noem dit moord. Instink vertel my dat hier gemene spel aan die gang is.”
Sandra kyk hom skerp aan en Basson laat met ’n geamuseerde glimlaggie hoor: “Ek het nooit geweet dat onderwysers se instink so fyn ontwikkel is nie!”
Gustaf glimlag ook effens.
“Daar is ’n ou Afrikaanse gesegde wat ek by my leerlinge indril, doktor. ’n Mens raak nooit te oud om te leer nie! Met alle respek, natuurlik!”
Basson lag geamuseer, maar Sandra se gesig bly ernstig terwyl haar oë die man langs haar bestudeer.
“Ons sal moet terugdraai,” laat Gustaf dan hoor. “Ons kan nie te lank hier staan en gesels nie, anders sal dit miskien agterdog wek. Net een ding, doktor Basson. Hou asseblief jou oë en ore oop. Dit geld vir jou ook, Sandra. Ek dink ons het hierdie keer met die volmaakte moord te doen, of liewer, ’n volmaakte moordenaar. Maar ek sal hom nog betrap en uitlewer . . . al sterf ek ook.”
Daar word nie verder gepraat nie, want hulle is reeds binne hoorafstand van die gebou. Dis met somber gemoed dat hulle mekaar ’n geruste nag toewens en na hul onderskeie kamers afdraai.
Toe Sandra haar kamerdeur agter haar toedruk, het sy reeds die sleutel in die slot gedraai voordat sy besef dat sy dit gedoen het. Sy frons terwyl sy daarna staar. Nou hoekom het sy dit gedoen? Sy slaap
