maak, Deidre … saam met jou.” Deidre sit haar net en aankyk en tant Bettie se oë verteder. “Ja, my kind. Ek weet jy weet niks daarvan af nie. Hy het eers gewag om te hoor of sy planne om hom heeltyds op navorsing toe te lê, geslaag sou wees. Dan was hy van plan om ses weke vakansie te gaan hou.”
“Hy … hy wou my gevra het om … om met hom te trou?” fluister sy die vraag skor, verbyster.
“Ja. Hy het alles reeds tot in die fynste besonderhede uitgewerk gehad – waar julle sou gaan, wat julle sou doen, en so meer. Hy het vir my en oom Alwyn soos ’n opgewonde kind in die geheim kom vertel soos sy planne stap vir stap gevorder het. Maar hy wou dit alles vir jou as ’n verrassing hou. Hy wou jou al die wonderlike nuus sommer gelyk vertel en jou dan vra om met hom te trou.”
Deidre knyp haar oë ’n oomblik styf toe. Sy onthou hoe sy hom die oggend op kantoor oorval het met háár wonderlike nuus. Al die tyd het hy gebrand om haar sý wonderlike nuus mee te deel! Geen wonder dat hy nie geesdriftig oor haar prestasie kon raak nie! Terwyl hy op die punt gestaan het om haar te vra om sy vrou te word, moes hy hoor dat sy van plan is om heeltemal uit sy lewe te verdwyn.
Daardie aand het hy na die woonstel gekom … en Norman Zietsman, haar bestuurder, soos sy hom uitdagend voorgestel het, daar aangetref. Later, nadat Norman weg is, het hy die doel van sy besoek bekend gemaak. Daar was iets wat hy haar wou vertel – en iets wat hy wou vra. Toe het hy haar vertel dat hy eindelik sy groot droom verwesenlik gekry het: In die toekoms sou hy hom heeltyds op navorsing kon toelê. Die vraag wat hy haar wou vra, het hy egter nooit gevra nie. Op haar vraag het hy geantwoord dat dit nou nie meer saak maak nie. Sy het nie eens daarop aangedring om te weet wat dit was nie! Sy het nie belanggestel nie! Sy was te vol van haarself, haar eie planne …
Dis of ’n fisieke pyn deur haar gaan. Hoe verskriklik teleurgesteld en seergemaak moes hy nie gewees het nie! Nou kan sy sy vreemde, vyandige houding van daardie tyd verstaan! Nou kan sy begryp hoekom haar dierbare vriend skielik in ’n vyand verander het!
Hy was toe reeds ’n man van agt en dertig, ’n man wat nog nooit in ’n vrou belanggestel het nie, ’n man wat jare geduldig gewag het op die oomblik dat hy die meisie van sy keuse sou kon vra om met hom te trou. En toe daardie oomblik eindelik in sig was, is sy reg voor sy neus weggeraap …
As Neil haar wel daardie aand, ten spyte van die nuwe wending wat in haar lewe ingetree het, tog gevra het om met hom te trou … Sou sy ja gesê het? Sy twyfel. Sy het Neil nooit as ’n potensiële eggenoot gesien nie. Hy was die jare lange vriend, ’n pa … Maar ás hy haar gevra het en ás sy ja gesê het, hoe anders sou dit vandag nie gewees het nie! Sy sou nog met dieselfde soet stem gepraat het en terwyl sy haar huiswerkies verrig in ’n melodieuse stem liedjies vir haarself gesing het. En Neil sou nie vandag blind gewees het nie! ’n Koue rilling trek deur haar. As … so ’n frustrerende, futiele woordjie.
“Kan jy nou verstaan hoekom Neil soos ’n besetene begin werk het?” klink tant Bettie se simpatieke stem op. “Ons het by hom gesoebat dat hy jou tog moet vra, maar hy het geweier. Hy wou nie in jou pad staan nie.”
Tant Bettie dink terug aan daardie dag en sy sien die strak, streng gesig van Neil Maritz voor haar. Haar hart het daardie dag vir hom gebloei. Sy en oom Alwyn het reeds jare al geweet dat daar net een meisie vir Neil bestaan, maar dat hy geduldig gewag het dat Deidre moes opgroei, moes grootword. Sy diepe teleurstelling was ook hulle s’n. Sy onthou nog sy stem soos dit daardie dag geklink het toe hy beslis hul gesoebat opsy geskuif het.
“Nee, tante, oom, ek sal haar nie vra nie. Dis nou vir my baie duidelik dat Deidre my nie liefhet nie, nie op die manier wat ek verlang nie. Sy het nog nooit só aan my gedink nie en dit was dwaas van my om hoop in daardie rigting te koester. Ek was al die jare maar net ’n pa vir haar, ’n pa wat nou lastig en oorbodig geword het. Ek neem haar dit ook nie kwalik nie. Ek kon haar pa gewees het. Ek is baie jare ouer as sy.”
