weet dat al die seerkry nog nie vir hierdie meisietjie verby is nie. As Neil maar net hier was … is die gedagte by albei toe tant Bettie haar die voordeur inlei.
6
Die eerste week van Deidre se verblyf by oom Alwyn en tant Bettie Bruwer gaan soos ’n stil, rustige droom verby. Sy vind dat al wat sy moet doen, is eet en slaap en ontspan. Vir Deidre, wie se lewe die afgelope twee jaar ’n wilde gejaag van die een afspraak na die ander, en veral die afgelope twee maande, ’n maalkolk van emosionele storms was, is hierdie dae van stilte en rus en vrede soos lieflike kristalle wat die een na die ander deur haar vingers glip. Sy, en so ook die dierbare twee ou mense, weet maar te goed dat sy nie vir ewig so kan voortgaan nie, maar al drie sluit doelbewus hul gedagtes vir hierdie feit.
Môre, dink Deidre by haarself, môre sal ek planne moet begin beraam. Môre sal ek vir oom Alwyn vra of hy nie van ’n klein, rustige, afgesonderde plekkie weet waarheen ek kan gaan nie.
Môre, dink oom Alwyn en tant Bettie, môre sal sy miskien met die gevreesde vrae begin, môre sal ons haar miskien moet vertel van Neil. Die een of ander tyd sal ons hierdie onnatuurlike stilswye oor Neil Maritz moet verbreek. Een van hierdie mooi, lieflike sonskyndae sal ons nie langer kan voorgee dat Neil Maritz nie bestaan nie en dan sal ons Deidre moet vertel. Maar môre gaan verby vir al drie, en die volgende môre volg dit op en die volgende …
Dis gedurende die tweede week dat Deidre van ’n rusteloosheid in haar gewaar word. Dis of sy skielik agtergekom het dat daar ten spyte van die skynbare volmaaktheid wat aan elke dag kleef, ’n gemis is, iets wat ontbreek. Omdat tant Bettie en oom Alwyn nog steeds oor Neil swyg en nog nie een keer sy naam sedert haar aankoms hier by hulle genoem het nie, vind sy dit ook onmoontlik om eerste na hom te verneem. Sy raak elke dag meer daarvan oortuig dat hulle hierdie onderwerp doelbewus vermy. Hoekom? Al is Neil nog vir haar kwaad, is dit nie nodig om soos die graf oor hom te swyg nie. Die feit dat hy ook nog nie een keer sedert haar aankoms sy opwagting hier gemaak het nie, vertel haar dat hy bewus is daarvan dat sy by oom Alwyn-hulle is, maar dat hy die huis doelbewus vermy.
’n Gedagte vat skielik by haar pos; ’n vermoede wat so ontstellend is dat sy verward en verslae daaroor voel. Sou Neil dalk intussen getrou het? Die moontlikheid van so iets is groot, want Neil is ’n aantreklike en aangename man. Sy was destyds, toe sy nog by hom gewerk het, verbaas dat Neil nie trou nie en blykbaar so min belangstelling in die teenoorgestelde geslag toon.
Maar hy kon intussen die vrou van sy hart raakgeloop het. Sy weet nie hoekom sy oor so ’n moontlikheid ontsteld moet voel nie. Dis tog nie dat sy Neil die geluk van ’n huwelik misgun nie. Inteendeel. Dis ook nie dat sy bang voel dat sy huwelik inbreuk op die vriendskap tussen haar en hom sal maak nie, want sy besit nie meer sy vriendskap nie. Hy het totaal uit haar lewe verdwyn.
Sy kan ook nie verstaan hoekom dit die rede moet wees dat oom Alwyn en tant Bettie so hardnekkig oor hom swyg nie. Nee, daar moet ’n ander rede wees, maar wat, kan sy nie dink nie.
Toe die tweede week verby is, besluit sy om die bul by die horings te pak. Sy kan nie die res van haar lewe so nutteloos deurbring nie. Eerstens is sy nie gewoond aan leeglê nie en tweedens is dit finansieel noodsaaklik dat sy weer werk vir haar hande kry.
Hulle sit die aand voor die kaggel, want die winterwindjie het skielik onwelkome knypvingers uitgesteek. Oom Alwyn sit soos gewoonlik met sy koerant. Tant Bettie sit en brei, en Deidre lê-sit met hande doelloos gevou in die vuur en staar.
“Oom Alwyn,” verbreek sy skielik die stilte. Hy laat sy koerant sak.
“Ja, my kind?”
