uit te trek.”
Oom Alwyn glimlag effens. “Ek moet jou darem ook sê dat ek haar dit nie kwalik neem nie. Neil het glo al sy aantekeninge op stukkies papier aangebring en dié lê die hele wêreld vol. Dit sal geen grap wees vir iemand wat geen kennis van sulke goed het om dit te sorteer en agtermekaar te kry nie.”
Deidre glimlag ook effens, byna weemoedig.
“Ja, ek weet hy het dit altyd gedoen. As hy op iets afkom, moet die eerste die beste stukkie papier diens doen. Toe ek daar weg is, was een hele liasseerkabinet volgepak met leë sigaretdosies waarop geskryf was, en gewoonlik in ’n handskrif wat net Neil en ek, wat al jare daaraan gewoond is, sou kon verstaan en ontsyfer. Vir ’n absolute leek op daardie gebied moet sy notas en aantekeninge Grieks wees.”
Skielik wil die hartseer haar oorweldig. ’n Nostalgiese verlange na die goeie ou tyd toe die lewe so ongekompliseerd was, neem van haar besit. ’n Meewarige glimlaggie ruk aan haar mondhoeke. Ja, ’n mens is nooit tevrede nie. Daardie jare was haar lewe vir haar baie gewoon, baie eenvoudig, baie saai en eentonig, die een dag soos die ander. Sy het gesmag na opwinding, na iets anders, na roem, na … wat? Toe het haar lewe skielik verander in ’n malle warrelwind. Nie een dag was soos die vorige nie. Daar was nie ’n oomblik van verveling nie. Daar was nie meer tyd vir enigiets nie. Elke dag en aand was in vaste ure afgebaken en sy moes jaag om deur haar vol program te kom. Sy het gekry waarna sy altyd verlang het, maar hoe dikwels het sy nie tussendeur daardie malle gejaag intens verlang na die stille, rustige alledaagsheid van haar ou lewe nie!
Vandag verlang sy nog meer terug daarna. Sy wil daardie ou lewe terughê, net soos dit was.
Ja, vandag wens sy met haar hele hart dat sy die tyd kan terugkoop, die wysters van die horlosie kon terugskuif. Sy wil alles terughê soos dit was, die vreugde in die klein dingetjies, die rustige vreedsaamheid van die alledaagse. Ook vir Neil, die ou Neil begeer sy terug. Die man met die sagte grys oë wat altyd bereid was om te luister en raad en hulp te verleen, die man met wie sy alles van haar lewe kon deel soos met ’n sorgsame pa, die man met wie sy die vrymoedigheid gehad het om te raas as hy op ’n koue oggend sonder baadjie by sy kantoor opdaag of vir wie sy dikwels ’n knoop sommer daar in die kantoor moes aanwerk, die man om wie se ooghoeke fyn lagplooitjies gevorm het terwyl hulle ’n grappie deel. Daardie Neil wil sy terughê, daardie vriend, daardie pa.
Maar sy het hom verloor … onherroeplik verloor, volgens oom Alwyn. Daardie Neil bestaan nie meer nie. Dis ook nie net Neil wat sy verloor het nie, maar so baie ander dinge, dinge van waarde, besef sy nou. Dis eers op hierdie oomblik dat sy werklik besef hoeveel sy moes opoffer vir twee jaar van roem … vir ’n skynglans wat net twee jaar gehou het.
Sy is onbewus daarvan dat die trane oor haar ooglede begin val het. Oom Alwyn staan op, stap om die lessenaar en lê ’n arm om haar skouers.
“Gaan huis toe, my kind. Ons sluit tog oor ’n uur. Jy het ’n groot skok gehad. Gaan huis toe na tant Bettie toe,” laat hy hoor, want hy was nog maar altyd, soos die meeste mans, onbeholpe wanneer ’n vrou begin huil.
Toe Deidre ’n rukkie later by die voordeur instap, kan tant Bettie sommer dadelik sien dat daar iets skort. Sy stap vinnig na die jong meisie en neem haar vertroostend in haar arms.
“Wat makeer, my hartjie?”
“O, tant Bettie!” Deidre lê haar kop op die moederlike bors neer en nou probeer sy nie meer die stortvloed van trane keer nie. Tant Bettie laat haar ’n rukkie begaan en dan neem sy haar beslis aan die skouers.
“Kom, my kind. Kom ons gaan sit daar onder die ou akkerboom. Ek het juis my tee daarheen geneem. Ek kry solank vir jou ook ’n koppie. Dan vertel jy my rustig wat skort.”
