ek lees.”
“Maar wat laat jou dink dit was moord, meneer Lenard?” vra doktor Basson fronsend. “Die koerant sê dit nie. Die afleiding wat ek gemaak het, was dat die oubaas hom op die een of ander manier doodgebloei het.”
Gustaf trek sy skouers op.
“O, wel, moord of nie moord nie, maar daar is beslis iets eienaardigs aan sy dood.” Hy draai weer direk na die Andrews-egpaar. “Het julle die oubaas geken?”
“Ja. Nie intiem nie. Hy was eintlik ’n ou kluisenaar. Maar hy het tog soms hier gekom.”
Sy vrou staan skielik op en dis of sy effens dronk in die kop word van die vinnige beweging, want haar man moet haar ondersteun. Sy glimlag verskonend na haar gaste.
“Julle moet my verskoon. Ek gaan saans vroeg inkruip,” verduidelik sy teenoor die nuwe aankomelinge. “My gesondheid is maar nie wat dit moet wees nie.”
Sandra glimlag simpatiek en knik begrypend. Hul gasvrou lyk nog bleek, en in haar hart neem Sandra vir Gustaf kwalik dat hy so ’n onsmaaklike gebeurtenis so blatant opgehaal het. Dit was uiters swak smaak. Die vrou se gesondheid is beslis nie wat dit moet wees nie, en veral omdat hulle die oubaas geken het, moet Gustaf se verwysing daarna haar ontstel het.
“Sekerlik, mevrou. Ek hoop julle het ’n rustige nag,” sê sy nou en gaan uit haar pad om vriendelik te wees.
’n Sagte glimlag verlig ’n oomblik die skraal gesiggie waarop rimpels diep insny.
“Dieselfde aan julle almal. Dankie, Phil, ek sal regkom,” sê sy in dieselfde asem aan haar man, en stap uit.
’n Oomblik ná haar verdwyning is dit weer stil in die vertrek. Dis Phil Andrews wat die stilte eerste verbreek.
“Wat het jy gesê is jou beroep, meneer Lenard?”
“Ek het nie gesê nie, maar ek is ’n onderwyser.”
“Maar hoe is dit moontlik dat jy nou al hier rondrits? Die skole het mos nog nie gesluit nie, of hoe?” vra Sandra voordat sy verder dink.
Hy kyk haar kalm aan. “Maar ek is met langverlof. Ek begin eers volgende kwartaal.” Sy oë terg skielik. “En wat doen jy, juffertjie, dat jy so alleen die wêreld vol rondrits met ’n gebreekte domkrag?”
“Ek, meneer Lenard, is ’n joernalis, om presies te wees, misdaadverslaggeefster by ’n dagblad.” Toe sy die skeptiese lig in sy groen oë sien, voeg sy vinnig by: “En my baas dink die wêreld van my werk!”
“Nou toe nou!” lag hy goedig asof hy ’n parmantige kind tot bedaring wil bring. “Dan het ons darem een groot ding gemeen.”
“Wat is dit?”
“Ons hou albei van moordstories – ek lees hulle graag en jy skryf hulle graag. Is dit hoekom jy na Zimbabwe gekom het?”
Nie een van die ander merk dit op nie, want almal se aandag is nou op Sandra gevestig, maar Gustaf Lenard se blik skiet vlugtig onder amper geslote ooglede oor die ander. Natuurlike belangstelling is op drie gesigte te lees, maar op die vierde is daar spanning en ’n intensiteit in die blik wat op Sandra rus asof hy gespanne op haar antwoord wag.
“Nee, glad nie,” kom haar eerlike antwoord. “Om die waarheid te sê, weet ek niks van hierdie geval af nie. Ek het dae laas ’n koerant onder oë gehad. Ek is met vakansie, en ek wil asseblief niks van moord en doodslag gedurende my vakansietyd hoor nie. Ek kry genoeg daarvan gedurende die jaar.”
