Nikka en Thys is ook stremming, maar minder as tussen haar en Ruan, dink Nicolet. “Ek hoop ons het goeie weer vir Vrydagaand se piekniek,” merk sy op. Die weer is altyd ’n veilige onderwerp, wat nie skade of nuwe spanning sal veroorsaak nie.
“Ek het die weerburo gebel,” vertel Nikka. “Hulle voorspel geen reën vir Vrydagaand nie. Windstil en wolkloos.”
“Dit beteken Deon en Lorna gaan ’n onbelemmerde volmaan hê. Nou moet ons nog net ’n jakkals vang en daar naby aan ’n boom vasmaak,” spot Thys. “Of vir Wieldop leer om meer melodieus te tjank.”
“Ek sal Ben Dippenaar vra om hom tjanklesse te gee. Hy is die musiekonnie by my ou skool. Ek het nou die aand met hom gepraat. Ben is bereid om Vrydagaand vir die twee verliefde verloofdes te kom viool speel. Die Maanligsonate, Mantovani, Strausswalse … wat ook al ons wil hê.”
Thys lyk beïndruk. “Heng, dis vriendelik van hom!”
Nikka skud haar kop. “Nee, dit is nie. Ben is stug en bot en nors. Nooit vriendelik nie. Doen nooit iets vir niks nie.”
“Hy wil iets in ruil hê?” raai Thys.
“Korrek,” bevestig Nikka.
“’n Guns?”
“Eintlik twee gunste. Hy sê sy bloed is baie blou.”
Daar gaan vir Thys lig op. “Twee rugbykaartjies? Vir die Blou Bulle se semifinaal op Loftus? Dit behoort nie ’n probleem te wees nie. Vra vir Ruan.”
“Nee.” Nikka is adamant. “Deon Liebenberg is jóú tjom. Jy vra vir Ruan. Hy is nie op die oomblik in ’n luim om vir my gunste te doen nie en sal meer geneë wees om vir jou kaartjies te kry as vir my.” Die somberheid is terug in haar rookgrys oë.
Sy byt op haar onderlip en stry teen die bewing in haar stem. “Thys? Weet jy hoekom hy vroeër huis toe kom? Hoekom hy nie saam met die res van die groep Tonga en Fidji toe gaan nie?”
“Nee.” Hy brei nie uit nie en kyk haar nie direk aan nie.
Nicolet ken haar dogter. Sy probeer hard en hou ’n dapper front voor, maar sy weet Nikka lê snags slapeloos. Hoor haar rusteloos rondrol en sien die strook lig onderdeur haar kamerdeur; die groefies van vermoeienis om haar oë en die manier waarop sy haar hande gespanne inmekaar vleg. Dis daardie verbrande Ruan wat net altyd op die kerjakker uit is! Kan hy nie sien sy vrou is eensaam en iets daaromtrent doen nie? Vir hom ander werk soek nie?
Vir haar eie gesondheid stuur sy die gesprek weg van haar skoonseun af, na ’n aangenamer onderwerp. “Hierdie Ben-man moet soos ’n troebadoer aantrek: swart langbroek, wit aandhemp en ’n strikdas. As hy kan sing, soveel te beter! ‘Liefling’ van Gé Korsten sal enige vrouehart vermurwe. Ek het vir Andries gekeer om nie die rose te snoei nie, veral nie die rooies nie – sodat ons ’n mandjie vol blare kan oes om by die lapa te strooi.”
“Goeie plan!” Thys begin gees vang. “Ons kan hartvormige rooi ballonne ophang, tussen die lanterns. As die aand goed afloop, kan ons dalk later ook die bruilof doen, met die perdekarretjie as troukar en die lapa met wit linte en blomme versier, soos ’n kapel.”
Nicolet se oë blink. “Ek sal die troukoek bak!”
“Hoe gaan ons Lorna Vrydagaand hier kry?” wil Nikka weet. “Die verlowing is veronderstel om ’n verrassing te wees.”
Thys weet raad. “Deon kan met een van haar vriendinne reël om te sê dis ’n kombuistee of ’n ding vir ’n ánder vriendin. Ons moet net sorg dat sy Land Rover weggesteek is in die garage, sodat Lorna nie snuf in die neus kry nie. Deon wil ’n gedoente maak met die ring, dit aan die punt van ’n visstok haak en kamma saam met ’n swartbaars uit die water trek.”
