Satan van Zimbabwe. Ena Murray
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Satan van Zimbabwe - Ena Murray страница 8
Nugter wakker, besef sy dat sy dors voel. Daar is egter geen kraffie met water te siene nie, en sy besluit om maar gou badkamer toe te gaan. Baie versigtig om geen geraas te maak nie, draai sy die sleutel terug in die slot en trek die deur oop. Skielik lyk dit vir haar so ver na die badkamer aan die onderpunt van die gang. Sy staan nog besluiteloos toe ’n sagte geluid haar aandag in die teenoorgestelde rigting trek. Dit klink soos papier wat liggies in die voorportaal kraak.
Wat gaan in hierdie plek aan? wonder sy ’n oomblik benoud. Slaap die mense dan nooit hier nie? Alle lus vir water het haar verlaat. Sy luister fyn. Daar is dit weer – soos ’n blad wat versigtig omgeblaai word.
Sandra voel kriewelrig, maar haar nuuskierigheid kry die oorhand. Sy sal vannag nooit ’n oog toemaak as sy nie gaan vasstel wat daardie geluid veroorsaak nie. Biddend dat die vloer nie onder haar ligte voetstappe moet kraak nie, sluip sy die gang af. Dit voel soos ’n oneindigheid voordat sy die ingang tot die voorportaal bereik. Sy trek haar asem in en hou dit op toe sy baie versigtig om die hoek loer. Haar oë rek.
Iemand is besig om in die besoekersboek te blaai! Sy frons. Dis ’n man, maar dis nie Phil Andrews nie, daarvan is sy seker. As dit hy was, sou hy die lig aangeskakel het en nie met ’n sakflits in die donker sukkel nie. Sy kan die man nie duidelik sien nie, want die res van die portaal is in donkerte gehul. Dis net die ronde ligkol op die besoekersboek wat te siene is. Sandra staan roerloos. Sy is te bang om asem te haal.
Dan sien sy hoe die man nader oor die boek buk asof hy op iets afgekom het en nou is die buitelyne van sy gesig herkenbaar. Sy snak na asem en die man reageer soos blits. Dis soos ’n weerligstraal wat op haar afskiet sodat sy reeds stewig vasgevat is en ’n hand knellend om haar mond sluit voordat sy weer ’n asemteug kan trek. Dan word sy stadig gelos en sy kyk in die donker na hom op.
“In hemelsnaam, wat gaan met jou aan – jy sal dat ’n mens jou boeglam skrik!”
“Sagter! Wil jy die hele plek wakker hê?”
“Die hele plek ís wakker. Lyk my hier slaap g’n mens nie,” brom sy gedemp en vee oor haar lippe waar sy vingers met ruwe geweld gekneus het.
“Wat soek jy hier?”
“En wat krap jy om twaalfuur die nag in ander mense se goed rond?” is haar parmantige weervraag en Gustaf trek haar met min ontsag die voorportaal binne. Hy kners liggies op sy tande.
“Dit het niks met jou te doen nie, verstaan?”
“Dit het iets met meneer en mevrou Andrews te doen, en ek is van plan om hulle môreoggend hiervan te vertel.”
Daar heers ’n oomblik stilte.
“Jy’s tog seker nie ernstig nie!”
“Natuurlik is ek, behalwe natuurlik as jy my vertel wat so interessant in daardie besoekersboek is dat jy dit om twaalfuur die nag met ’n sakflits moet deursoek . . . speurder Lenard.”
“Jy praat twak!”
“Ek mag twak praat, maar jy is maar ’n twakkerige speurder, Gustaf Lenard. ’n Mens kan jou op ’n afstand uitruik. Speurders het ’n reuk van hul eie, en my neus ken daardie reuk. Jy stink behoorlik van intrige!”
’n Oomblik is hy stil. Dan gee hy die stryd gewonne.
“Nou goed dan. Ek is ’n speurder. Wat wil jy daarmee maak?”
“Niks. Nie nou nie. Maar, Gustaf, wanneer hierdie saak opgelos is, wil ek die scoop hê, hoor?”
“O, julle joernaliste! Julle sal ’n mens selfs afpers om jul sin te kry!”
Sy lag saggies, tevrede. Haar skoot in die donker het getref!
“My liewe Gustaf, jy kan my nie kwalik neem dat ek jou sommer uitgeruik het nie. Jy lyk darem te onnosel vir ’n onderwyser!” terg sy.
“Meisiekind! Jy moet . . .” Dan sluk hy sy woorde terug, neem haar hand en trek haar nader na die ontvangstoonbank. “Ek sal jou later kry vir daardie belediging. Nou is daar werk. Kom help.”
“Wat doen jy?” vra sy nuuskierig.
“Ek soek na die name van die toeriste wat doktor Basson vanaand opgenoem het – dié wat skielik swakheidseienskappe geopenbaar het. Ek het al drie gekry. Soek jy in hierdie boek. Dis die een wat nou gebruik word. Ek vermoed dat ek al die ander name in ’n vorige boek sal kry, dié wat voor Basson se koms hierheen dieselfde oorgekom het.”
Sy spring aan die werk terwyl Gustaf voel-voel in die donker soek na ’n identiese boek. Nie lank nie, of hy haal een onder die toonbank uit. Daar word nie gepraat nie. Gustaf het die lys van name wat hy van die dokters gekry het uit sy sak gehaal en gaan elke bladsy noukeurig na. Toe hulle eindelik weer die besoekersboek presies op sy plek neerlê op die toonbank en die oue weer terug het op sy plek onder die toonbank, voel Gustaf Lenard tevrede. Dit was die moeite werd om ’n paar uur slaap daarvoor op te offer.
Versigtig sluip hulle weer die gang af tot waar Gustaf moet afdraai. Hy fluister teen haar oor.
“Slaap lekker en dankie vir die hulp. Ons praat môre verder. Dan sal ek jou vertel watter belangrike ontdekking ek gedoen het.”
“Goed,” fluister sy terug hier dig teen sy wang. “Ek het ook iets om jou te vertel.”
“Wat is dit?” wil hy dadelik weet, en sy glimlag. Dan sê hulle dis vroumense wat nuuskierig is!
“Daar is ’n geheime liefdesverhouding tussen Phil Andrews en Dianne Bougard. Hy het haar vroeër vannag in haar kamer besoek.”
Gustaf staan en herkou ’n rukkie hierdie nuus en dan voel Sandra skielik ’n ligte soentjie op haar wang.
“My slim speurdertjie! Hou so aan, en ek beloof jou dat jou koerant die enigste sal wees wat met hierdie storie sal kan spog. Lekker slaap.”
Toe Gustaf en Sandra se kamerdeure agter hulle toegaan, is hulle onbewus daarvan dat die voordeur versigtig oopgemaak word en ’n persoon binnekom en voor die besoekersboek by die toonbank huiwer. Dan trek daar ’n glimlag oor die gesig . . . smalend. Laat hulle maar soek. Bewyse sal hulle nooit vind nie, want daar is geen bewyse nie. Net ’n bloedlose lyk waaruit niemand iets sal wys word nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона,