snork verontwaardig. “Wat het jou laat dink ek huil?”
“Niks nie. Ek weet mos jy is nie ’n tjankbalie nie.”
“Jy het van die tranedal by die lapa vergeet.”
“Dit was niks, net ’n bietjie hooikoors, en dit was lekker om jou te troos.”
Ook dít is die verkeerde antwoord. “Lékker?” Die blou blitse spat opnuut. “’n Sopnat hemp wat jou kroep op die bors gee? Is dit hoekom jy uitgespel het hoe ’n voorslag Hannah is, so wonderlik slim en handig, die presiese teenoorgestelde van my? Sodat ek weer begin grens en jy Superman kan speel en my troos?”
Haar raaiskoot is na aan die waarheid. Thys weet wat hy onder normale omstandighede sou doen om ’n soortgelyke situasie op te los. Maar hierdie is nie normale omstandighede nie. Nikka van der Hoven is getroud – met sy beste vriend. En hy is nie ’n rugsteker of ’n opportunis nie.
Daarom kan hy nie daardie blink trane op haar wimpers wegstreel, haar troetel en koester, in sy arms neem en vashou, haar soen soos hy al soveel jare begeer om te doen nie: met passie en hartstog wat die bloed deur sy are laat bruis. Soos sy verdien om gesoen te word. En soos haar man lankal nie meer doen nie. Ruan is ’n lojale en opregte vriend vir wie hy groot agting het. Maar dit waarmee hy besig is, is verkeerd. Onvergeeflik en onverskoonbaar. Hy kan nie begryp wat in sy vriend se kop aangaan nie. Dis so onsinnig, nie eens ’n sielkundige sal die warboel kan ontrafel nie.
Nicolet besef ook die strategie is besig om te ontspoor, maar as sy inmeng, stort die trein dalk van die brug af. Thys is ’n slim kind en sy hande staan vir niks verkeerd nie. Hy sal wel ’n plan prakseer. Ter versterking sit sy ’n vars beker koffie by sy elmboog neer, knipoog vir hom en maak haar uit die voete.
Thys gooi melk en drie opgehoopte lepels suiker in, roer dit om en om en proe aan die koffie. Dis te soet. Hy wys met ’n vinger na die slaaibak. “Jy het nou al drie keer sous oor daardie tamaties gegooi. Netnou eet ons slaaisop.”
Nikka sak in ’n stoel neer en masseer haar slape. “My gedagtes is op ’n ander plek. Ek dink nie wat ek doen nie. Ek weet jy bedoel dit goed, Thys. Dis net … dat ek so verskriklik bang is vir die toekoms.”
Alle terg verdwyn uit sy oë. Hy leun vooroor en reik na haar hand. Dis koud en klein, soos ’n babavoëltjie. Hy vou dit warm in syne toe en druk ’n soentjie op haar vingers. Na ’n oomblik van huiwering vra hy simpatiek: “Het jy al weer iets van hom gehoor?”
Nikka knik. “’n E-pos uit Hamilton, op pad Waikato-stadion toe.”
“Teen die Chiefs? Dit was ’n maagseerstryd. Die Bulls het naelskraap gewen. Geweldig fisiek, maar vier drieë en ’n bonuspunt gekry. Nou lê nog net die laaste wedstryd voor, teen die Blues, wat tans nie so sterk soos die Crusaders is nie.”
Nie hý ook nog nie! Nikka het ’n oordosis rugby gehad en haar hoofpyn is terug. “Ruan kom reguit na afloop van die wedstryd huis toe.”
“Ek weet.”
“Hoe weet jy?”
“Hy’t my gesê.”
“Het hy jou gebel?”
“Ja,” antwoord Thys, wetend hier kom weer donderweer. En hy gaan weer kleitrap. Maak nie saak wat hy antwoord nie, dit sal die verkeerde antwoord wees.
“O … Ruan kan jóú bel, maar vir my is hy te besig. My foon is glo beset, hy kan nie deurkom nie, die tydsverskil pas hom nie, sy skedule is te druk, ensovoorts, ensovoorts … ’n Legio verskonings. Maar die waarheid is: hy wíl nie met my praat nie.”
