style="font-size:15px;"> “Oom Petrus is in die bed, suster. Hy het gisteroggend weer ’n ernstige hartaanval gekry. Ek en Gert het groot geskrik, want nie een van ons weet wat om in so ’n geval te doen nie. Glo my, ons is net so bly soos dokter Malan dat jy nou hier is. Gert sal die dokter moet bel. Hy het gesê ons moet hom laat weet sodra jy hier is.”
“Ek sal graag met hom wil kennis maak sodra ek my voorkoms effens opgeknap het, want ek het so ’n vae vermoede dat ek soos ’n natgereënde hoender lyk,” glimlag Alta. Sy neem ’n kam uit haar handsak en trek dit ’n paar keer deur haar kort swart hare.
“Verskoon my, suster, maar jy lyk nog baie jonk,” sê Annie. “En noem my gerus Annie.”
“Ek is darem nie meer ’n tienderjarige nie,” antwoord Alta. “Ek is een van die dae vier-en-twintig, en ek is ’n opgeleide verpleegsuster. Trouens, ek het my in kraamverpleging ook bekwaam.”
“O, ek betwis nie jou bekwaamheid nie, suster,” sê Annie verontskuldigend. “Dokter Malan het vir oom Petrus gesê dat jy goed gekwalifiseer is. Ek bedoel maar net dat jy baie jonger as vier-en-twintig lyk. Ek het gedink jy is negentien.”
“Op daardie ouderdom was ek al amper ’n tweedejaartjie,” glimlag Alta, neem haar lipstiffie uit haar handsak en gaan staan voor die kleedtafel se spieël.
Sy het ook net haar gesig klaar gegrimeer, toe verskyn Gert in die kamerdeur met haar twee wit leertasse. Sy bedank hom vriendelik en neem die motorsleutels wat hy aan haar oorhandig.
“Ek was van plan om jou motor in die waenhuis te gaan trek,” sê hy hulpvaardig, “maar my skoene is te nat en vol modder om in daardie duur motor van jou te klim. Toe het ek maar net die deur weer gesluit.”
“Dankie, dit was baie vriendelik van jou, meneer Strydom.”
“Suster, ek dink dit sal beter wees as jy my en my vrou sommer op ons name noem,” val Gert haar vriendelik in die rede. “Almal in hierdie geweste noem ons Gert en Annie. Oom Petrus sal ook nie daarvan hou dat jy hom meneer Conradie noem nie. Noem hom maar liewer uit die staanspoor oom Petrus. Hy voel juis nie te gelukkig oor die feit dat ’n vreemde vrou hom moet versorg nie. Hy het vir dokter Malan gevra om vir hom ’n verpleër te kry, maar hy het hom uitgelag en gevra waar dink hy gaan hy so ’n man in die hande kry. Dis al moeilik genoeg om ’n privaat verpleegster te kry, want niemand wil op ’n plaas verpleeg en by die pasiënt inwoon nie.”
“Wel, ek is jammer om te hoor dat die oubaas teen ’n vrou gekant is. Hy sal maar net aan my gewoond moet raak. Ek is in elk geval gewoond daaraan om mans te verpleeg.” Haar donker oë begin meteens ondeund vonkel. “Ek dink ek sal eers my uniform aantrek voordat ek met die oubaas gaan kennis maak.”
“Ek dink dit is ’n goeie plan,” glimlag Gert sameswerend. “Jy lyk gans te jonk in daardie rokkie. Oom Petrus sal sê hy laat nie ’n kind aan hom vat nie.”
“Maar ek is nie meer ’n kind nie, Gert,” maak sy dadelik kapsie. “Ek het nou net vir Annie gesê dat ek een van die dae vier-en-twintig is.”
“Ek het vir suster gesê sy lyk negentien,” lag Annie.
“Jy het gelyk, vrou, sy lyk nog ’n skone kind. In elk geval, laat ons gaan sodat suster haar kan verklee. Ek sal solank vir oom Petrus gaan sê dat sy verpleegster hier is en dat sy hom aanstons sal kom groet.”
“My ou man, bel tog eers vir dokter Malan voordat jy enigiets anders doen. Hy wonder seker al wat van suster geword het.”
“Nou goed, laat ons gaan.”
