waarna streef die man, ounooi?” Die oubaas kyk haar met belangstelling aan.
“Na rykdom en aansien, Pappa; net asof daardie dinge sy pasiënte sal gesond maak of van hom ’n beter dokter sal maak. Ek het vir hom gesê dat hy na die verkeerde dinge hunker, dat hy liewer daarna moet streef om ’n bekwame en toegewyde dokter te wees. Die ander dinge sal wel eendag vanself kom.”
“My kind, elke mens streef bepaald na rykdom en aansien.”
“Nee, nie almal nie, Pappa,” val sy hom ernstig in die rede. “Daar is ander huisdokters wat hul plig teenoor hul medemens besef en wat ernstig daarna streef om hulle te bekwaam om dood en siekte te bestry. Vir hulle is die mediese professie nie net ’n pad wat na rykdom en aansien kan lei nie.”
Die huishoudster, Sarie Nel, se verskyning met die teegerei op die systoep, maak ineens ’n einde aan die twee se gesprek. Sy groet Alta en vra of haar bagasie nog in die motor is.
“Ek sal bly wees as een van die huishulpe my tasse na my kamer toe sal neem, mevrou. Sy kan die tasse gerus uitpak, want môre wil ek my klerekas deursoek en ontslae raak van alles waarvan ek nie meer hou nie.” Sy kyk haar pa aan en vervolg: “Daar is klere wat ek nog gekoop het toe ek agttien was en nooit eens sal droom om weer te dra nie. Mevrou Nel kan dit maar onder die huishulpe uitdeel.”
Marius kyk sy dogter met goedkeuring aan en sê met ’n stil glimlag: “Heeltemal reg, jy is nou ’n volwasse meisietjie; jy behoort alles nuut aan te koop. Terloops, ek het vir jou ’n nuwe motor gekoop; so ’n rooi Jaguar.”
Alta kyk haar pa met ’n breë glimlag en ’n sagte blik aan. Toe kom sy orent, sit haar arms om sy nek en bedank hom met ’n liefdevolle soen.
“Pappa bederf my gans te veel,” laat sy opgewonde hoor. “Ek was self van plan om later vir my ’n nuwe motor aan te skaf, maar ek sou natuurlik nie so ’n duur motor kon bekostig nie.”
Terwyl hulle tee geniet, gesels hulle oor die hospitaal en oor die bedrywighede op Die Wilgers. Later gaan bekyk Alta haar nuwe motor in die motorhuis. En toe die ergste hitte begin afneem, glip sy in haar swemklere en spring in die swembad. Hier baljaar sy in die water totdat die skaduwees van die bome lank begin rek. Sy klim uit die swembad en laat haar blik behaaglik oor die pragtige tuin gaan. Dit lyk kompleet asof die huis in die middel van ’n weelderige, groot park gebou is. Aan weerskante van die pad wat van die groot hek af na die huis toe lei, is daar netjiese grasperke, blombeddings, sierbome en struike.
Meneer Els is inderdaad ’n wonderlike tuinier, dink sy terwyl sy haar verlustig in die skoonheid van die natuur wat haar omring. Die Wilgers is ’n ware lushof.
Daardie aand na ete sit sy tot laat by haar pa op die systoep wat heeltemal met gaasdraad teen slange en insekte beskut is. ’n Reuse-dubbelskuifdeur van glas wat die hele een muur van die ontvangsvertrek beslaan, is die enigste uitgang na die systoep. Al die vensters van die huis is ook met gaasdraad beskut, en voor elke buitedeur is ’n gaasdeur aangebring.
Die volgende dag ruim Alta haar kleedkamer op. Sy gooi al die klere waarvan sy nie meer hou nie uit en merk dat die inhoud van haar klerekas nou baie skraal is, maar dit pla haar glad nie. Terwyl sy in Pretoria op ’n betrekking wag, sal sy sommer haar klerekas ook aanvul.
Die volgende vier dae hou sy haar pa geselskap en wanneer hy rus, kuier sy op die plaas rond. Sy sit ure langs die rivier na die voëlgesang in die hoë wilgerbome en luister. Sy lê besoek af by die tuinier en die plaasbestuurder se huise en geniet dikwels tee saam met hul middeljarige vroue.
Hierdie besoekies van Alta waardeer hulle baie, want by haar is daar geen aanstellerigheid te bespeur nie. Sy is ’n vriendelike en minsame meisie.