“Twak, man!” het oom Alwyn ontsteld, woedend, gefrustreer uitgeroep. “Van wanneer af raak ’n seun van vyftien jaar pa? Neil, dis jou eie skuld dat sy jou nog nooit in daardie lig beskou het nie. Jy het toegelaat dat sy jou soos ’n pa begin sien. Dis in jou hande om haar uit daardie verspotte waan te red. Wys haar jy is ’n man. Wys haar jy het haar lief. Vra haar om jou vrou te word!” het oom Alwyn gepleit, maar Neil was onversetlik.
“Nee, oom Alwyn. Dit is die allerlaaste ding wat ek nou sal doen. Sy het my onomwonde gevra om my neus in die toekoms uit haar sake te hou. Sy het my baie duidelik laat verstaan dat sy niks verder met my te doen wil hê nie, dat ek geen deel in haar nuwe toekoms het nie. En, asseblief,” het hy streng gewaarsku, “nie ’n woord hiervan aan haar nie. Dis nie nodig dat sy van my planne moet weet nie. Sy stel nie belang nie.”
Na geen kant toe kon hulle hom beweeg om ’n poging aan te wend om Deidre te behou nie. Hulle was magteloos. Neil het hulle baie beslis verbied om Deidre die geringste aanduiding te gee van wat werklik in sy hart omgaan. Hulle moes met bekommerde harte sien hoe Deidre met Norman Zietsman na Johannesburg vertrek en Neil homself in sy laboratorium begrawe.
Tant Bettie sug weer hardop. Dit was ’n moeilike, kommervolle tyd. Toe hulle hom eindelik weer ná ’n hele paar weke sien, het sy en oom Alwyn geskrik. Neil het merkbaar verouder in die kort tydjie. Dit was duidelik dat hy ontsettend moeg was en met die minimum slaap klaarkom. Weer het sy en oom Alwyn gepraat, gepleit, maar weer het dit geen indruk op Neil gemaak nie. Toe het die ongeluk gebeur.
Langs tant Bettie sit Deidre ook woordeloos, roerloos. Hoe langer die stilte rek, hoe bleker raak sy. Dan, eindelik, kom haar stem krakerig en hees: “Maar dan … maar dan is ék mos daarvoor verantwoordelik dat hy blind is!”
Tant Bettie kyk vinnig na haar.
“Nee, my kind. Moenie die saak uit verband ruk nie. Jy het niks van hierdie dinge geweet nie. Jy het geen benul gehad dat hy só oor jou voel nie en dat hy van plan was om jou te vra om met hom te trou nie.”
“Nee, ek het nie. Werklik, tante, ek het nooit ’n gedagte in daardie rigting gehad nie. Maar … tog is dit onregstreeks deur mý dat hy vandag blind is. Hy het soos ’n besetene gewerk om … om my te vergeet en as gevolg daarvan het die ongeluk gebeur. Dit is so, nie waar nie?” dring sy aan om te weet, hoewel sy reeds die antwoord in haar hart ken.
“Ja.” Tant Bettie se stem is simpatiek, maar dit is soos dit is en sy gaan nie doekies daarom probeer draai nie. Daarvoor is Deidre darem ook te intelligent.
Daar heers ’n rukkie stilte. Dan staan Deidre op en met ’n skaars hoorbare “verskoon my” hardloop sy die huis binne.
Enkele minute later tref oom Alwyn sy vrou nog onder die akkerboom aan, by ’n leë teepot. Hy groet haar en sak dan neer in die stoel wat Deidre ’n rukkie gelede verlaat het. Tant Bettie wil opstaan om vir hom koffie te gaan haal, maar hy keer haar met ’n handgebaar.
“Laat staan maar eers die koffie. Ek wil met jou praat.” Sy knik.
“Ja. Dan weet Deidre nou eindelik. Dis beter so, Alwyn. Ons kon dit tog nie vir ewig vir haar weggesteek het nie.”
“Ja, maar sy was baie ontsteld. Die arme kind …”
“Ja, my man. Deidre is te bejammer. Maar wat van Neil? Dink jy nie hy is nog meer te bejammer nie?”
“Ja, vrou, dit is so, maar Deidre is nog jonk …”
“Kyk, Alwyn, dit het nou hoog tyd geword dat jy en Neil Maritz ophou met daardie storie. Deidre is glad nie meer so ’n jong kind as wat jy wil voorgee nie. Sy is amper vyf en twintig. As sy nou nog nie ’n volwasse mens is nie, is dit tyd dat
