middagete in Johannesburg te nuttig voordat sy die reis voortsit.
Eers toe sy later deur die buitewyke van Johannesburg ry, merk Alta op dat die weer donker en dreigend in die suide opsteek.
Ek hoop nie die reën oorval my langs die pad nie, gesels sy met haarself. Dit sal beslis nie aangenaam wees om ’n string plaashekke in ’n stortbui reën oop te maak nie. En dan is daar dalk nog probleme met die pad ook. Ek hoop die pad is ten minste geteer tot op Doringspruit; wat ’n eienaardige naam vir ’n dorp. Dit sal ’n vreeslike wonderwerk wees as die pad van Doringspruit af geteer is tot by Saaiplaas, maar ek verwag dit nie.
Die pad is lank en eentonig, en die ure sleep traag verby.
Die eerste weerligstraal kronkel soos ’n blink slang teen die grys wolkemassa wat nou byna reg bokant haar hang. Sy wonder of sy nie maar vinniger moet ry nie. Die motor is nog nie ingery nie, en sy wil nie die enjin beskadig deur te vinnig te ry nie. Sy hoop egter daardie grys wolke voorspel reën, want as dit hael is, gaan dit ’n groot lollery afgee.
Alta kyk op die horlosie teen die paneelbord en merk op dat dit al byna vieruur is. Die rooi Jaguar dreun teen die bult uit. Eindelik is sy bo-op die bult, en daaronder lê ’n dorp soos ’n oase in ’n woestyn.
Dit moet beslis Doringspruit wees, flits dit deur haar gedagtes. Weer kartel ’n weerligstraal teen die hemelgewelf, gevolg deur ’n diep dreuning.
Sy wonder of sy Saaiplaas sal bereik voordat die storm losbars. Volgens dokter Malan se tekening en nota aan die agterkant van die padkaart, is Saaiplaas sestig kilometer van Doringspruit af. Dus sal sy nog bykans ’n uur op die pad wees.
Sy ry langs die dorp verby, oor ’n lae betonbruggie, en merk dat dit nou grondpad is. Alta, ou kind, vermaan sy haarself, jy moet nou jou oë oophou vir slote en gate. Dis ’n plaaspad dié.
’n Weerligstraal klief af en toe deur die wolkemassa, en die weer dreun in die suide, maar Alta kan hoor dat die dreuning vinnig nader kom. Ook die wind steek nou blitsig op. Sy sien hoe die wolke maal en donkerder word. ’n Halfuur later lyk dit asof ’n ontydige skemering oor die aarde toegesak het, en sy is verplig om die motor se ligte aan te skakel.
Sy is nog dertien kilometer van Saaiplaas af toe die storm losbars. Verblindende weerligstrale en oorverdowende donderslae volg mekaar snel op. Groot reëndruppels kletter soos haelkorrels op die motor se dak, en die wind dreig met geweld om die voertuig van die pad af te ruk. Die ruitveërs, wat op hul vinnigste gestel is, is kwalik in staat om haar die nodige uitsig te gee.
Binne etlike minute lyk die pad soos ’n rivier, maar Alta hou nie stil nie. Teen ’n slakkegang ploeg die rooi Jaguar deur die bruin modderwater, en eindelik maak die pad ’n draai. Nou het sy die storm van agter en kan sy darem beter deur die voorruit sien, ofskoon nie baie ver nie.
Die minute voel vir Alta soos ure, en eindelik doem ’n groot plaashek voor haar op. Sy ry stadig nader totdat sy die naam op die bordjie kan lees: Saaiplaas – P. Conradie. Wel, dank die hemel, sug sy saggies en hou stil. Maar hoe op aarde gaan ek daardie hek in hierdie storm oopmaak? My reënjas is ingepak, en ek het nie eens ’n sambreel nie.
Met ’n berekenende blik beskou sy die grys lug en besluit dat dit nog lank sal duur voordat hierdie storm bedaar. Sy skakel die motor se enjin af en haal haar reënjas uit die tas waarin dit gepak is.
Vinnig glip sy die reënjas aan en trek haar skoene en kouse uit. Sy maak die motordeur oop en klim vinnig uit. Die wind slaan byna haar asem weg. Maar die afgelope vyf jaar het sy aan baie dinge gewoond geraak; aan wind en weer ook.
