lag, ongelooflik lig en bly. “Wat dink jy maak ek?”
“Jy teken en jy neem foto’s.”
“Hoe sou jy dit nou kon weet?”
Hulle lag, asof dit moet vergoed vir al die woorde wat nog tussen hulle ongesê is.
“Wanneer kan ek jou weer sien?” vra hy dringend.
Sy aarsel ’n oomblik. “Ek weet nie vir seker nie. Nie … nie so gou nie, dink ek, maar ek sal jou bel as ek ’n oomblik het.”
“Asseblief! Is jy oor Shabbat los?”
“Ek … glo nie. Maar ek sal jou laat weet. Wat is jou planne vir die week?”
“Ek moet ook maar sien. Ná Pesach sal ek waarskynlik Tel Aviv toe gaan.”
Hy hoor die skril gekrys van ’n sirene aan haar kant sodat hy dadelik uitroep: “Wat is fout?”
Sy is beswaarlik hoorbaar bo die gedruis. “Niks. Ek sal jou weer bel as ek kans het.”
“Rivkah!”
“Dis niks, Marc, dis net roetine. Maar ek moet gaan.”
“Shalom, allerliefste,” fluister hy.
Maar sy het hom gehoor, want haar stem neem ’n ander kwaliteit aan. “Shalom,” antwoord sy sag voordat die foon abrup afsluit en hy met die stil instrumentjie in sy hand bly staan. Maar hy wéét sy het hom gehoor en dit maak hom onbeskryflik bly. En bang.
Ma’alot Moriah
Sondagaand 31 Maart 2002
Wie was dit dan wat daar op die stadsmuur na my toe gekom het? So het ek niemand nog sien glimlag nie, so baie lig nog nooit uit iemand se gesig sien straal nie. Wie was dit? ’n Ortodokse rabbi wat van Yeshua praat. En hy’t my naam geken. Hy’t my Marc genoem. Maar ek het nie my naam vir hom gesê nie. Yeshua, het hy gesê, sal nog in hierdie stad regeer en aan sy koninkryk sal daar geen einde wees nie. Was dit ’n engel? Waarom sal ’n engel na my toe kom? Het ek my dit verbeel?
Ek het my dit nie verbeel nie. Daar het nog van sy warmte in my oorgebly.
As dit ’n engel was, mag hy dan na die God van Israel se troon gaan en smeek dat Rivkah bewaar bly, van álles bewaar bly. En Re’uven en Ofer en David. En al die jong soldate wat ek vandag in die stad gesien het. God, wees genadig en stuur weer u engel na my toe.
O, hoe wondergodsmooi was u stad in die goue lig! Ek kan glo dat U dit u stad wil maak. Maar nou, só, is dit nou u stad, Adonai? Waarom sterf die pragtige jong Palestynse mensbomme dan daarvoor? Vir een wat hulle ook God noem?
En Rivkah? O, almagtige Here-God, Adonai Tzva’ot, sy het vir my kosbaarder geword as my lewe. U het haar vir my kosbaarder laat word, weet ek. Beskerm haar, o Here-God, beskerm haar. Moenie dat sy bang wees nie. Moenie dat ek bang wees nie. Moenie dat ek glo ek sal haar ook verloor nie. Nie vir haar nie. Gryp haar in u hand vas, God van Israel!
Die volgende oggend slaap hy later as gewoonlik en kom eers ná tien in die woonkamer aan waar Ruwth vasgenael voor die televisiestel sit. Hy kan nie dadelik agterkom wat aangaan nie, want dis op ’n Hebreeuse kanaal, maar die nou reeds bekende tonele kom hom tegemoet en hy hoef die taal nie te verstaan nie. Die algehele verwoesting van ’n restaurant. Stoele en tafels onderstebo, repe van die plafon wat uit die dak hang, oral bloed. Die Ortodokses in hul wit plastiekpakke, groen onderbaadjies met Hebreeuse woorde daarop geskrywe, swart kippot, geelbleek, geskokte gesigte, besig om die onnoembare in plastieksakke bymekaar te maak. Slagoffers wat in ambulanse gelaai word, verwese omstanders. Loeiende sirenes. Soldate en veiligheidspersoneel.
