Hy streel met sy vinger oor die babahondjie se syerige haartjies. “Die kleintjies is oulik. Ek het gister gaan loer en vir Foksie maalvleis ingeskep.”
“Ek het gesien jy het die ander diere ook kosgegee, voor jy weg is.”
“Vanselfsprekend. Ek is nie weg nie, Nikka, ek het net gaan werk, soos altyd. Ek bly steeds deel van die opset.”
Maar nie deel van háár nie … Sy wens hy was minder gaaf, wens hy het baklei, sodat sy kon terugbaklei. Hierdie opgekropte doodsheid in haar is seerder as ’n vuurspuwende berg wat sy binnegoed woedend die lug in spoeg.
Hy kyk op. “Dankie vir gisteraand se pastei in die mikrogolf. Maar jy hoef nie vir my te kook nie, ek sal smiddae sommer in die kafeteria eet.”
“Dis nie nodig nie. Ek sal my huishoudelike pligte nakom. Voorlopig … So lank as wat jy hier is.”
Ruan se gesig is onleesbaar. As hy agterkom sy steek voelers uit om hom te toets, te probeer uitvind hoe lank hy gaan bly, laat hy dit nie blyk nie. “Ek wil jou moeite spaar, siende dat jy baie werk met die piekniek het.”
“Dis nie moeite om saans ’n ekstra bord kos te maak nie.”
Hy glimlag skewerig. Hartbrekend. “Dankie, Nikka. Jou kos is altyd lekker, lekkerder as die kafeteria s’n.”
Darem ’n pluspunt in haar guns. Haar hart slaan bolmakiesie en dis asof die woestyn in haar ’n bui lentereën gekry het. As hy aan haar raak, haar net een maal weer Nieks noem, sal sy hom alles vergewe. Hom van vooraf liefhê.
Voel Ruan nog iets vir haar? Nie liefde nie, net darem … iets? Of behoort sy hele hart aan Stefni, sodat daar niks vir sy vrou oorbly nie? Hy is nie ’n besluitelose soort mens nie. Sy wonder hoekom hy nog hier is as hy hulle huwelik wil beëindig. Sy het verwag hy sou dadelik nadat hulle Maandag gepraat het ’n prokureur gaan spreek. Is dit uit jammerte vir haar? Of omdat hy diep in sy hart nog twyfel?
“Het al drie die hondjies al base gekry?” vra Ruan.
“Ja. Hennie Viljoen, vir wie my eerste piekniek was, neem een, Lorna wat verloof geraak het nog enetjie, en Thys die derde outjie. Die tefie.”
“Thys?” Ruan frons. “Hy is nooit by die huis nie. Wie gaan vir die dingetjie sorg? Sy erf is nie eens behoorlik omhein nie. Sê vir hom hy kan nie die hond kry nie.”
“Ek het klaar belowe. Hy sal ’n plan maak met die heining.”
“Thys is altyd vol goeie voornemens, waarvan daar gewoonlik niks kom nie.”
Nikka is verbaas. Vanwaar dié skielike kritiek? “Dis ’n bietjie onbillik. Ek kan nie onthou van voornemens wat hy nie uitgevoer het nie.”
“Ek ken hom beter as jy. Thys praat maklik, belowe jou die aarde, en die volgende dag het hy ewe gerieflik alles vergeet. Hy kan vir hom ’n ander hond soek. Ek wou in elk geval self die tefie gehou het.”
Dis die eerste woord wat Nikka daarvan hoor. “Ek dag ons het besluit vier honde is genoeg, foksterriërs is te lewendig en netnou jaag hulle die ganse.”
“Foksterriërs is goeie waghonde,” hou hy koppig vol. “Veral die tefies. Hierdie enetjie gaan nie na Thys toe nie.”
“Ons kan een uithou van die volgende werpsel.”
“Wie sê daar gaan weer ’n werpsel wees?”
“Daar sal seker. Hoekom nie? Foksie is skaars twee jaar oud.”
