is nie blind nie,” hou Nicolet vol. “Ek het oë in my kop. Ek kan sien hoe Thys na jou kyk. Nie net nou nie, al lankal – toe jy en Ruan nog na mekaar gevry het.”
“Ma laat dit so banaal klink!”
“Julle kon julle hande nie van mekaar afhou nie.”
“Dis normaal. Ons was nie anders as ander tieners nie.”
“Ek weet. Dis mos maar hoe moderne jongmense is … Maar ek het toe al gesien hoe Thys op die kantlyn wag, reg om jou te gryp as Ruan jou nie meer wil hê nie.”
Tel help nie meer nie. Nikka gee liewer pad. Gedagtig aan haar goeie voornemens klap sy nie die badkamerdeur agter haar toe nie. Maar die handdoek wat sy met mag en geweld van die reling afpluk, moet dit ontgeld. Asof sy op ’n veiling is! As die eerste bieër haar nie wil hê nie, erf die volgende koper die oorskot.
Sy voel moedswillig. Sy lê lank in die bad, tot lank na sy Thys se Jeep onder die soetdoring hoor stilhou het. Toe sy uiteindelik uitklim, borsel sy haar hare so strak moontlik agteroor en trek ’n stywe rekkie daarom. Sy soek haar oudste T-hemp en denimkortbroek met die uitgerafelde rande. Beslis geen grimering nie.
Sodat Thys die boodskap kan kry: sy is nie oorskot nie, en sy en haar ma is nié besig om vir hom ’n slagyster te stel nie.
6
Thys ken Nikka goed genoeg om daardie wipstappie te herken waarmee sy die kombuis binnekom. Hy is versigtig neutraal en drink eers rustig sy koffie klaar voor hy ongeërg opmerk: “Jy ruik lekker. Soos laventel …”
“Dis nie parfuum nie,” maak sy dit af. “Sommer ’n stuk roosmaryn uit die tuin wat ek in die badwater gegooi het.”
“Dan behoort hulle roosmarynparfuum te bemark, dit sal ’n blitsverkoper wees.”
Nikka gee hom net ’n kyk. Sy is nie meer ’n tiener van sestien wat gedurig komplimente nodig het om goed te voel nie. Geen wonder haar ma begin dink die man is verlief op haar nie. ’n Misgissing wat sy so gou moontlik in die kiem moet smoor.
Sy haal piesangs uit die yskas en begin slaai maak. Dan wil sy ewe luiters weet: “Wat het geword van daardie rooikop in matriek, die een wat altyd vir jou sjokoladekoek gebring het?”
Thys sug in vervoering en lek sy lippe af. “Sjokoladekoek direk uit die hemel – nogal met haar eie hande gebak!”
Nikka plooi haar neus. “Met haar eie hande gekóóp, waarskynlik by die tuisnywerheid om die hoek.”
“Ek glo nie. Sy’s ’n baasbakster – maak haar eie kaas en jogurt, en ’n appeltert wat behoorlik smelt in ’n ou se mond.”
Nikka gryp nog ’n piesang en kerf hom in stukke. “Sien jy haar nog?”
“Wie?”
“Die rooikop.” Sy smyt die skille in die vullisblik en klap die deksel toe. Wie anders? Dis mos die onderwerp onder bespreking. Wat hou hy hom so dig?
“O … Hannah?” vra Thys vroom. “Ja, ek sien haar gereeld. Sy werk by een van die buitelugtydskrifte; doen resensies oor wildreservate, 4x4-roetes, kampeertoerusting, ensovoorts.”
Nikka onthou Hannah van der Walt goed. Roesbruin hare en sproete, lank en fors gebou. ’n Goeie veldatleet wat uitgeblink het in gewigstoot. Bietjie mannetjiesrig, het hulle almal destyds gedink …
Is dit Thys se smaak, die soort meisie van wie hy hou? Hy praat mos nie oor sy privaat sake nie. Thys het nog nooit weer Hannah van der Walt se naam genoem nie en sy is verstom dat hy nog kontak met haar het – haar gereeld sien en blykbaar vir haar gaan kuier. Hoe anders weet hy van die kaas en jogurt en kastig smeltende appeltert?
