ek haat jou.” Sy sê dit reguit, kalm, amper sonder emosie. “Ek haat jou en Babilon en die naam De Ridder.”
Hy kom orent en laat sy vingers losgly van haar ken. Hy staar na die twee leë tasse voor sy voete.
“Tog moet jy saam met my terugkeer na Babilon. Jou kind se toekoms lê dáár, nie hier nie …” en sy oë dwaal weer vlugtig deur die beknopte vertrekkie.
“Nie eens ter wille van my kind gaan ek deur ’n tweede Babiloniese hel nie, Calvyn.”
“Daar sal nie ’n tweede keer wees nie, Salome.” Sy oë skiet terug na hare, hou hare gevange. “Jy trou nou met Calvyn de Ridder – nie met Deon de Ridder nie.”
“Is daar enige verskil?”
“’n Wêreld se verskil, belowe ek jou. Hierdie keer sal jy ’n De Ridder in die volle sin van die woord wees. Jy sal jou regmatige plek kry, en jou kind sal sy regmatige erfenis kry. Moenie dat haat jou verstand oorheers nie, Salome. Dink aan jou kind!”
Sy laat haar kop sak en voel die warm trane op haar wange brand. Wat moet sy doen? Sy is so moeg en suf van swaarkry, so kragteloos om die lewenstryd vir haarself en haar kind aan te knoop. As hy ’n paar maande later gekom het, wanneer sy miskien meer krag teruggekry het, weer moed gekry het om die toekoms aan te durf … Maar op hierdie oomblik voel dit vir haar asof sy liewer op die bed kan omval en sterf. Sy is so moeg, so swak nog … Sy kan nog nie dink nie. Sy kan nie met ’n Calvyn de Ridder redeneer nie. Sy het haar kind lief, maar dis ’n grenslose wanhoop wat in haar opstyg as sy na die klein, afhanklike mensie kyk. Hoe gaan ek jou grootkry? Hoe gaan ek vir jou sorg, vir jou alles gee wat jy nodig het? Here, Here, hoe gaan ek elke dag sy magie vol hou en sy liggaampie toe? het sy al so dikwels in die maand wat sy terug is uit die hospitaal gevra.
Toe sy haar kop eindelik weer oplig, sien sy dat die kasdeure oopstaan en dat Calvyn reeds besig is om haar skamele besittings in te pak. Dis of sy na ’n toneel uit ’n rolprent kyk, asof sy nie deel daarvan is nie. Sy sien hoe hy die tasse toeknip, hoe hy sy hand uitsteek.
“Kom.” Sy staan op, gehoorsaam soos ’n outomaat, of soos een wat gehipnotiseer is. “Bring jy vir Calvyn.”
Sy kyk verward, fronsend op. “Hoe weet jy …?”
“Natuurlik is sy naam Calvyn. Die oudste De Ridder-seun was nog altyd Calvyn. Daarom het jy hom so laat registreer, nie waar nie?”
Sy antwoord nie, laat haar oë sak. Ja, dis seker daarom. Sy kan nie onthou nie. Hulle het haar gevra wat haar kind se naam moet wees, en sy het gesê Calvyn. Sy was toe nog baie siek, kon skaars konsentreer, maar dit was seker haar onderbewussyn wat haar laat onthou het dat die oudste seun in ’n nuwe De Ridder-geslag altyd Calvyn is.
Hy neem die baba by haar toe sy inklim, en sit hom weer op haar skoot terug. ’n Oomblik kyk hy af op die verkreukelde gesiggie.
“Hy is donker – soos ek en Pa.” Sy hoor nie die vreemde noot in sy stem nie, want haar oë staar vas en nikssiende voor haar uit. Op hierdie oomblik is sy net bewus van een ding: sy is ’n tweede keer op pad na Babilon.
8
Soos tevore sien Salome hoe Babilon voor haar ontvou toe hulle die laaste rantjie oorgaan. Soos tevore sien sy die statige ou herehuis, die bome, die blomme, die netjiese vrugteboord, die groentetuin en landerye en die damme – en weer is daar bedenkinge in haar hart. Dit was ’n dwase stap om met Deon de Ridder te gaan trou het. Maar is dit nie ’n nog dwaser stap om met die baas van Babilon te trou nie?
Die eerste keer het sy blindelings in ’n huwelik met ’n De Ridder ingestap – met ’n jongmeisiehart vol drome en sotte ideale, uit onkunde. Maar hierdie keer … Dit was ’n verbitterde, ontnugterde vrouehart wat hom deur Calvyn de Ridder laat beweeg het om ’n tweede keer in haar lewe so ’n dwase stap te doen; maar dit was ook ’n sielsmoeë moederhart vol kommer wat eindelik geswig het. Hierdie keer is dit egter nie die onervare, onkundige jong meisie wat Babilon betree nie. Hierdie keer het sy nie eens ’n verskoning nie. Sy stap met oop oë en geen verwagtinge nie oor Babilon se drumpel.