“Omdat hy nie weet wat om vir jou te sê nie, meis. As dit jou enigsins beter sal laat voel: Ruan gaan deur net sulke diep water soos jy. Erger … ’n Uitmergelende sielestryd, want hy voel bitter skuldig. Hy erken dis alles sy fout, nie joune nie. Jy is die onskuldige lydende party.”
“Skerm jy vir hom, Thys? Hoekom? Omdat jy vir Ruan kant kies?”
“Glad nie. Julle is albei my vriende en ek kies nie kant nie. Ek kry julle al twee oneindig jammer.”
“Ek moes geweet het julle mans kliek mos altyd saam.”
“Dis nie so nie. Jy weet hoe geheg ek aan jou is, meis.”
“Maar nie so geheg soos aan Hannah nie. Ek is heel onder op jou lys.”
Nikka het genoeg gehad. Sy maak haar hand los en staan op. “Waar’s my ma? Roep haar dat ons kan eet. Ek wil vanaand vroeg gaan slaap.”
Sy skep die geelrys in ’n bak en dra dit eetkamer toe, saam met die bobotie en sopperige slaai. Thys sug. Eers Hannah en nou Ruan … En hy het sy groot voet vierkantig in albei situasies gesit. Die hele situasie is ’n gemors en hy weet nie hoe om dit reg te maak nie. Hy staan op en bring die skottel pampoenkoekies wat tannie Let spesiaal vir hom gemaak het, wetend dis een van sy voorliefdes.
“Sal jy vir ons bid, asseblief, Thys?” versoek Nicolet toe hulle om die eetkamertafel sit. Sy steek een hand na haar dogter uit en een na Thys, soos hul gewoonte is tydens die tafelgebed.
Hy knik instemmend, neem haar hand en hou sy ander hand na Nikka uit.
Thys skerm vir Ruan en konkel saam met my ma, dink Nikka koppig. Sy het gesien hoe hulle agter haar rug vir mekaar kyk. Hulle is met een of ander set besig en sy wil nie deel daarvan wees nie. Al wat sy begeer, is dat Ruan Sondag uit die vliegtuig moet klim en sê alles is piekfyn. Dit was ’n misverstand en daar is nie sprake van skei nie. Haar ma moet haar nie aan Thys probeer afsmeer nie, asof dit ’n sekerheid is dat Ruan haar gaan uitskop. Dis vernederend. Asof sy soos ’n vloerlap weggegooi is, asof sy desperaat is om weer ’n man te vang.
Sy staar strak na die Madeira-tafeldoek voor haar. ’n Trougeskenk destyds van oom Alwyn en tannie Martie.Was dit nodig om haar beste linnegoed vir Thys uit te haal? Dis oordadig. Haar ma se planne is so deursigtig soos ’n skoongewaste ruit. Netnou dink Thys dis sý wat vir hom aas uitgooi.
“Ek byt nie,” sê hy sag. Hy stoot sy hand nader, palm na bo gedraai, tot reg voor haar.
Nikka sit stokstyf. Sy moes in die bad bly sit het, gesê het sy het migraine. Al waarom hy so gaaf is, is omdat hy haar jammer kry. Of ter wille van arme Ruan wat kwansuis deur sulke diep water en skuldgevoelens worstel …
“En my oogtande groei nie as die maan opkom nie,” las Thys by, met ’n ondeunde vonkeling in sy oë.
Hy kon dit nog altyd regkry op die mees onverwagte tye – haar laat lag wanneer sy liewer wil huil.
Sy vergeet van die trougeskenk-tafeldoek en die migraine. “Ek’s nie bang vir jou nie, ek byt terug!” baklei sy, maar plaas haar hand op Thys s’n, palm teen palm. Sy voel hoe sy vingers dadelik om hare vou, warm en beskermend.
“En toe? Was dit nou so vreeslik moeilik?” spot hy.
Teen haar sin flits ’n glimlag om Nikka se mond. “Sjuut!” raas sy. “Bid, voor die kos koud word.”
Nicolet skep rojaal vir Thys in, in haar element omdat hy ’n groot man met ’n groot eetlus is. Ruan is ook fors gebou, mens sou verwag hy waardeer ook ’n volgelaaide bord. Maar hy proe-proe gewoonlik net, sonder om veel te sê. Skoonseun en skoonma het nooit ’n oormaat vir mekaar te