“Ek dink dis tyd dat ek begin uitspring,” kondig sy aan en kyk die twee ou mense beurtelings aan. “Asseblief, moet my nie verkeerd verstaan nie. Dis heerlik hier by julle en julle sal nooit weet hoeveel hierdie afgelope veertien dae vir my beteken het nie. Jul huis was … ’n veilige hawe vir my en ek sê baie dankie vir jul gasvryheid en liefde wat my so opreg omring het. Maar ons al drie weet dat ek nie die res van my lewe so kan voortgaan nie. Ek het nou goed uitgerus en aangesterk en … nou moet ek weer met my lewe begin.”
Oom Alwyn kug eers voordat hy laat hoor: “Ek verstaan, Deidre, en ek weet die tante ook. Jy weet dat jy welkom is om so lank as wat jy wil hier te bly. Ek en die tante sal jou nou baie mis. Ons het die afgelope dae so gewoond aan jou geraak, maar ons wil nie selfsugtig wees nie. Soos jy gesê het, jy moet weer met jou lewe begin. Het jy enige vaste planne?”
Sy skud haar kop. “Nee. Ek weet net ek sal graag na ’n stil … e … afgesonderde plekkie wil gaan waar niemand my ken nie. Weet oom nie van so ’n plekkie nie?”
Hy kyk haar bekommerd aan.
“My liewe kind, waar in ons land kan mens vandag nog onbekend bly?” Sy stem is sag, teer, bang om ou wonde weer oop te ruk. “Dit help nie om te gaan wegkruip nie, Deidre. Die een of ander tyd haal die lewe jou in. Selfs op ’n stil, afgesonderde plekkie sal die naam Deidre Retief nie onbekend wees nie. Selfs op afgesonderde plekke word CD’s gespeel, TV gekyk, die radio aangeskakel … en koerante gelees.”
Deidre se moed sak in haar skoene. Dis waar. Sy het nooit só daaraan gedink nie. Haar blik dwaal onrustig oor die vlamme. Maar waarheen sal sy dan gaan?
Dis tant Bettie se stem wat sag, begrypend en baie verstandig opklink: “Is jy nie miskien te haastig nie, my kind? Baie probleme in die lewe los hulself op as hulle net genoeg tyd gegee word. Moenie oorhaastig besluit nie. Alles kan nou nog vir jou donker lyk, maar daar sal binnekort ’n lig vir jou opgaan en dan sal jy weet wat jy moet doen, waar jy moet gaan.”
“Miskien het tannie gelyk, maar … maar ek begin rusteloos word. Ek is nie gewoond om so ledig te wees nie. Maar goed. Ek sal nog ’n paar dae wag,” gee sy onwillig toe. Sy sou so graag weer rigting in haar lewe wil kry. Hierdie rigtinglose bestaan van die afgelope veertien dae was wel heerlik en seker ook noodsaaklik vir haar om haar ewewig terug te kry, maar ledigheid is die duiwel se oorkussing. Baie ledige ure bring mee dat die duiwel genoeg tyd kry om allerhande gedagtes in jou kop te prop en allerhande onsinnige vrae en vrese en spoke by jou op te tower.
“Maar as jy regtig iets wil doen om jou besig te hou, kan ek jou miskien tydelik help,” hoor sy oom Alwyn op ligte toon sê. “My sekretaresse wil ’n week verlof neem om na haar ma, wat ongesteld is, te gaan. As jy wil, kan jy gerus dié week in my kantoor kom help, dan stapel die werk nie so op nie.”
“Ag, Alwyn, die kind voel seker nog nie lus vir kantoorwerk nie,” begin tant Bettie protesteer, maar Deidre gryp na die kans.
“O, ek verlang na so iets, tannie!” sê sy dadelik. “Dit sal my sommer die kans gee om weer in die ding te kom. Ek doen dit graag, oom Alwyn.”
Deidre is verbaas dat sy so gou weer in die kantoorroetine inpas en dit voel soms vir haar asof sy nooit weg was nie, maar nog altyd agter ’n rekenaar gesit het. Die twee jaar dat sy sangeres was, raak al meer ’n fantastiese droom wat sy net in haar verbeelding belewe het.
Een middag is sy besig om die pos te sorteer, toe sy op ’n brief afkom wat skielik haar hart binne-in haar laat ruk. Hierdie handskrif sal sy tussen duisende uitken. Sy doen haar bes om die posstempel te ontsyfer, maar slaag nie daarin nie. Dis of daar ’n gewig van haar hart afrol. Neil is dus nie in die stad soos sy vermoed het nie. Die brief kom van ’n ander plek, dus moet hy seker met verlof wees. Dis seker daarom dat sy hom nog nie gewaar het nie, vertel sy haarself met ’n ligte hart. Sy neem ook sommer dadelik die pos in na oom Alwyn. Vandag is die dag dat sy hom ook sommer direk oor Neil gaan uitvra. Hierdie geheimsinnige stilswye is nou sommer pure bog.
Sy plaas die stapel briewe voor