“Sh’ma, Yisra’el, Adonai Eloheinu Adonai Echad …” prewel hy sonder dat hy dit agterkom.
Maar Ruwth het hom gehoor. Sy staan op en slaan haar arm om sy skouers. “Selfmoordbom gisteraand in ’n restaurant in Haifa – vyftien dood, baie kritiek. In Efrat is ses ander afgemaai en heelwat beseer.”
Hy skud sy kop en het moeite om die gesig van die jong Joodse man wat met hom op die stadsmuur gepraat het voor die gees te roep. Aan sy koninkryk sal daar geen einde wees nie, het hy gesê.
“Dit het nou bekend geword dat daar in Maart 2002 alleen meer as honderd en twintig Israeli’s in selfmoordbomaanslae gesterf het en meer as duisend is beseer. Sommige se toestand is nog kritiek,” dreun die stem van die nuusleser op die televisieskerm.
Hulle sit nog en drink tee toe die aankondiging kom: Sharon het Arafat as vyand verklaar en hy gaan terroristeneste rondom Jerusalem opruim. Operation Defensive Shield noem hy dit. Marc kyk geskok na die bejaarde eerste minister se lykbleek, vermoeide gesig op die skerm. “Israel is op ’n kruispad,” sê hy in sy swaar stem, “ons veg vir niks minder as ons tuiste nie. Dit is nie ’n oorlog van ons keuse nie, maar een wat op ons afgedwing is. En ons sal hom wen.”
Ruwth huil. “Ek het geweet hy gaan dit doen. Daar kan nie langer uitgestel word nie. Ná die seder-slagting het ek geweet hy gaan dit doen. Nou sal die wêreld ons nog meer haat, want Israel sal weer die aggressor wees en die Palestyne die onskuldiges wie se grond ons beset. El Gibbor, wees ons genadig!”
Marc tel die Jerusalem Post op wat langs haar stoel op die grond lê, en sy oog val op die artikel van Charles Krauthammer wat sy besig was om te lees.
Arafat’s harvest of hate
September 11 awakened the Americans to the anti-American vitriol in the state-controlled media of such apparently friendly states as Egypt and Saudi Arabia. We are just beginning to understand how a daily diet of hatred fed through schools and the media – a hatred quietly incubating for years – found its most perfect expression in the slaughter of September 11.
We have failed, however, to see how a similar campaign of hate has laid the groundwork for the orgy of murdersuicide the Palestinians are now engaged in. A mother appears on videotape proudly sending her eighteen-year old to his death just so he can kill as many Jews as possible. This is unprecedented. Before the Oslo peace accords of 1993 suicide bombing was a practice almost unheard of amongst Palestinians.
And it is not as though they had no grievances before 1993. On the contrary. The advent of suicide bombing coincides precisely with the era of Israeli conciliation and peacemaking; recognition of the PLO, repeated concessions of territory, establishment of the Palestinian Authority, acceptance of an armed Palestinian police – all culminating in the unprecedented offer of an independent Palestinian state with its capitol in a shared Jerusalem. It is precisely in the context of the most accommodating, most conciliatory, most dovish Israeli policy in history that the suicide bombings took hold.
Where did they come from? During the last eight years – the years of the Oslo “peace process” – Palestinian Authority Chairman, Yasser Arafat, had complete control of all organs of Palestinian education and propaganda. It takes unspeakable hatred for people to send their children to commit Columbine-like murder-suicide. Arafat taught it. His television, his newspapers, his clerics have inculcated an anti-Semitism unmatched in virulence since Nazi Germany.
When US peace negotiator Dennis Ross stepped down last year, he acknowledged, to his credit, that a major error of diplomacy in the Clinton years was turning a diplomatic blind eye to the poisonous incitement in Palestinian media. Just as Osama bin Laden spent the nineties indoctrinating and infiltrating in preparation for murder, Arafat raised an entire generation schooled
