nie. “Hoe gaan dit met hom?”
“E … e … baie goed van wat ek laas gehoor het. Dankie, Deidre.”
Sy stem vertel haar duidelik dat hy verwag dat sy na haar kantoor moet terugkeer en hom alleen met sy stapel pos … en Neil se brief moet los. Hy frons toe hy sien dat sy op die leunstoel voor sy lessenaar gaan sit en daar is iets in haar blou oë wat hom vertel dat hy nie gou van haar ontslae gaan raak nie. Sy hartspiere trek effens saam. Sy kyk hom nou reguit aan, haar lippies vasberade.
“Oom Alwyn, hoekom vermy oom en tant Bettie Neil se naam sedert ek hier by julle kuier? Hoekom praat julle nie oor hom nie?”
Hy kug, ’n onomstootlike bewys dat hy ongemaklik is, en vroetel met die pos voor hom.
“Ag, nee, my kind, ek kan nie juis sê nie … Jy het nie gevra nie.”
“Nee, ek het nie, want ek kon duidelik sien dat julle nie oor hom wil praat nie. Is dit omdat Neil nog kwaad is vir my dat julle geen melding van hom maak nie? Is julle bang dat dit my seer of ongelukkig sal maak?”
Sy sien die verbasing in sy oë en sug saggies. Sy kyk af na haar hande. “Ja, ek weet niemand het my dit vertel nie, maar ek kon dit aflei. Ek weet Neil neem my dit nog steeds kwalik en is bitter teenoor my. Hy wil niks met my te doen hê nie, selfs nie noudat ek teruggekeer het nie, nè, oom?”
“Wel … wel, ja, my kind. Ongelukkig som dit min of meer die situasie op,” erken hy dan sonder om doekies om te draai.
Sy glimlag wrang teenoor haarself.
“Ek was ’n dwaas, nè, oom Alwyn? ’n Groot dwaas. Waar in die wêreld sal ek weer ’n vriend soos Neil vind? Hy was ’n … pa vir my. Dit het my die hele twee jaar gehinder dat ek en Neil op so ’n voet uiteen is, maar ek was te hardkoppig om ’n briefie aan hom te skryf en te sê ek is spyt oor die harde woorde. Ek het natuurlik ook daardie tyd nie besef hoe seer ek hom werklik moes gemaak het nie. Ek was soos ’n eie dogter vir hom. Maar ek was so behep met al die wonderlike vooruitsigte en beloftes wat op my gewag het, dat ek dié mense wat alles vir my in die lewe beteken het, se gevoelens onder my voete vertrap het, en bo-oor hulle geloop het asof hulle skielik opgehou het om vir my te bestaan.”
Die blou oë blink nou. “Ek kan Neil nie verkwalik as hy voel dat ek dit nie werd is om verwelkom te word nie. Ek verdien ook nie oom en tant Bettie se liefde nie.”
“My liewe kind, wat praat jy tog?” laat oom Alwyn ook aangedaan hoor. “Ek het jou reeds gesê dat ek en Neil net soveel skuld het, indien nie meer nie.”
“Maar Neil sien dit nie so in nie, nie waar nie?”
“Nee. Ek is bevrees nie,” erken hy fronsend. Hy kyk haar pleitend aan. “Deidre, moet hom nie te hard oordeel nie. Neil het jou … Neil was jou so gewoond sy hele lewe lank. Hy het jou aan die begin vreeslik gemis. Ons almal het.”
Sy laat weer haar blik sak. Met skaamte weet sy dat sy nie dieselfde kan sê nie. Sy het in ’n heel nuwe lewe ingestap, so vreemd, so anders as waaraan sy gewoond was, so romanties, so opwindend … dat sy aan die begin skaars gedink het aan die dierbare vriende wat sy agtergelaat het. Veral aan Neil Maritz wou sy nie dink nie, want sy was vir hom kwaad en baie teleurgesteld in hom. Dit was maar eers later, toe die eerste aardigheid begin taan, toe die skynglans afgewater begin raak, dat sy begin verlang het, baie verlang het na die ongekunstelde, opregte leefwyse wat sy geken het saam met oom Alwyn-hulle en Neil. Toe wou sy graag ’n briefie aan hom skryf sodat hy nie heeltemal vervreemd van haar moes raak nie, maar sy was te skaam, reeds te bewus van die geweldige kloof wat met verloop van tyd tussen hulle ontstaan het.