Sy kyk Gustaf vererg aan. Wat sal die man op hul eerste aand hier so teem oor moord en dies meer? Kan hy nie aan aangenamer dinge dink om oor te gesels nie?
Die twee Engelse staan nou op en kondig aan dat hulle bedwaarts keer. Hulle het ’n lang pad agter die rug. Phil Andrews staan ook op en sê nag.
Sandra wil ook net verskoning vra, toe die argeoloog se stem opklink.
“Om terug te kom tot jou storie oor die oubaas wat dood is . . . Jy weet, Lenard, daar is beslis iets vreemds aan die hele ding. Hier het ook die afgelope tyd vreemde dinge gebeur. Ek is al ’n rukkie hier, amper drie maande, en het aanvanklik nie so ag daarop geslaan nie, maar ná oubaas Brijns se dood . . .”
Teen wil en dank is Sandra se nuuskierigheid geprikkel. Die misdaadverslaggeefster in haar roer en sy kyk die argeoloog met belangstelling aan. Hy het ook Gustaf se volle aandag.
“Wat bedoel jy met vreemde dinge wat hier gebeur het? Jy bedoel hier op Ruined Paradise?”
“Ja.” Hy lyk ’n oomblik verleë. “Maar noudat ek dit in woorde moet stel, klink dit . . . verspot. In elk geval, dit kan tog geen verband hê met die dood van oubaas Brijns nie. Ons laat dit maar daar.”
Hy staan op en Gustaf is dadelik op sy voete, sy gesig een groot vraagteken.
“Doktor Basson, gee jy om as ons ’n entjie gaan stap en dan vertel jy my daarvan? Al klink dit ook hoe verspot.”
Hulle kyk hom verbaas aan. Sandra kan sy gedrag glad nie verstaan nie. Waarom sal ’n doodgewone onderwysertjie met langverlof nou juis so intens belangstel in die dood van ’n ou man? Ook doktor Basson wonder dieselfde, en dan lig hy sy wenkbroue.
“Ek begryp. Ja, ons kan maar gaan stap. Miskien sal dit beter wees. Mure het ook soms ore.”
“Presies.” Hulle wil uitstap, maar Sandra is by. Op hierdie oomblik is sy volbloedverslaggeefster, totaal vergete dat sy net ’n paar minute gelede gesê het sy wil niks van moord en doodslag weet solank sy met vakansie is nie.
“Ek gaan saam,” kondig sy beslis aan en kyk Gustaf uitdagend aan toe dit lyk asof hy wil weier. “Ek wil ook hoor. Hoekom mag ek nie?”
Doktor Basson glimlag geamuseer vir haar parmantige houdinkie, maar Gustaf Lenard frons.
“Op een voorwaarde: niks wat jy hoor, is vir publikasie nie. Verstaan?”
“Dis nou te sê! En wie is jy miskien –?”
“Sandra!” Dis ’n stem van gesag wat haar in die rede val – en doktor Basson se blik is weer priemend op die ander gerig.
Tot Sandra se eie verbasing kapituleer sy. “Nou goed, hoewel ek nog nie kan sien watter gesag jý het nie –”
“Kom. Ons stap na buite,” val hy haar kortaf in die rede en hulle stap uit in die Zimbabwiese nag met sy helder sterre en die donker silhoeëtte van die ruïnes op die agtergrond. Eers toe hulle ’n hele entjie van die gebou af is, kom Gustaf tot stilstand.
“Nou goed, doktor. Laat ons hoor.”
“Wel, soos ek reeds gesê het, het ek hierdie dinge nie eens opgemerk nie. Dis eers nadat ek daardie koerantberig gelees het dat dit my opgeval het.”
“Wat in die koerantberig het jou getref?”
“Hulle noem daar dat oubaas Brijns net voor sy dood duidelik verswak het, volgens die assistent, maar dat hy nie oor ’n siektetoestand gekla het nie. Toe eers het dit my getref dat hier telkens, sedert ek drie maande gelede aangekom het, van die toeriste begin duiselig word en swak gevoel het. Ook hulle het geen pyn of ander
