was netnou by haar. Sy lê. Sy lyk nie te gesond nie. Dis hoekom sy vroeër teruggekom het van vakansie af. Sy het natuurlik ’n groot skok weg. Dis te verstane. Ek het haar ’n kalmeerpilletjie gegee. Sy het tyd nodig om gewoond te raak aan die gedagte …”
Salome glimlag meewarig. Ja, nie net haar skoonma sal tyd nodig hê om gewoond te raak aan die gedagte dat Salome weer terug op Babilon is nie. Sy self – en ander, ook die hele omgewing, al hul kennisse en vriende – sal daaraan gewoond moet raak. Sou Calvyn ooit daaraan gedink het watter skindervuur hy self hierdie keer teen Babilon se mense aan die brand gesteek het?
Ná aandete en nadat sy seker gemaak het dat klein Calvyn rustig slaap, stap Salome na buite. Haar blik dwaal oor die bekende werf. Calvyn het gesê dis nou hare. Sy is nie meer ’n indringer nie. Maar as daar nie op hierdie oomblik ’n seuntjie in sy bedjie in ’n kamer in die opstal van Babilon geslaap het nie …
Sy skud haar kop om hierdie gedagte te verwilder en stap vinnig aan. Wat sal dit help om gedurig hieroor te tob? Wat maak dit saak as dit so is, dat sy net hier aanvaar word, dat sy haar regmatige plek as die vrou van Babilon kry omdat sy die ma van die erfgenaam is? Wat daarvan? Dis tog die enigste rede hoekom sy vanaand weer eens oor Babilon se werf stap. Sy weet dit tog. Om watter ander rede sou die baas van Babilon so gulhartig teenoor haar wees? Veral noudat dit ’n feit is dat haar kind die enigste erfgenaam sal wees, is die dryfveer agter alles so klinkklaar. Selfs al sou sy nie gedwee ingewillig het nie, sou Calvyn haar nogtans op die een of ander manier gedwing het om aan sy eise te voldoen. Hy het tog reeds geweet, toe hy haar in die stad kom besoek het, dat die kind wat in die goedkoop losieshuiskamertjie lê die enigste hoop vir hom is.
Maar hoekom trou met haar? Soos Ria nugter uitgewys het, is haar kind sonder twyfel die erfgenaam van Babilon. Eintlik was dit onnodig dat sy ma ’n trouring aan haar vinger moet hê om hom sy erfenis te laat behou. Maar miskien het Calvyn besef dit is die enigste manier waarop hy haar kind sal kry … om met die ma te trou. Hy het goed geweet dat nie eens al die geld van die De Ridders, en watter invloed hy ook al mag hê, dit moontlik sal maak dat hy haar kind van haar sal kan wegvat nie. Nee, Calvyn het goed besef dat as hy die erfgenaam van Babilon wil hê, sy deel van die onderhandeling is.
En ’n blote onderhandeling is dit. Dit is geen huwelik wat Calvyn verlang nie. Hy wil net die kind hê. Sonder ’n woord het hy gisteraand nag gesê en na sy eie kamer in die hotel gestap – en sy het nie eens daaroor gewonder nie. Hulle het dit nog nie bespreek nie, maar sy twyfel of hulle dit ooit sal bespreek, want dis nie nodig nie. Albei – sy sowel as Calvyn – weet tog waarom hierdie huwelik aangegaan is. Dit draai net om die erfgenaam van Babilon.
Daarom dat sy vanoggend toe sy die huis binnestap, spontaan na haar ou kamer afgedraai het, en Calvyn spontaan sy tas weer in sy kamer gaan neersit het. Dit het nie by haar of – sy is seker daarvan – Calvyn opgekom dat die ander miskien hieroor sal wonder nie. Vreemdes sal miskien verbaas hieroor wees as hulle dit moet agterkom, maar aan die ander kant – nie Ria óf Joey sal daaroor wonder nie. Ook hulle begryp die toedrag van sake volkome.
Haar aandag word getrek deur ’n paar beeste wat met hul groot oë haar herkouend staan en beskou, en sy kom tot stilstand. Die eerste keer onthou sy en sy kyk hulle een vir een deur. Dan glimlag sy en stap nader.
“Ounooi! Ek is seker dis jy. Onthou jy my nog?”
“Ja, dit is sy. En sy onthou jou nog. Ek ook.”