Hoe jammer is dit dat “jammer” altyd so lank, soms te lank uitgestel word, dink sy nou by haarself. As sy hom sommer daardie volgende dag uit Johannesburg gebel en om verskoning gevra het, weet sy, sou Neil haar vriend gebly het en sou hy vandag saam met oom Alwyn en tant Bettie weer deel van haar lewe kon wees … en deel van haar toekoms.
“Is hy met vakansie op die oomblik?” vra sy nou en onderdruk die bewing in haar stem.
“Vakansie!” Oom Alwyn lyk verbaas.
“Ja. Dis ’n vreemde posstempel.”
“O! Nee … e … nee, nie eintlik nie. Hy woon nou in daardie geweste.”
“Maar … doen hy dan nie meer navorsing nie? Hy sou dan …”
“So min of meer, maar nie heeltyds nie.”
Deidre frons. Sy moet behoorlik antwoorde uit oom Alwyn trek. Iets klink nie pluis nie. Haar stemmetjie klink heser, soos dit altyd is wanneer sy ontsteld is, toe sy direk vra: “Is Neil getroud?”
“Ge …” Oom Alwyn frons ook nou. “Moenie verspot wees nie, my kind. Natuurlik nie!”
“Ek kan nie sien dat so ’n gedagte verspot is nie. Neil is ’n aantreklike man en briljant in sy werk. Al wat meisie is, sal wat wil gee om sy vrou te word,” antwoord sy byna verontwaardig.
“Werklik?” As oom Alwyn se stem droog en net so effens sarkasties klink, merk Deidre dit nie op nie.
“Oom sê dit gaan goed met hom? Gesond en so aan?”
“Ja.” Nou klink oom Alwyn se stem baie duidelik bot en Deidre besef dat hy nie lus is om verder oor Neil te praat nie. Sy staan op terwyl ’n hoorbare suggie haar ontsnap.
“As oom met die kantoorsakies klaar is, wil ek oom graag ’n oomblik spreek, asseblief.”
“Waaroor?”
“Dis in verband met my geldsake. Ek móét nou presies weet waar ek staan. Ek moet weet hoeveel geld ek het.”
“Jy bekommer jou verniet so baie daaroor.”
“Maar ek móét weet, oom. Dan is daar nog iets. Norman het my verseker dat die geld wat ek destyds by oom geleen het en ook daarna, terugbetaal is. Ek wil nou net seker maak … Dit ís terugbetaal, nie waar nie?”
Die manier waarop oom Alwyn vinnig sy oë afwend en ’n volbloed kugaanval kry, laat haar frons en ’n ontstellende gedagte by haar opkom. “Oom Alwyn wil my tog nie vertel dat daardie geld nooit werklik terugbetaal is nie!”
“Ek … wel, my kind, ek … e …”
“Dit is nie terugbetaal nie, nè, oom? Dis toe nooit terugbetaal nie!”
“Wel, om presies te wees, nee, dit is nie.” Sy oë is ongemaklik en vol kommer op haar geskokte en hewig ontstelde gesiggie gerig. “Maar dis nie nodig om jou so daaroor te ontstel nie, my kind. Gelukkig is jou erfgeld nog veilig. Ek is innig dankbaar dat daardie geld destyds vas belê was, anders sou jy nie eens dít vandag gehad het nie.”
“Maar hoekom het oom my nie laat weet nie?” roep Deidre uit. “Oom het my die geld geleen en dit was ’n groot bedrag. Het oom dit dan nie intussen nodig gekry nie? Ai, oom Alwyn, as ek darem moet agterkom jy het jouself die afgelope jare tekort gedoen omdat ek met jou geld gesit het …”
“Nee, nee, my kind, wag, jy is onder ’n wanindruk. Ek … wel, jy sien, dit was nie eintlik ek wat jou die geld geleen het nie.”
“Nie oom nie? Wie dan?”
“Dit
