sal elke moontlike naweek en elke vakansie by Pappa op die plaas kom deurbring,” glimlag Alta. “Dit sal nogal iets wees om na uit te sien.”
“By watter hospitaal wil jy jou as leerling-verpleegster laat inskryf, patroon?”
“Johannesburg se Algemene Hospitaal, Pappa,” antwoord sy bedaard.
“Nou goed, ek sal dadelik met die matrone gaan praat.”
“O nee, Pappa moet dit nie doen nie,” keer sy haastig. “Geeneen in die hospitaal moet ooit weet dat ek die miljoenêr, Marius van Eden, se dogter is nie. Ons vriende moet dit ook nie weet nie, want dan sal hulle tog net alles kom bederf. As my medeverpleegsters moet weet hoe ryk my pa is, sal almal my as ’n hopelose skepsel beskou wat net hul tyd kom mors, en niemand sal regtig moeite doen om my die praktiese dinge van verpleging te leer nie. Nee, ek gaan in die hospitaal begin as ’n doodgewone meisie wat verpleging as haar roeping gekies het en van voorneme is om ’n sukses daarvan te maak. Ek sal vir almal sê my pa boer in die Laeveld. Ek sal ook ’n motorhuis êrens in die stad huur en my motor net gebruik wanneer ek vir Pappa gaan kuier. My aandrokke en ander onnodige rykmansklere moet mevrou Nel alles plaas toe neem.”
Pa en dogter gesels totdat dit tyd vir middagete is en Alta hotel toe moet gaan. Dis duidelik dat albei tevrede en gelukkig is.
2
Vyf jaar het verstryk sedert Alta die gewigtige besluit geneem het om verpleegster te word; vyf lange jare wat haar getoon het waartoe sy in staat is en wat van haar ’n ander mens gemaak het. Sy is nou byna vier-en-twintig, en van die agttienjarige, plesierlustige Alta is daar geen teken meer te bespeur nie. Uiterlik is sy nog die mooi, fyn swartkop van vyf jaar gelede, maar innerlik is sy ’n ernstige jong meisie wat rigting het in die lewe.
Hier waar Alta nou besig is om haar persoonlike besittings in te pak, voel dit amper vreemd om te dink dat sy die hospitaal eindelik gaan verlaat.
“Ek sal jou mis, Alta,” sê Erna Bester, wat op die voetenent van Alta se bed sit. “Ek en jy is die enigste twee wat oorgebly het van die groep wat vyf jaar gelede saam as leerling-verpleegsters hier begin het, en nou gaan jy ook weg.”
“Ek sal jou ook mis, Erna,” glimlag Alta, “maar jy weet tog lankal dat ek my kom bekwaam het as verpleegsuster sodat ek privaat verpleging kan doen en oral kan help waar my hulp dringend nodig is.”
“Wat sê matrone? Het jy haar al gegroet?”
“Ek het haar nou net gaan groet,” antwoord Alta. “Sy sê hier is baie beter vooruitsigte vir my in die hospitaal, maar dit is nie waarin ek belangstel nie. Ek het haar toe vertel waarom ek my as verpleegsuster bekwaam het.” Alta begin meteens saggies lag. “Ek dink nou aan die eerste dag toe ek hier in die hospitaal begin werk het. Onthou jy nog hoe onnosel ek was en hoe baie flaters ek begaan het?”
“Ja,” lag Erna saam, “jy kon sowaar nie eens tee maak nie, en die melk het jy altyd laat oorkook. Van jou toebroodjies praat ek nie eens nie!”
“Ek het my eerste praktiese eksamen ook maar naelskraap geslaag.”
“O, maar jy het daarna vinnig geleer,” kom dit vriendelik van Erna. “Na ses maande kon daardie suurknol van ’n suster Weyer nie meer jou werk kritiseer nie. Sy was darem ’n regte ou heks.”
“Ja, ek dink meer as een verpleegster was bly toe sy bedank het. In elk geval, ek was bly,” erken Alta. “Sy het my bitter swaar laat leef. Ek hoop jy betoon meer genade aan die eerstejaartjies as sy, Erna.”
