maar beslis weg en lei Salome nader.
“Goeiemôre, Ma. Welkom terug. Soos Ma sien, is al die verdwaalde skape van Babilon terug. Salome ook – om te bly.”
“Wat … wat bedoel jy?” Joey is bleek, en hoewel sy ’n mate van hooghartigheid behou, is daar ook vrees en onsekerheid in haar stem.
“Ons is gister getroud – ek en Salome, en …”
“Getroud!” Ria kyk verbysterd van die een na die ander. “Getroud! Maar … maar mág julle? Ek bedoel … dis mos teen die wet … Ek bedoel, daar is mos ’n soort wet wat …”
Calvyn se kalm stem bring haar ontstelde stameling tot swye.
“Nee, nie meer nie. Dis lankal teruggetrek. Ek verseker jou ons is volkome wettig getroud.” Hy kyk stip na Joey, wat bleek in haar stoel sit. “En daarom is Salome van vandag af die vrou in hierdie huis. Dis haar huis en haar huishouding.” Hy lei haar ’n paar tree verder. “Goeiemôre, Wanda, Deon.”
Salome kyk eerste in Wanda se oë – oë wat haar met giftige wantroue aanstaar. Dan gaan haar blik na Deon, en weer eens tril verbasing deur haar. Sy het hierdie oomblik so gevrees, die oomblik wanneer sy weer in Deon se oë sal moet kyk. Maar sy het verniet gevrees, want Deon se blik is afgewend en dis hy – nie sy nie – wat bid dat die grond moet oopgaan. Die greintjie gewete wat nog in Deon de Ridder lewe, roer onrustig.
Calvyn druk ’n stoel teen Salome se bewende bene aan.
“Sit, Salome.” Hy laat weer sy blik oor die ander dwaal. “Daar is nog iemand wat ek aan julle wil voorstel. Ek is nou terug.”
Dis ’n swaar swye wat volg terwyl Calvyn terugstap motor toe. Toe Salome dit waag om een keer op te kyk, is dit in Ria se grootgerekte oë waarin sy vaskyk. Duidelik vra die jong meisie se ontstelde blik: Het julle hom hiérheen gebring? En duidelik antwoord Salome se oë: Ja, natuurlik, waarheen anders dan?
Hy plaas die babadrawiegie in die middel van die stil groepie neer sodat elke oog hom kan sien.
“Ontmoet die erfgenaam van Babilon – my seun, Calvyn.”
Salome kyk na hom op, en wat sy sien, laat die onstuimige woelinge in haar skielik verstil. Saam met die res staar sy roerloos na hom, sien die forse gestalte wat soos ’n wakende engel oor die mensie in die drawiegie staan, die sterk gesig, die oë so uitdagend, die mond so vasbeslote. En dit word wonderlik stil binne-in Salome, want meteens sterf die laaste vrees oor haar kind se toekoms weg. Sy weet dat sy nooit oor haar kind ’n oomblik van bekommernis hoef te hê nie, geen bedenkinge oor die klein Calvyn meer hoef te koester nie. Die ander Calvyn, die groot man wat hom so trots en uitdagend as sy seun voorgestel het, sal hom beskerm, hom alles gee wat ’n seun maar kan verlang. Wat Calvyn de Ridder ook al mag wees, watter foute hy ook al mag hê, één ding weet sy: haar kind is veilig by hom. Hy sal vir hom ’n pa wees.
Dan dwaal haar blik weg van haar man se gesig af en rus op Deon. Die eerste keer in haar lewe sien sy Deon de Ridder werklik bleek, werklik ontsteld. Net vlugtig flits sy oë in hare, maar dis yskoue oë, net so uitdagend soos dié van Calvyn, wat in syne terugstaar. En langs hom staar Wanda na die mandjie, en dis of sy in ’n standbeeld van skok verander het. Kalm draai Salome haar kop en kyk na Joey de Ridder, die tweede keer haar skoonma. Haar wange lyk deurskynend bleek, en ook sy kyk af in die mandjie asof sy die engel van oordeel self daarin sien lê. Salome draai haar kop verder, en hulle glimlag vir mekaar – Ria en Salome …
Dis weer Ria wat eerste tot verhaal kom en opspring. Sy kniel langs die mandjie en trek die kombersie verder weg van die gesiggie.
“O, Salome! Hy is te pragtig! Mag ek … mag ek hom maar optel?”
“Ja. Hy sal nou-nou wakker word. Dis sy voedingstyd,” sê sy floutjies.
