wegskeur nie. Daardie slap jellie waarmee hy netnou gespot het, lê haar hele lyf vol sodat sy werwelloos en willoos voel …
Dis Kattebol wat tot haar redding kom. Dié kom ingetrippel, stert in die lug soos ’n antenne, spring op die ontbyttoonbank en vly haar met ’n luide miaau teen Nikka aan.
“Sy’s honger.” Nikka is verlig dat haar stem normaal klink, asof haar binneste nie ’n maalkolk is nie, vol bruisende stormwater soos ’n rivier wat afkom. “Ek beter haar kosgee.”
“Ja, gee jou kat kos.” Thys se stem is niksseggend en dit lyk of hortjies oor sy oë gesak het. Hy draai weg, neem die bekers en gaan spoel hulle in die wasbak uit.
Nikka soek in die kas ’n blikkie tuna, dankbaar dat haar bene weer normaal funksioneer. Natuurlik sou sy Thys weggestoot het as hy enigsins probeer het om haar te soen, hom ferm vertel het dis verbode. Daar is nie sprake dat sy sou stilgesit het en hom toegelaat het nie. Natuurlik nie!
Hy is haar ou-ou, jare lange skoolvriend, soos ’n broer vir haar. En mens soen nie jou broer nie. Thys se gevoelens vir haar is ook soos dié vir ’n jonger sussie. Dit was sommer haar verbeelding. Wensdenkery, omdat sy so bitterlik na ’n aanraking van Ruan verlang.
Thys leun teen die opwasbak, hande in sy broeksakke, terwyl hy ’n toonlose deuntjie fluit. Nikka loop verby om die bliksnyer uit die laai te haal, maar hulle praat nie en sy kyk nie na hom nie. Toe sy buk om die kat se bakkie op te tel, merk sy daar is kos in – ’n paar lepels tuna waaraan nie geraak is nie. Sy kyk in die yskas. Die res van die blikkie is netjies toegemaak en gebêre.
En buite by die agterdeur is mielies gestrooi vir Haandrik. Ruan? Sy onthou sy het hom met Andries hoor praat voor hy gery het, seker in verband met die geute of nog vrugtebome wat gesnoei moet word. Is dit wat hy bedoel het met sy huishoudelike pligte wat hy sal nakom? Van Maandae tot Vrydae. Naweke gaan hy na Stefni toe … Om sy manlike pligte dáár na te kom? Seker aangenamer as geute skoonmaak en bome snoei. Sy dwing haar gedagtes weg.
“Die kat het kos,” merk sy op.
“Ek sien so.” Thys se stem is net so niksseggend soos hare. Hy sit die bliksnyer terug in die laai.
“Sy was nie honger nie, sy wou net aandag hê.”
“Blykbaar.”
Soos twee beleefde vreemdelinge … Iets tussen ons het verander, besef Nikka. Sy weet nie wat dit is en hoe om dit te hanteer nie.
“Ek sal jou vir die spookasemmasjien betaal,” bied sy aan.
“Jy hoef nie.”
“Ek kan nie aanhou presente van jou aanvaar nie. Die Volla se onderdele gaan seker heelwat kos.”
“Ruan het my ’n blanko tjek gegee.”
“Dis nie nodig nie, hy’s nie verantwoordelik vir my onkostes nie.”
“Hy’s jou man en wil vir jou sorg. Gun hom dit, mooinooi. Ruan wil dit graag doen, al is dit net om hom minder soos ’n boef en ’n rugsteker te laat voel.”
Nikka hou die kat se warm lyf teen haar vas en streel oor die sagte pels. “Hy is nie meer my man in die ware sin van die woord nie. Ons is van tafel en bed geskei. Binnekort dalk wettig geskei.”
Geskei. Sy is verbaas dat die woord so geredelik gekom het. Twee keer … Sy vorder. Darem nie meer ’n huilende jellievis onder ’n duvet nie.