“Dit sê niks. Sy kan wegraak, ’n kar kan haar trap, enigiets kan …”
Nikka kyk ondersoekend na hom. Wat gaan met Ruan aan? Is hy sommer net dwars omdat hy ’n moeilike dag op kantoor gehad het?
“Ons is miskien nie meer hier teen die tyd dat daar eendag weer kleintjies is nie,” las hy by, asof hy haar gedagtes kan lees en dit ’n troefkaart is waarmee hy haar wil vermaak.
Omdat hy teen daardie tyd dalk al die plot verkoop het? Sy het nie gedink Ruan sal so kleinlik wees nie. Maar sy het hom net in die goeie tye geken; mense verander wanneer die liefde by die agterdeur uit verdwyn.
Hy het dalk die hondjie vir sy aanstaande belowe. Daardie goedkoop flerrie is belangriker as sy boesemvriend! Nou goed, dink sy, as hy vermakerig wil wees, sy kan ook. Hy het immers eerste begin.
“O ja, ek het vergeet,” antwoord sy sarkasties. “Jy wil van die plot ontslae raak, want jy het mos nuwe trouplanne. Jy bly net voorlopig hier, net tot jy by jou volgende vrou intrek.”
Hy is ordentlik genoeg om skaam te kry. “Dis nie hoe ek dit bedoel het nie.”
“Hoe het jy dit bedoel, Ruan?” dring sy aan. “Hoe lank is ‘voorlopig’? Hoe lank gaan jy bly?”
Hy lyk moedeloos. “Ek het mos vir jou gesê ek weet nie. Dis al antwoord wat ek het om vir jou te gee: Ek weet nie. My kop voel of hy deur ’n sif gedruk is. Ek besef dis onbillik teenoor jou en ek is jammer daaroor, maar hierdie ding het my onkant betrap en ek weet eerlikwaar nie.”
“Het jy haar gevra om te trou?”
“Dink jy só min van my? Dat ek agter jou rug sal konkel terwyl ons nog getroud is?”
“Ek het gedink ek ken jou, maar jy verstom my keer op keer. Aanvaar Stefni dit so? Dat jy nie beskikbaar is nie?”
“Sy het nie ’n keuse nie. Sy het van die begin af geweet ek is ’n getroude man.”
“’n Mens sal dit nooit raai nie,” kap Nikka sarkasties terug. “Of is sy ook ’n getroude vrou en gewoond daaraan om huweliksbeloftes te verbreek?”
“Nee.”
“Hoekom nie?” Nikka se oë vernou en sy klink agterdogtig. “Het sy vir jóú gewag? Gewag dat jy uiteindelik jou moed bymekaarskraap om jou vrou uit te skop?”
Ruan is verdedigend. “Ek het haar nooit aanleiding gegee nie. Jy was nog altyd die enigste vrou in my lewe.”
“Hoe edel van jou! Totdat jy uiteindelik kleivoete gekry het en voor die versoeking geswig het? Hoe het jy dit reggekry om haar so lank aan ’n lyntjie te hou? Deur verwagtings te skep: beloftes te maak van ’n idilliese lewe vol heuning en stroop saam met haar sodra jy ’n vry man is?”
Hy kyk af, skud sy kop.
Nikka gee ’n kortaf laggie. “Klink of jy maar ’n louwarm vryer is … Het jy darem al sover gekom om haar van jou ewige liefde te verseker? Of hou jy haar ook in die duister soos jy met my doen?”
Ruan loop ’n draai deur die studeerkamer. Steek ’n sigaret aan en trek die rook diep in, asof dit ’n lafenis is. “Ons het ’n … ’n soort verstandhouding, sonder dat dit in woorde uitgespel is.”
“Ek is net ’n dom onnie, nie so slim soos ’n fisioterapeut nie. Watse soort verstandhouding? Kan jy dit vir mý in woorde uitspel?”
Ruan was nog nooit besonder lankmoedig van geaardheid nie. Nikka wonder hoe lank sy lont nog gaan hou,