Weer eens, soos honderd keer al sedert Calvyn gistermiddag die trouring aan haar vinger geglip het, is daar verbasing, verwarring in haar hart. Selfs op hierdie oomblik, met Babilon voor haar, met sy baas se groot gestalte en strak gesig hier langs haar in die motor, kan sy dit nog nie glo nie, nog nie die werklikheid aanvaar nie. Die feit dat sy werklik met Calvyn de Ridder gaan trou het, werklik toegestem het om so iets te doen ná alles wat gebeur het, laat haar verslae, en sy besef dat die lang maande van swaarkry ’n vreemdeling van haar gemaak het, ook vir haarself.
Wat het haar besiel om so iets te doen? En tog, van die oomblik af dat sy in sy geslote gesig opgekyk het toe hy so skielik sy verskyning in haar kamerdeur gemaak het, het sy instinktief geweet dat soos Calvyn dit wil hê, so sal dit gebeur; dat wat hy besluit oor haar en haar kind, so sal wees.
Miskien het die maande wat haar weggaan van Babilon voorafgegaan het, iets daarmee te doen gehad – daardie maande wat sy geleer het om maar liewer te swig as om die baas van Babilon teen te gaan. Miskien was dit die gewoonte wat in daardie maande aangekweek is, wat haar ná vergeefse en floue proteste Calvyn maar sy gang laat gaan het, soos hy gewoond is om te doen. Want diep in haar onderbewussyn het die wete gelê: Calvyn kry tog maar altyd op die end sy sin. Waarom haar onnodig bemoei? Waarom stry terwyl sy tog nie in staat is om met haar verswakte gestel en afgestompte sinne sterk teen hom te staan nie?
Gisteraand het hulle halfpad gekom en in ’n hotel oornag. Sy was nogal verbaas oor Calvyn voorgestel het dat die pad te lank vir haar en die kleintjie is om in een skof af te lê. Maar dan, het sy besef toe sy in die bed lê en Calvyn reeds nag gesê en na sy eie kamer gegaan het, is sy bedagsaamheid natuurlik nie vir haar bedoel nie, maar vir die erfgenaam van Babilon. Die ou verbittering het weer soos ’n vlam in haar opgestoot. Dis wat haar lewe van nou af sal wees: sy sal in die skaduwee van haar kind lewe, sy sal geduld word om haar kind se ontwil. Haar oë het lank op die onskuldige gesiggie gerus. Jou toekoms is verseker, my seun, maar … watter soort toekoms wag op jou ma? Wat kan Babilon anders as nog meer trane en verdere hartseer vir my inhou? Die bitter gedagtes het in haar bly kolk en maal.
Dis op ’n ongeleë oomblik dat hulle op Babilon aankom. Toe hulle voor die stoep stilhou, kyk Salome met beklemming in haar hart na die groepie mense op die stoep. Dis teetyd en elkeen sit met ’n koppie in die hand. Hulle is almal daar – Ria, Joey de Ridder, Wanda en Deon.
Skielik voel sy ’n hand oor hare skuif en sy hoor Calvyn sê: “Daar is niks om te vrees nie. Ek het Deon se deel van die plaas oorgeneem en Babilon behoort nou heeltemal aan my. Dit is nou jóú huis, jy is die vrou daarvan. Verstaan jy, Salome?”
Sy kyk stadig na hom op met paniek in haar oë, en sy oë vernou terwyl sy greep op haar vingers versterk. “Jy is geen indringer nie. Jy is my vrou. Van vandag af neem jy die huishouding van Babilon oor, en soos jy in die huis besluit, so sal dit wees. As daar iemand is vir wie jou besluite nie pas nie, dan … wel … dan moet sy padgee. Deon en Wanda bly op Wanda se plaas. Haar ouers het dorp toe getrek. Vir hulle sal jy byna nooit sien nie. Dis maar heel toevallig dat hulle vanoggend hier is. Seker maar net vir Ma kom groet. Ek wonder wanneer het dié teruggekom, en hoekom so gou al.” Hy klim uit, maak die deur vir haar oop en trek haar uit totdat sy klein en fyn langs hom staan. Hy kyk op die blink hare af. “Hierdie keer gaan dit anders wees, Salome. Dit belowe ek jou. Hierdie keer is jy my vrou.”
Dis ’n verslae groepie mense wat sien hoe Calvyn, met sy arm beskermend om die skraal skouertjies, Salome die treetjies oplei. Dan kan Ria haar nie langer bedwing nie. Sy spring op en storm vorentoe.