Thys kyk op sy horlosie. “Ek moet gaan werk. ’n Resensie skryf oor die nuwe Jeep Wrangler. Die beste waarmee ek tot dusver vorendag kon kom, is: ‘Die lug is blou en dié is die Jeep vir jou.’ ”
Gister nog sou Nikka gelag het. Maar haar sin vir humor is weg, saam met Ruan. Haar gedagtes bly om hom maal.
“Ek het vanoggend soos ’n vuurspuwende berg uitgebars,” erken sy. “Dink jy hy sal weet dit was van skok, dat ek nie al die lelike goed bedoel wat ek gesê het nie?”
“As jy ontplof het, het jy goeie rede gehad. Hy verdien om onder ’n aswolk te versmoor.”
“Moenie kant kies nie. Ek wil nie tussenbeide kom in julle vriendskap nie.”
“Jy is reeds.”
Thys gee haar nie kans om vrae te vra nie. Hy tel sy sleutels op. “Gaan jy koekies bak? Jelly Tots en Smarties koop? Tessa se ma bel en die piekniek bevestig?”
Sy knik.
“Mooi so!” Hy buk af en soen haar skrams op die voorkop, soos dit ’n ondersteunende broer betaam. “Sien jou Saterdag.”
10
Nikka wik en weeg lank, blaai deur haar eie resepte en besluit dan sy sal sonder haar ma met die bakwerk regkom. Sy is darem nie ’n groentjie nie en het op Hennie Viljoen geoefen. Thys gaan spookasem maak. En Andries het ’n squeeza wat gereeld by familiebegrafnisse die kos maak.
“Niemand is dié week dood nie, so Millicent is los en sy wil graag ’n ekstra paar bucks maak vir nuwe skoene,” het hy vertel. “Sy wil graag met die kinders se makietie kom help.”
“Is Millicent jou cherry?” het Nikka nuuskierig gevra.
“Aikôna! Ek sê mos: my squeeza. My broer se vrou. Ruby is mos my cherry.”
Nikka het die aanbod met dank aanvaar, al is dit net om te help met die klits, roer, knie of skil. Haar ma kan die verjaarsdagkoek bak as sy wil, maar sy sien nie kans om haar heeldag in die huis te hê en die stroom vrae te beantwoord nie. Oor die opgemaakte bed in die spaarkamer en Ruan se klere in die spaarkamer se kas en waarheen hy die naweek is nie …
Sý mag hom kritiseer en teen hom uitvaar. En Thys mag. Maar nie haar ma nie, wat van meet af teen Ruan gekant was.
Nikka sit met een van Foksie se week oue babatjies op haar skoot, besig met Saterdag se spyskaart, toe ’n motor in die grondpad aankom.
“Dis die Toyota!” basuin Wieldop se blafstem die nuus uit.
Sy bly gespanne by die rekenaar sit. Ruan kom ook nie dadelik groet soos sy gewoonte altyd was nie. Hy stap verby spaarkamer toe om ’n kortbroek aan te trek en eers met die terugkom sien hy haar by die lessenaar.
“Middag,” groet hy versigtig.
Waar haar hart was, is een groot, kloppende pyn. Die baklei is uit haar uit en al wat agtergebly het, is ’n vakuum, ’n verlatenheid groter as die Namib. Sy wens sy kon eers gou lipstiffie en parfuum aansit; hoekom, weet sy nie. Nee, sy wéét hoekom. Sy is vir hom kwaad en baklei en verwyt hom, maar sy is nog lief vir hom.
“Jy is vroeg.”
“Dis maar die gewone tyd.”
“Ek het jou later verwag, teen elfuur, soos gisteraand.”
“Gisteraand was saktyd. Ons moes redigeer, koppe skryf en koerant opmaak.”
Sy is so van koers af, sy het vergeet Weeknuus verskyn vandag. Dus was hy nie by die vaalvrou nie. Darem een troos, vir wat dit werd is, want hy sal steeds die hele naweek dáár wees.
“Ek