Alta vertoef net ses dae op Die Wilgers, toe pak sy weer in en vertrek die volgende oggend. Sy kom elfuur die oggend in Pretoria aan en ry na die naaste hotel toe om ’n kamer te huur. Dan gaan sy na die Sonskyn-buro in die middestad.
Die kantoor is op die grondvlak van die groot, nuwe gebou; dus ondervind sy geen moeite om die plek te kry nie. Sy stap by die kantoor in en tref ’n bejaarde, gryskopvrou in ’n verpleegstersuniform agter ’n lessenaar aan. Alta groet die vrou beleef en stel haarself voor.
“Aangename kennis, suster Van Eden,” sê die vrou ewe vriendelik. “Ek is suster Cloete. Is daar iets wat ek vir jou kan doen?”
“Wel, ek wil graag aansoek doen om ’n privaat betrekking, suster Cloete,” antwoord Alta.
“Suster, ek verseker jou, jou diens sal baie gewaardeer word,” laat die ouer vrou hoor. “Sit, asseblief. Kan ek jou sertifikate en getuigskrifte sien?”
Alta lê die gevraagde dokumente aan haar voor en merk op dat sy elkeen met aandag lees.
Na ’n rukkie sê suster Cloete weer: “Ek merk jy is nog ongetroud, dus sal dit aan jou seker geen verskil maak waar die pasiënt woon nie.”
“Nee, dit maak nie saak nie,” antwoord Alta. “Ek wil graag help waar my diens dringend nodig is.”
Suster Cloete kyk haar met ’n goedkeurende blik aan en vervolg: “Op my waglys is ’n pasiënt wat sorg dringend nodig het, suster. Dis die agt-en-sestigjarige meneer Petrus Conradie. Hy is ’n hartlyer en albei bene is verlam. Die pasiënt woon op Saaiplaas, etlike kilometers anderkant die Vaalrivier. Sy geneesheer, dokter Malan, het maande gelede al aansoek gedoen om ’n verpleegster, maar privaat susters is skaars.”
Alta luister die ene aandag, haar belangstelling dadelik geprikkel deur die inligting dat die pasiënt ’n hartlyer is.
“In elk geval, die pasiënt is welgesteld en daar is genoeg huishulpe in die huis. Die plaasbestuurder en sy vrou woon ook by die oubaas in, en die vrou neem die huishouding waar.”
“Wanneer moet ek my vir diens op Saaiplaas aanmeld, suster?” wil Alta weet.
“Ek sal uitvind wanneer die eerste trein daarheen vertrek en dan met dokter Malan in verbinding tree sodat hy jou op Doringspruit se stasie kan gaan haal. Terloops, Doringspruit is die dorp naaste aan Saaiplaas, die dorp waar dokter Malan praktiseer.”
“Verskoon my,” val Alta haar in die rede, “maar ek het my eie motor. As jy aan my kan verduidelik hoe ek moet ry om daar te kom, kan ek môreoggend vertrek.”
“O, dokter Malan hét ons van ’n padkaart voorsien.” Uit die boonste laai van haar lessenaar haal sy ’n opgevoude padkaart. Versigtig vou sy dit oop en wys vir Alta waar Doringspruit en Saaiplaas geleë is. “Dokter Malan sal baie bly wees om te hoor dat jy môreoggend Saaiplaas toe gaan. Jy kan die padkaart maar saamneem, suster.”
“Wel,” sê Alta en kyk op haar duur polshorlosie, “as ek môre wil vertrek, sal ek nou moet aanstaltes maak om te gaan.”
“Jy weet natuurlik dat jy per dag betaal word,” herinner sy Alta. Sy kyk vlugtig af na die lêer voor haar en noem ’n bedrag.
Alta knik instemmend, tel haar handsak op wat voor haar op die lessenaar lê, en kom orent. Hulle gesels nog ’n rukkie, dan groet en vertrek Alta.
Sy keer eers terug hotel toe vir middagete, daarna gaan doen sy inkope om haar skraal voorraad klere aan te vul. Voordat sy daardie aand gaan slaap, bel sy eers haar pa om hom die goeie nuus mee te deel.
Die volgende oggend vertrek Alta net na ontbyt. Sy maak eers ’n draai by Johannesburg se Algemene
