teenoor haar na te kom. Maar ek het ook begrip gevra vir my situasie, en tyd om deeglik na te dink en oor die pad vorentoe te besin.”
“Soos vir my?”
“Soos vir jou,” beaam hy.
Sy oë lyk gekneus, donkergroen en vasgekeer. ’n Oomblik lank kry Nikka hom jammer, kan sy haar in sy dilemma indink. Maar ’n vrou wat verwerp en versmaai is, loop ’n opdraande pad na vergifnis toe. Sy verhard haar hart.
“En intussen sit ons albei op hete kole, met maagsere en stompgekoude naels, wagtend dat jy moet kies watter een jy wil hê? Is sy net so onseker oor jou planne as ek? Of hou jy haar beter ingelig oor die jongste verwikkelinge ten opsigte van jou huwelik?”
“Sy weet jy en ek het probleme, dis al. Ek bespreek nie ons huwelik met Stefni nie, Nikka.”
Dis wat Thys ook gesê het – dat Ruan nie buitetoe praat nie, nie eens teenoor hom wat al van skooldae af deur dik en dun sy boesemvriend is nie. Maar Nikka vind dit moeilik om te glo. Hoe het die verhouding dan begin as dit nie die klassieke voorbeeld was van die arme veronregte man wat by sy minnares gekla het sy vrou “verstaan” hom nie?
“En is sy bereid om te wag?”
Hy knik kortaf.
“Vir hoe lank?”
“So lank as wat nodig is. Ek weet dis ’n ondraaglike situasie en ek sou jou dit graag wou spaar. Maar ek vra soortgelyke begrip van jou, Nikka. Asseblief?”
Hoewel beleefd gestel, is dit meer as net ’n versoek. Daar is ’n fermheid in Ruan se stem wat Nikka waarsku sy moenie aanhou krap nie. Hy erken hy is skuldig, hy het herhaaldelik verskoning en vergifnis gevra, hy het probeer verduidelik. Maar dis die situasie … Sy wou weer teen Stefni te velde trek, maar sy swyg. Wat baat dit, behalwe om Ruan net verder te vervreem?
Die babafoksterriërtjie is gewoond aan lawaai om haar: honde wat blaf, hoenders en ganse en hadidas wat raas … Die skielike stilte toe die stemme bokant haar kop ophou, laat haar wakker skrik. Die lug is koud en sy kom agter haar boeties en ma se bekende melkreuk is weg. Sy sukkel regop en begin bewe, val om en tjank skril.
Nikka het van die slapende bondeltjie op haar skoot vergeet en dis Ruan wat afbuk en haar versigtig optel. Hy druk die hondjie teen sy nek en skulp sy hande om die bibberende lyfie. Vryf oor haar rug en krap agter die oortjies terwyl hy met haar gesels. Hy het altyd ’n slag met diere gehad – een van die baie redes waarom sy verlief geraak het op hom …
Die kla-stemmetjie verstil onmiddellik. Die hondjie vroetel dieper onder Ruan se ken in, kry die punt van sy pinkie beet en begin entoesiasties daaraan suig. Die donkerte in sy grougroen oë versag. ’n Oomblik is dit asof die spanning van sy skouers afgly.
Hy lag. “Dís ’n paslike naam vir haar! Pinkie.”
“Thys het klaar ’n naam gekies: Fluffy.”
Hy trek sy neus op. “Watse simpel naam is dit? Fluffy pas by ’n poedel of ’n wollerige Persiese kat, nie by ’n foksterriër nie.”
“Dit staan vir Funny Little Ugly Fellow.”
“Dis onvleiend en pas nie by ’n meisiehondjie nie. Dis onsinnig dat Thys haar vat. Hy leef self van wegneemkos. Wat gaan hy haar voer: hot dogs en hamburgers? Sy sal diarree kry en doodgery word in daardie besige straat wat voor sy huis verbyloop.”
“Hy weet van gesonde hondekos en hy sal ’n nuwe heining opsit. Jy is sommer net stroomop. Gun die hond vir Thys, hy sal goed vir haar sorg.”
Ruan kry ’n steeks trek op sy gesig. “Nee, ons hou haar.”
“Ek het Foksie by ’n kind in my klas gekry, sy is mý hond,” herinner Nikka hom. “Ek kan oor haar kleintjies besluit.”