Versigtig, asof hy breekbaar is, lig sy die mensie op voor almal se oë. Hy gee ’n lang gaap en knies met die vuisies teen die neus. Dan gaan die ogies ontevrede oop en kyk fronsend op na die rusverstoorder. Ria ruk haar asem in.
“Calvyn, het jy gesien?”
“Wat?” Hy sak ook op sy hurke langs Ria neer en die eerste keer in maande sien die mense van Babilon dat sy baas glimlag.
“Hy lyk nes jy en Pa! Kyk net daardie frons! Dis dan kompleet …” Dan swyg sy vinnig en ’n bloedrooi blos vlek oor haar wange. Dis Calvyn wat die delikate oomblik oorbrug.
“Natuurlik lyk hy nes ek en Pa. Dis mos ’n klein Calvyn, die toekomstige Calvyn de Ridder, wat jy nou daar vashou. Gee hom hier.” Hy neem die kleintjie uit haar arms en kom orent. Dit het stil geword op die breë ou stoep. Weer eens kan die ander net toekyk, verslae. Hy lyk half verspot – die groot man met die brose bondeltjie in sy arms. En tog, ook asof dit pas, asof dit so hoort: Calvyn de Ridder met Babilon se erfgenaam in sy arms.
Maar die jongste Calvyn is geensins beïndruk deur die ferm gesig hier bokant hom nie, salig onbewus van die belangrikheid van hierdie oomblik. Sy maag is leeg – en hy kondig dit luidkeels aan. Weer glimlag Calvyn, en in sy oë dans die vreugde toe hy na Salome afkyk en hom na haar uithou.
“Hy sê sy maag is leeg, Mamma.”
Sonder dat sy heeltemal daarvan bewus is, glimlag Salome terug – die eerste glimlag wat sy en haar nuwe man verwissel.
“So hoor ek.”
“Ek sal gou die goedjies uit die kar gaan haal.”
“Ek kom help,” bied Ria aan, en daar is ’n tinteling in haar stap toe sy Calvyn die trap af volg. Agter haar hoor sy hoe die jongste Calvyn al harder protes aanteken, hoe Salome se troostende stem vervaag toe sy die huis instap. Babilon se stil werf het skielik lewe gekry. Daar is weer geluide – ’n gehuil, nuwe lewe, nuwe betekenis …
Nie een van hulle gee verder aandag aan die drie mense wat op die stoep agterbly nie. Hulle sien nie hoe Wanda haar skoonma ophelp uit die stoel asof sy skielik in ’n paar minute oud geword het nie. Hulle hoor nie toe ’n ander motordeur klap en sien nie hoe ’n stofwolk in die pad opstyg nie. Ria is doenig in die kombuis met warm water en wat Salome ook al nodig het. Salome is besig om, in haar ou kamer, haar seun te versorg. En Calvyn stap oor die werf, koers in die rigting van die stalle, draai dan weg na ’n kampie daar naby. Hy steek sy hand uit en streel oor die satyngladde hare. “Sy is terug, Ounooi. Sy en haar seun.”
Dis eers daardie aand, terwyl Salome haar baba bad, dat sy en Ria werklik alleen kan gesels. Ria, met haar oë skuldig neergeslaan op die kaal boudjies van die kleinding, bieg eerlik: “Salome, is jy vir my kwaad? Dis ek, en nie Hendrik nie, wat jou geheim verklap het. Wanda en Deon het daardie middag van die stad af teruggekom.” Sy kyk op, en terwyl Salome haar baba op haar skoot tel en begin voed, luister sy stil na wat Ria te bieg en te vertel het, haar gesig onleesbaar. Toe Ria eindelik stil is, kyk sy op.
“Dan was dit seker so beskik dat jy in jou ontsteltenis my geheim aan Calvyn verklap het, Ria. As Wanda dan nooit kinders van haar eie kan hê nie, is dit goed dat ek teruggekom het. Dan was dit noodsaaklik, want dan is hy,” en sy kyk af op die suigende mondjie, “werklik die enigste redding vir Babilon … en Calvyn.”
“Hy kan dit nog altyd wees sonder dat jy juis met Calvyn moes gaan trou,” wys Ria stil uit. “Hoekom het jy met hom getrou, Salome?”
Dis Salome se blik wat nou afgewend is en stip op haar kind teen haar bors gerig bly. Dis lank stil voordat sy gedemp antwoord: “Daar is so baie redes,