Beide Nikka en haar ma skiet dit af. “Te riskant. Sê nou die ring kom los en raak weg?”
“Of hy kan dit aan ’n boom ophang en dan kom Lorna ‘toevallig’ daarop af.”
Nicolet kom met ’n beter idee. “Onderin ’n sjampanjeglas! En as Lorna die laaste slukkie vat, lê die blink diamant daar en skitter. Deon vis dit uit en steek dit aan haar vinger, en die troebadoer kom van agter ’n boom uit en sing ‘Liefling’. Deon soen haar en Lorna sê ja, terwyl die Maanligsonate op die agtergrond speel. So romanties!”
So idillies … Nikka se keel is rou. Binne-in haar is dit stukkend van pyn en verlange. Dis die soort verrassing wat sy wou reël vir Ruan se tuiskoms. Vir die hernuwing van hul troubelofte …
Wat doen sy as hy haar los? As hy Sondag by die huis kom en steeds volhou dat dit wat van hul huwelik oorgebly het, nie genoeg bied om ’n brug oor die afgrond te bou nie? Ruan is die spil waarom haar lewe draai. Sonder hom het sy geen lewe nie. Wíl sy nie lewe nie.
Vrydag sal sy met die piekniek besig wees en die tyd sal gou omgaan. Saterdag ook, want dan is dit opruim en skoonmaak. Maar Sondag lê soos ’n berg voor haar. Dan begin die lang wag, die naels kou, die naarheid op die krop van haar maag …
Sy vlug sal seker eers teen laatmiddag land. Nikka wou hom op die lughawe ontmoet, soos altyd in die verlede wanneer hy weg was. Maar Ruan het nie sy vlugnommer of tyd van aankoms laat weet nie, en Thys het gemaan sy moet terugsit, nie aandring of eise aan Ruan stel nie. Hy sal vooraf eers met hom gesels, hom pols en haar dan laat weet wat Ruan verkies. Sy moet niks doen nie, net wag.
7
Wág, wat die moeilikste van alles is … Dieselfde doodse, angstige gevoel lê steeds haar lyf vol toe Nikka Sondagmiddag buite op die stoeptrappie by die voordeur sit en wag. Thys het verduidelik dat Ruan bedagsaam is, daarom dat hy nie van haar verwag om die ent pad lughawe toe te ry nie. Die paaie is besig, daar’s verleggings, sy gaan sukkel met parkeerplek, en die vlug is dalk vertraag. Maklikheidshalwe sal Ruan reël dat iemand hom by die huis kom aflaai.
Thys Vorster was nog nooit ’n goeie leuenaar nie en sy kon sien hy is ongemaklik. Hy het ’n paar keer keel skoongemaak en met sy sleutels gepeuter terwyl hy verduidelik het. Te véél verduidelik het en te veel verskonings vir sy vriend geprakseer het.
Ruan het ’n eie agenda en die enigste bedagsame een is Thys – Thys wat jok en improviseer om haar gevoelens te spaar, peins Nikka terwyl haar oë in die pad af dwaal na die hek met die twee aalwyne weerskante. Aalwyne wat aan die begin vir haar ’n kosbare stukkie bosveld was, maar wat sy nou skaars oplet.
En haar ma is ook bedagsaam, op háár manier. Nikka weet haar ma wou graag op die plot aanbly, omdat sy eensaam is en van nut wil wees. Sy geniet die bak en brou in die kombuis en die geselskap. Maar pas na middagete het haar ma haar tas en resepteboeke gepak en aangekondig sy gaan huis toe.
“Dis beter as julle jonges alleen is om julle sake uit te pluis en mekaar te vind,” het sy verduidelik. “Wil nie inmeng nie.”
Nikka wou haar amper weer vervies. “Nee, natuurlik nie. Ma meng mos nooit in nie,” het sy geskimp. “Dis mos sommer ‘toevallig’ dat Hannah van der Walt se naam ter sprake gekom het – hoe ’n voortreflike bakster sy is, terwyl ek tien duime en twintig tone het.”
Haar ma was op die verdediging. “Dis nie ék wat Hannah se naam geopper het nie, dit was jy self.”
“Maar Ma het die vuurtjie aangeblaas en saam met Thys gekonkel,” het Nikka volgehou. “Voorgestel dat ek kastig vir Hannah haar resep