“Is sy nie getroud nie?”
“Nog nie.”
“Sy is seker al amper dertig en ’n oujongnooi …” Nikka weet sy is katterig en sy kry haar verdiende loon toe Thys sy wenkbroue lig.
“Oud? Dan is jy seker ook al op pad daarheen. Hannah is jou ouderdom – agt-en-twintig. Trouens, ek dink sy is twee weke jonger as jy. Jy verjaar die tweede September en sy die sestiende.”
“Ek verjaar die éérste,” korrigeer Nikka bitsig. “Lentedag.”
Thys klap homself teen die voorkop. “Ai tog, ek vergeet elke jaar.”
Nicolet is by die wasbak, druk besig om skottelgoed te was. “Nikka bak ook appeltert,” laat sy skuinsweg oor haar skouer hoor.
“Ek weet,” antwoord Thys. “Glad nie sleg nie, maar hare kom nie by Hannah s’n nie.”
“Miskien moet sy vir Hannah haar resep vra.”
“Ja, en uitvind hoe om kaas en jogurt te maak.”
Nikka ruk haar op. “Ek hoef nie te vra nie, enige pampoen kan kaas en jogurt maak, dis makliker as om ’n eier te kook.”
Thys wil lag, maar verander dit haastig in ’n kug toe hy sien Nikka hou hom dop. Hy sit ewe onskuldig en aanskou hoe sy ’n slaaikop vermoor – dissekteer en onthoof. Hoe sy ’n bottel Franse slaaisous beetkry en dit hardhandig probeer nek omdraai. Hy sorg dat hy ver weg bly, buite bereik van die bloedlustige kapmes, voor hy raad gee: “Daardie is ’n oopknip-prop, nie ’n draaiprop nie. Gee hier dat ek help.”
“Jy hoef nie. Ek het nie ronde hande nie, ek sal self regkom,” antwoord sy koel en knoop weer die stryd met die bottel aan.
Thys stry nie, strek net vorentoe oor die tafelblad, neem die bottel by haar en maak die knip los. “Daarso, mooiste, voor jy jouself verongeluk.”
“Dankie,” mompel sy onderlangs.
Hy los nie dadelik toe Nikka die bottel by hom wil neem nie. “Skies, meis, as ek jou bloeddruk opgejaag het. Dit was net ’n bietjie terg,” sus hy haar. “Jy is onweerstaanbaar as jy op die oorlogspad is – as jou oë sulke blou blitse skiet en die donderweer my tref.”
“Noem jy dít terg?” Nikka se bloeddruk het nog lank nie gedaal nie. “Jy het ’n verwronge sin vir humor.”
“Ek weet, erger as ’n koeksister,” stem hy saam. “Agterstevoor en onderstebo. Maar ek kon die versoeking nie weerstaan nie. Ek het gehoop dit sal jou uit jou groef kry. Ek besef jy gaan deur ’n moeilike tyd en ek wou net help, al was dit op my verdraaide, koeksisterige manier.”
Nikka pluk die slaaisousbottel met geweld uit sy hand. “Help?” beskuldig sy hom. “Deur te sê ek is stokoud, ek bak slegte appeltert en is te dom om kaas en jogurt te maak? Deur daardie Hannah van der Walt se verjaarsdag te onthou, maar nie myne nie, en dan vir my te … te lág!” Op die laaste woord breek haar stem.
“Nee. Nee, meis!” Thys is net so ontsteld soos sy. “Dit was glad nie die idee nie.”
“Wát was die idee dan?”
Thys trap klei. Dinge verloop nie volgens strategie nie. Hy kyk hulpsoekend na Nicolet, maar dié lig magteloos haar skouers. Sy weet ook nie hoe nou verder nie.
Thys