Sy swaai om met ’n blye glimlag, maar daar is geen glimlag op Hendrik Jansen se gesig nie. Lank kyk hy haar ernstig aan sodat haar eie glimlag vervaag. Stadig skud sy haar kop heen en weer en dan is sy skielik in sy arms, druk hy haar styf vas en klink sy stem sag bokant haar kop: “Jou klein gek! Jou absolute klein gek! Salome, wat het jou besiel om so iets te doen?”
Sy trek terug en gee hom ’n klapsoen.
“Moenie met my raas voordat jy my nog gegroet het nie! O, Hendrik, ek het so na jou en Ria verlang! Ek is so bly om julle twee weer te sien.”
Dis jammer dat die man wat die ontmoeting sien, nie ook haar woorde hoor nie. Dan sou hy geweet het dat dit blote vriendskap, ’n mooi, egte vriendskap is wat aanleiding gegee het tot die omhelsing, en dat dit nie ’n omhelsing van twee verliefdes is soos dit vir hom op hierdie afstand in die skemer lyk nie. En die teer ondertoon in Hendrik Jansen se stem wat hy wel kan verneem sonder om die woorde uit te maak, is nie dié van ’n minnaar nie, maar van ’n opregte vriend wie se hart vol kommer en selfverwyt is. As hy Ria maar liewer nie vertel het van daardie brief nie …
Eintlik is dit dus sy skuld dat Salome weer eens ’n dwase stap gedoen het, hierdie keer soveel dwaser as die eerste keer. Want sy kon nog van Deon de Ridder wegloop, maar Calvyn de Ridder is ’n perd van ’n heeltemal ander kleur. Hulle hoor nie die sagte voetval wat in die skemerte wegsterf nie, en Salome antwoord: “Wat kon ek anders doen, Hendrik? My kind is ’n De Ridder, en Babilon ís sy erfenis. Ek sou hom skaars met die noodsaaklikste aan die lewe kon hou, en hier …”
“Hier sal hy alles kry, behalwe die noodsaaklikste – liefde en karakter.”
Sy kyk hom fronsend aan.
“Maar ek is mos ook hier. Laat Calvyn hom daardie ander dinge gee. Ek sal hom weer liefde gee en …”
Hendrik maak ’n ongeduldige gebaar met sy hand.
“Maar jy, Salome. Wat van jóú? Wat kry jy uit die onderhandeling? Gratis kos en verblyf?”
Sy kyk vinnig weg, haar stem verwerend: “Calvyn het beloof dat ek die vrou in die huis sal wees, dat ek erkenning as sy vrou sal kry, my regmatige plek …”
“So? En sien jy daarvoor kans? Vir jou regmatige plek? Sal jy dit kan vol staan, ook in … jul persoonlike lewe?”
Sy kyk vinnig op en ’n warmte spoel oor haar gesig.
“Jy … verstaan nie. Dis nie … Ek bedoel …”
“Ek verstaan maar te goed, Salome. Weer eens sal jy die een wees wat gaan gee, jousélf sal moet gee, en niks terugkry nie. Want daardie dinge wat Calvyn jou beloof het – wat hy as betaling, as vergoeding voor jou neus geswaai het om jou te oorreed tot hierdie dwase stap – is leeg en sonder betekenis as daar geen gevoel by is nie. En daar is nie, is daar? Met Deon de Ridder was daar nog ’n mate van gevoel, veral aan die begin, maar hierdie keer begin jy uit die staanspoor met niks – niks aan albei kante, of …” Sy oë vernou, kyk haar skerp, deurdringend aan. “Of het ek verkeerd?”
Sy staar hom eers verward aan, dan ontsteld.
“Natuurlik het jy reg, maar … aan die ander kant is daar my kind.”
Hy sug. “Ek verstaan jy het hom Calvyn laat doop, of geregistreer. Hoekom?” Toe sy hom net stil aankyk, vervolg hy: “En soos jy seker al self weet, Salome, was dit nie werklik nodig om met Calvyn te trou om jou kind se toekoms te verseker nie. Hy was van die oomblik wat hy sy eerste skree in die wêreld gegee het, Babilon se erfgenaam, die oudste seun van ’n nuwe geslag.”
Baie teer lê hy sy hand teen haar een wang. “Of miskien is jy nie heeltemal eerlik met my en jouself nie, Salome. Jy het so baie redes opgenoem hoekom jy weer vanaand op Babilon terug is … behalwe die eintlike een.”
“Ek … ek begryp nie …”
“Miskien is dit nog die beste dan … dat jy nie begryp nie …” sê hy raaiselagtig en stap weg terwyl Salome hom met verwarde oë agternakyk.
Конец