Met hierdie woorde verlaat Gert en Annie die vertrek en is Alta eindelik alleen in haar kamer. Dis ’n ruim kamer met ’n groot venster en ’n wasbak in die een hoek. Die kamerstel is ongeveer veertig jaar oud, maar dit is blink gepoets en alles is baie skoon en netjies.
Nadat Alta haar hande gewas het, pak sy slegs die nodigste uit. Sy is sommer gou gereed in haar uniform, want die vyf jaar in die hospitaal het haar geleer om haar vinnig te verklee.
Die wit uniform laat haar heelwat ouer lyk as wat sy werklik is, dink sy. Haar blik skuif na die breë, wit gordel om haar dun middeltjie en dan weer na haar netjiese, wit plathakskoene. Sy besluit dat sy goed genoeg lyk om met haar pasiënt te gaan kennis maak.
Alta verlaat haar kamer en tref Annie en Gert albei in die kombuis aan.
“O, maar dis lekker warm hier in die kombuis,” kondig sy haar teenwoordigheid aan. Sy kan ’n glimlag nie bedwing toe sy opmerk hoe verbaas Gert en Annie haar aanstaar nie. Selfs die twee huishulpe kyk haar met eerbied aan. Sy draai na Gert en vervolg: “Ek is gereed om my pasiënt te gaan groet. Sal jy my asseblief gaan wys waar sy kamer is?”
“Suster, ek doen dit met graagte,” antwoord Gert. “Glo my, ons is maar te bly dat jy oom Petrus kom versorg. Hy was gisteroggend byna dood en dit net omdat hier niemand was wat hom die nodige inspuiting kon gee nie.”
“Ek hoop nie my koms het oom Petrus ontstel nie,” sê sy toe hulle deur die eetkamer stap.
“Dit lyk darem nie asof hy ontsteld is nie,” antwoord Gert.
“Hy is nou wel ’n ou korrelkop, maar hy besef darem dat hy ’n verpleegster se sorg dringend nodig het as hy hier op Saaiplaas wil bly.”
“Dokter Malan wou hom dus hospitaal toe gestuur het?” vra sy.
“Ja, hy het gisteroggend so gesê. Maar noudat jy hier is, sal dit nie meer nodig wees nie, suster.” Gert stoot die deur oop en volg haar na binne. “Oom Petrus,” sê hy, “dit is nou suster Alta van Eden.” Hy draai na die jong meisie en vervolg: “Oom Petrus Conradie, suster.”
Sy groet die oubaas met die hand. “Hoe gaan dit, oom Petrus?” vra sy en kyk hom ondersoekend aan. Hy is ’n lang, skraal man met yl, grys hare.
“Ek voel ’n bietjie moeg na gisteroggend se aanval, maar dit is natuurlik te verstane. In elk geval, ek sal môre weer beter voel,” antwoord hy.
“Hm, ja, dit is te verstane,” beaam sy en neem sy pols tussen haar vingers.
Met ’n veraf blik tuur sy deur die venster na die reën wat nou sagter val. Dis duidelik dat die storm uitgewoed is. Sy kyk op haar polshorlosie, en na ’n rukkie los sy die oubaas se pols.
“Ek veronderstel dokter Malan het vir oom medisyne voorgeskryf? Waar is dit?” vra sy.
“Alles is op die bedtafeltjie langs oom Petrus se bed, suster,” antwoord Gert.
Sy neem ’n koorspen, skud dit ’n paar keer en plaas dit onder die oubaas se tong. Weer kyk sy op haar polshorlosie en bepaal dan haar aandag by die medisyne wat op die bedkassie staan. Na ’n rukkie kyk sy weer op haar polshorlosie, neem die koorspen uit die oubaas se mond en bekyk die kwik in die buisie aandagtig. Sy spoel die koorspen onder die kraan by die wasbak af en plaas dit terug in haar sak.
“Jy moet mooi verstaan,” sê oom Petrus skielik, “ek laat nie so ’n jong meisiekind soos jy aan my liggaam raak nie. Ek is oud genoeg om jou pa te wees.”
“Ek weet, oom Petrus,” paai sy sag. “U is dertien jaar ouer as my pa. Maar dit het niks met die saak te doen nie. Ek is ’n verpleegsuster. Ek het al baie mans verpleeg, oud sowel as jonk.”
“Wel,