“Toemaar, ek sal meer geduld aan die dag lê as Weyer. Ek het in elk geval nie haar probleme nie,” glimlag Erna.
“O ja, sy het probleme met haar man gehad. Hy was mos die soort wat oor die draad loer. Was hy nie met een van die derdejaars deurmekaar nie?”
“Ja, hy was, en die arme ding het nie eens geweet hy is suster Weyer se man nie. Die vent het hom mos as geskeide man voorgedoen,” vertel Erna.
“Tog, op die oog af het hy nogal glad nie onaardig voorgekom nie,” sê Alta en knip die laaste tas toe.
“Dit wys jou net hoe onbetroubaar die ou nasie is,” sê Erna ongeërg.
“En wat van jou geliefde Pieter?” terg Alta laggend.
“O, hy is die enigste mansmens wat betroubaar is,” sê Erna en kom stadig orent. “Het jy nou klaar ingepak?”
“Dit lyk so. As ek iets vergeet het, moet jy dit maar vir jou neem . . . Stap jy saam? Ek wil gaan bel en ’n taxi ontbied.”
“Ja dankie, ek sal saamstap. Maar vertel eers vir my, Alta, waar gaan jy aansoek doen om ’n privaat betrekking?”
“In Pretoria, by die Sonskyn-buro vir privaat verpleegsters,” antwoord Alta.
“Gaan jy vandag nog aansoek doen?” wil Erna weer weet terwyl hulle tydsaam met die gang afstap in die rigting van die telefoonhokkie.
“Nee, ek gaan eers ’n paar dae by my pa op die plaas kuier. Ek het hom lanklaas gesien, en jy weet self hy is nie te gesond nie.” Nadat Alta ’n taxi ontbied het, gaan haal hulle haar bagasie in die kamer en neem dit na die ingangsportaal, waar hulle saam op die koms van die taxi wag.
Dis byna elfuur toe die taxi voor die motorhuis stilhou waar Alta se motor reeds die afgelope vyf jaar gehuisves word. Sy bedank die taxibestuurder, vereffen die reiskoste, en etlike minute later is sy onderweg na Die Wilgers, die Van Edens se weelderige plaas in die Laeveld.
Dis lente, en die wêreld is groen net waar ’n mens kyk. Alta se hart sing saam met die motor se buitebande op die lang, vaal pad.
Vyf jaar lank het sy hard gewerk om haar ideaal te verwesenlik, en nou kan sy eindelik sê sy is gereed vir die taak wat op haar wag.
Sy dink aan die hospitaal, die pasiënte en die verpleegsters. Sy dink aan al die dinge wat haar lewe die afgelope vyf jaar verryk het. Vandag voel sy bly oor die besluit wat sy destyds in Groendal se hospitaal geneem het, want dit was daardie besluit wat rigting aan haar lewe begin gee het.
Sy voel bly en opgewonde toe sy voor die groot, sierlike dubbelverdiepinghuis op Die Wilgers stilhou. Die twee Duitse herdershonde wat weerskante van haar pa se stoel lê, daar waar hy op die systoep sit, lig hul groot koppe op toe hulle die motor voor die deur hoor stilhou. Marius streel gerusstellend met sy hand oor die diere se groot koppe.
“Toe ek die motor hoor, het ek geweet dis jy, ounooi,” glimlag die oubaas nadat Alta hom gegroet het.
Sy neem op die stoel teenoor hom plaas en vra belangstellend: “Gaan dit nog goed, Pappa?”
“Redelik, soos altyd, my kind. Hoe gaan dit met jou? Jy sien goed daaruit.”
“Ek voel goed, Pappa, so goed dat ek sommer die wêreld kan versit. Ek is mos nou ’n opgeleide verpleegsuster en nie meer ’n nuttelose sosiale vlinder nie. Maar ek gaan eers ’n paar dae hier by Pappa kuier voordat ek aansoek doen om ’n privaat pos.”
“Het jy nog nie ’n man raakgeloop in wie jy sin het nie, ounooi?” vra die oubaas met ’n ondeunde uitdrukking in sy donker oë.
“O, daar was ’n jong huisdoktertjie, Pappa,”