Nadat sy die hek weer sorgvuldig toegemaak het, trek sy net haar skoene aan en val dan maar weer in die pad. Die pad lyk nog soos ’n rivier, maar na tien minute kry sy eindelik Saaiplaas se groot, wit opstal in sig.
Die plaashuis is aan die voet van ’n hoë, rotsagtige koppie geleë, en aan die noordekant van die huis staan etlike hoë seringbome. Sy sien hoe die kruine van die bome buig onder die aanslag van die wind, hoe die water in strome oor die huis se geute stort. Alles lyk so eensaam en verlate in die storm dat dit vir Alta byna voel asof sy die enigste lewende wese hier op Saaiplaas is.
Sy hou voor die deur stil, skakel die motor af en sug hardop van verligting omdat hierdie nagmerrierit eindelik agter die rug is.
Haar blik dwaal weer na die huis en oor die werf, maar sy merk geen teken van lewe nie. Sy wonder of sy moet uitklim of liewer hier in die motor moet wag totdat die storm bedaar het. Dis duidelik dat niemand die motor hoor stilhou het nie, want die voordeur bly toe.
Na ’n rukkie besluit sy om maar liewer uit te klim. Te oordeel na die lug, lyk dit asof hierdie storm beslis nie gou sal bedaar nie. Sy trek die kappie van haar reënjas sorgvuldig oor haar kop, neem haar handsak en skoene en klim uit. Omdat al haar bagasie in die motor is, sluit sy eers die voertuig voordat sy haar na die beskutting van die ruim voorstoep haas.
Op die stoep trek sy eers haar skoene aan voordat sy aanklop. Sy moet egter twee keer klop voordat die deur eindelik vir haar oopgemaak word. ’n Lang, blonde man, niks ouer as vyf en dertig nie, verskyn in die oop deur en kyk haar verbaas aan.
“Goeiemiddag,” sê sy, “ek is suster Alta van Eden, meneer Conradie se verpleegster.”
Die man se gesig helder meteens op. “Aangename kennis, suster. Maggies, kom binne,” nooi hy met ’n vriendelike glimlag en groet haar met die hand. “Ek is Gert Strydom, oom Petrus se plaasbestuurder. Dokter Malan het ons gister gebel en gesê dat ons jou vandag kan verwag, maar ons het gedink dat jy op Doringspruit sou vertoef totdat die pad weer gangbaar is. Dit was seker nie ’n aangename rit nie, suster.”
“Dit was ’n nagmerrierit, meneer Strydom,” verseker sy hom met ’n sweem van ’n glimlag. “Ongelukkig het die storm my tussen Doringspruit en Saaiplaas oorval, anders sou ek beslis op die dorp vertoef het totdat die storm oorgewaai het.”
Hulle stap ’n ruim sitkamer binne wat met swaar, outydse meubels gemeubileer is. Alles is baie netjies en die meubels blink soos spieëls.
“Sit asseblief, suster, ek gaan net my vrou roep,” sê hy.
Toe Gert deur die sitkamerdeur verdwyn, knoop sy haar reënjas los. Voordat sy die nat reënjas kan uittrek, keer hy terug met sy vrou; ’n vyf-en-twintigjarige vroutjie met bruin hare wat baie duidelik swanger is.
“Suster Van Eden, dis nou my vrou, Annie,” stel Gert hulle voor.
Alta en Annie erken die bekendstelling, dan vra Annie: “Sal jy asseblief saam met my kom, dan neem ek jou na jou kamer toe? As jy die nat reënjas uittrek, kan Gert dit vir Sara gee om in die kombuis voor die stoof droog te maak. Jou skoene is seker ook nat.”
“Nee, my skoene is gelukkig nie nat nie,” sê Alta terwyl sy die reënjas uittrek. “Ek het kaalvoet deur die water geloop. Ek hoop die storm bedaar sodat ek darem vanaand nog my bagasie in die motor kan gaan haal.”
“Gert kan die sambreel neem en dit vir jou gaan haal, suster,” stel Annie voor. Sy neem die reënjas by Alta en gee dit vir haar wederhelf.
“Dan sal meneer Strydom die sleutels moet neem, want ek het my motor gesluit. Terloops, is hier ’n motorhuis of ’n afdak wat ek vir my motor kan gebruik?”
“Saaiplaas se voertuie word gewoonlik in die waenhuis gebêre, suster, en daar is genoeg plek vir jou motor ook,” lig Gert haar in.
Sy bedank die man, hou