Deidre gehoorsaam en ’n oomblik later sluit tant Bettie haar by haar aan. Sy skink eers die tee in, want sy glo dat ’n koppie tee ’n noodsaaklikheid in ’n tyd van krisis is. Sy het ’n sterk vermoede waaroor die trane gaan en hoewel sy geensins uitsien na die volgende paar minute nie, besef sy dat die tyd vir eerlikheid en reguit praat aangebreek het. Tant Bettie Bruwer is ’n vrou met ’n groot, ruim, simpatieke hart, maar sy is ook ’n baie verstandige vrou en iemand wat nie aarsel om die waarheid te praat as sy dit nodig ag nie.
“Drink eers jou tee, my kind, en dan kan ons rustig oor die tweede koppie gesels,” laat sy bevelend hoor, en Deidre glimlag ten spyte van die trane wat nog op haar wimpers blink. Dierbare tant Bettie! Die tweede koppie tee het al tweede natuur geword, en as daar een medisyne is wat – so glo sy vas – vir ’n seer en ongelukkige hart sal help, dan is dit twee koppies tee! Sy gehoorsaam, en dis eers nadat tant Bettie weer hul koppies gevul het, dat sy Deidre vas aankyk en kalm laat hoor: “Nou toe, Deidre. Waaroor was die trane?”
Die blou oë swem weer opnuut toe sy bewerig antwoord: “Neil … Oom Alwyn het my van Neil vertel.”
Tant Bettie knik begrypend.
“Ek het so vermoed. Ja, my kind. Dis tragies. My hart breek as ek aan hom dink, maar … dis een van daardie dinge in die lewe wat die beste is om maar liewer met berusting te aanvaar. Opstand maak net seer en bring jou nêrens nie.”
“Dit was vir my ’n verskriklike skok. Ek kan my net nie Neil blind en hulpeloos voorstel nie!” laat Deidre gedemp hoor.
“Ja, maar wat dit vir my eintlik swaarder maak, is dat hy so alleen en eensaam lewe. Gelukkig het die mens daardie gawe van die Skepper ontvang om hom by alle omstandighede aan te pas. En Neil is geen swakkeling nie. Aanvanklik was hy bitter opstandig en toegerol in selfbejammering. Maar dit is menslik. Hy het hom begin aanpas en weer rigting begin kry, want hy besit karakter en ruggraat. Maar die eensaamheid … ’n Mens kan nooit werklik aan eensaamheid gewoond raak nie.”
“Maar hy verkies blykbaar die eensaamheid, tante,” merk Deidre op, maar tant Bettie skud haar kop.
“Nee, Deidre. Geen mens kan werklik eensaamheid verkies nie. Maar vir ’n mens soos Neil het eensaamheid noodgedwonge ’n uitvloeisel geword van sy nuwe omstandighede. Neil was al die jare ’n baie onafhanklike mens en trots daarop. Vir sulke mense sal dit onuithoudbaar wees om terwyl hulle altyd so onafhanklik was, skielik hulpeloos en afhanklik te word. Vir sulke mense is hulle afhanklikheid noodgedwonge ’n skande. Vir hulle is dit ’n vernedering. Sulke mense soek die eensaamheid op, nie omdat hulle dit geniet nie, maar om hulself te beskerm. Het jy al daaraan gedink, Deidre, hoeveel erger die eensaamheid van ’n blinde moet wees as dié van ’n gewone mens?”
“Dit moet … vreeslik wees,” erken Deidre sag. “Oom Alwyn sê my hy het soos ’n besetene aan die werk gespring. Ek kan dit nie begryp nie. Oom Alwyn sê ook hy sou eers gaan vakansie hou het, maar het dit toe afgestel. Ek kan die dringende haas om met sy navorsing voort te gaan, nie begryp nie. Volgens oom Alwyn was hy nie op die spoor van iets definitiefs nie.”
Tant Bettie aarsel en vra dan sag, haar oë vas op die jong meisie: “Verstaan jy werklik nie, Deidre?”
Deidre kyk op, haar oë vraend, verward. “Nee, tante. Behoort ek te verstaan?”
Tant Bettie sug saggies. ’n Oomblik worstel sy met haar gedagtes. Dis ’n groot besluit wat sy moet neem. Durf sy by al die teleurstelling en smart wat Deidre die afgelope tyd moes ervaar, nog ’n verdere las op haar gewete plaas? Tog … In tant Bettie se hart begin ’n ou, halfvergete droom weer lewe … Miskien, wie weet, miskien kan die waarheid in hierdie geval net goed voortbring.
“My kind, Neil het nie kans gesien om met sy vakansieplanne voort te gaan nie. Hierdie vakansie sou vir hom iets baie spesiaals wees, en toe sy planne deur die mat val, het hy geen lus gehad om alleen daarmee