Ruan het haar gewaarsku genoeg is genoeg, sy moenie verder sukkel nie. Die steeks uitdrukking versprei deur sy hele lyf toe hy sy rug styf maak en sy skouers vierkantig stoot. “Kies jy Thys se kant teen my?”
Nikka lig haar ken en haar stem is net so aggressief soos syne. “Jy het Stefni se kant teen my gekies. Dit beteken ons is gelykop. Een ronde elk.”
“Dit gaan nie oor ’n kompetisie nie. Dit gaan oor wie vir die hond die beste huis bied.”
“Dis my hond en my keuse.”
“Jy’t gesê ek is moedswillig, maar jy’s tien keer erger!”
“Dis jý wat eerste begin het, wat ’n derde persoon in ons huwelik ingesleep het. Jy wil natuurlik die hond vir háár gee, ek weet dit! Thys sal beter na haar omsien as daardie goedkoop flerrie. Hy is lief vir diere en ek sien altyd hoe sagmoedig hy teenoor Wieldop is.”
Sy onthou skielik weer Thys se hand op haar voorkop wat haar kuif deurmekaarkrap. ’n Sterk, bruingebrande manshand … ’n Hand gewoond aan tange en moersleutels, maar wat ook sagkens kan aanraak, ’n huilende meisie vertroetel en die trane op haar wange wegstreel.
’n Weekheid kom lê in ’n holte van haar hart. Thys sal ’n wonderlike man vir sy vrou wees. Hannah is ’n gelukkige meisie … Nikka is skielik jaloers, met ’n giftige renons in Hannah van der Walt, al kan sy skaars onthou hoe sy gelyk het. Sal Hannah vir Thys goed wees en hom waardeer? Hom bederf en vir hom lief wees soos hy verdien?
Haar gedagtes loop terug na Maandag en die onverwagte magnetiese stroombaan tussen haar en Thys; daardie plotselinge bewuswording van mekaar wat haar ’n ruk lank skoon van stryk gehad het. ’n Onsinnige gedagte, het sy sedertdien besluit, gebore uit ’n oorvrugbare verbeelding omdat sy so bitterlik na Ruan verlang het. Dis al wat dit was – net ’n plaasvervanger vir Ruan.
Maar nou opeens wonder sy: wás dit so vergesog soos sy haarself wysgemaak het? Hoekom? Thys is ’n viriele, aantreklike man, so macho en alpha male as wat kan kom. Honderde meisies sal hul ooghare gee vir ’n nag saam met hom, alleen iewers op ’n verlate strand. Die branders wat op die agtergrond bruis, flonkerende sterre bokant hulle en die koel, klam sand teen jou rug waar jy in sy sterk arms nestel, onder daardie gespierde lyf, met net die wuiwende palmbome as getuies …
Nikka skrik vir die trant van haar gedagtes. Sy skaam haar morsdood! Dis haar verraderlike lyf wat praat, en haar hormone. Nie sý nie – die preutse, konserwatiewe huishoudkunde-onderwyseres en kuise getroude vrou.
“Stefni bly in ’n meenthuis, in ’n kompleks waar die inwoners nie diere mag aanhou nie,” sê Ruan.
“Dit wys jou: sy hou nie van diere nie, anders sou sy nie in so ’n kliniese kompleks gewoon het nie. Ek kan nie verstaan wat jy in so ’n kil mens sien nie. Is sy goed in die bed, of is dit die masserings?”
Twee rooi kolle vlam op sy wange. “Laat ek liewer loop! Ek gaan die hond bêre. Sy moes in elk geval nie van haar ma weggeneem gewees het nie, sy is nog te klein. Sy is honger en sy kry koud.”
Nikka kyk sy lenige gestalte agterna, sy stewige skouers en regop rug. Hy het hom vererg en sy kan hom seker nie kwalik neem nie. Waaroor het hulle nou eintlik baklei? vra sy haarself af. Oor die hond, oor Stefni of oor Thys? Sy het ’n gevoel dit was merendeels Thys. Dit sal so maklik wees om vir Thys lief te raak …
Ruan ken haar goed. Sê nou haar fantasieë oor Thys was op haar gesig sigbaar? ’n Vreemde dromerigheid in haar oë, ’n trek om haar
