sermon by Arafat-appointed and Arafat-funded Ahmad Abu Halabiya broadcast live on official Palestinian Authority early in the Intifada. The subject is “the Jews”. (Note: not the Israelis, but the Jews.)
“They must be butchered and killed as Allah the Almighty said: ‘Fight them: Allah will torture them at your hands’ … Have no mercy on the Jews, no matter where they are, in any country. Fight them, wherever you are. Wherever you meet them, kill them.”
The rationale offered for such murderousness is Jewish villainy as taught not just in Palestine, but throughout the Arab world. On March 10, for example, an article in the official Saudi newspaper al-Riyadh, described in rich detail how the Jews ritually slaughter Christian and Muslim children to use their blood in their holiday foods. With almost comic pseudo-scholarship, it explained that for one holiday (Purim) the Jew must kill an adolescent, but for Passover the victim must be ten years or younger.
When the article achieved wide notoriety in translation, the editor apologized under pressure. He said he was out of town when the article appeared. An odd excuse, given the fact that this elaborate blood libel ran as a two-part series.
A precondition for peace is to prepare our children for peace. Egypt’s Anwar Sadat did that after signing his peace treaty with Israel. The Israeli’s did that after signing Oslo. They changed their textbooks and altered their civic culture to recognize and accept the Palestinians. On the 50th anniversary of Israel’s Independence, for example, Israel Television aired an epic multipart historical documentary that offered a view of the Palestinians that was deeply sympathetic and understanding.
While Israeli leaders, both political and intellectual, were preparing their people for peace, Arafat was preparing his people for war – the war he unleashed two months after rejecting Israel’s Camp David peace offer of July 2000 – with an unrelenting campaign of anti-Semitic vilification carried out by every organ of his media. And how he has succeeded! When Arafat’s state-controlled media glorify a “martyrdom operation”, it is not just a commendation of the murderer, it is a vindication of their own pedagogy. We now see its fruits in the streets of Jerusalem where the blood from the latest suicide bombing graces the third floor of surrounding buildings.
Toe hy van die koerant af opkyk, ontmoet hul oë. “Waarom?” vorm sy mond die woord geluidloos.
“Dis nie ’n politieke stryd nie, Marc, dit gaan nie eens om landgebied nie. Dis ’n stryd in die hemele tussen duisternis en lig. Tussen Islam en hulle wat die Naam van die Lewende God verteenwoordig. Dis ’n stryd tussen die koninkryk van die Duisternis en die Koninkryk van HaMashiach.”
Marc aarsel ’n oomblik voordat hy praat: “Daar het gisteroggend iets … vreemds met my gebeur …”
“Wat dan?” vra sy dadelik gevoelig vir die intonasie in sy stem.
Hy weet onmiddellik dat hy dit nie in woorde sal kan omsit nie. Maar hy kan nou ook nie stilbly nie.
Ná ’n paar oomblikke begin hy onbeholpe: “Nadat jy my afgelaai het, is ek teen die muur uit na waar ’n mens ’n uitsig oor die Joodse buurt het. Dit was … onbeskryflik mooi …” Trane spring tot sy ergernis onmiddellik in sy oë. “Ek sal jou wys.”
Hy loop half driftig oor sy onbeheerste emosies kamer toe en kom met die sketsboek terug. Sy kyk stil na die tekeninge van die buurt in bloupers halfduister en dan in goudbruin lig. Haar hande bewe liggies en eindelik kyk sy op. “Dis … so mooi, Marc. Wat het daar gebeur?” vra sy.
“Ek het gesit en teken,” hy knik na die boek in haar hande, “en toe was daar meteens die man langs my. Ek het hom nooit hoor kom nie. Hy’t … net daar gestaan. ’n Ortodokse Jood, swart broek en baadjie, effense baard,” hy beduie na sy ken, “kippah, swart krulhare. Toe praat hy oor die stad. Wonderlike, poëtiese woorde. Dit was asof hulle direk uit die Bybel kom, al het ek hulle nie geken nie. Dit het daaroor gegaan dat Jerusalem God se stad is, sy ewige woonplek … Dat daar groot seën op die stad wag, op die hele land, Israel. Hy het gesê dat God sy volk se sonde sal vergewe en dat Hy vir ewig op Sion sal woon. Daar was so ’n … lig in sy gesig soos ek nog nooit gesien het nie. Ek kan nie alles onthou wat hy gesê het nie, maar dis asof die woorde en die klank van sy stem in my agtergebly het.”
“Is dit al wat hy gesê het?” vra sy, asof sy weet daar was meer.
Eintlik wou hy nie meer sê nie, maar hy kan ook nie stilbly oor die man nie. “Ek … het hom oor Jesus gevra. Ek weet self nie hoekom ek ’n duidelik Ortodokse man oor Jesus gevra het nie, dit het net gebeur. Sy woorde het my so diep geraak … Dit was so onwerklik.”
“Wat het hy oor Jesus gesê?”
“Oor Hóm het die man ’n teks aangehaal wat ek al baie gehoor het. Met Kersfees altyd. ’n Seun is vir ons gebore. ’n Seun is aan ons gegee. Hy sal Vredevors genoem word, Ewige Vader … of so iets. Hy het Hebreeuse woorde gebruik vir dié name, maar omdat ek die teks nogal ken, het ek dit verstaan.”
“Ja?” vra sy gretig.
“Hy het Hom ook Yeshua genoem. Meer na Yáshua geklink.” Sy knik. “Seun van Dawid … na Ben Dawied het dit geklink. Hy het Hom ook Sar Shalom genoem …?”
Sy knik weer bevestigend. “Sar Shalom. Prins van Vrede.” Haar oë blink van trane.
“Dat daar aan sy koninkryk geen einde sal wees nie, het hy gesê.”
“Dan was dit ’n Messiaanse Jood.”
“Hy was soos ’n Ortodokse aangetrek, baard en al. En …”
“Wat?”
“Om die een of ander rede het hy my naam geken.”
“Hy het jou náám geken?”
Marc knik. “Ek het eers ná die tyd besef dat hy my op my naam genoem het. En nog iets baie eienaardigs …”
Sy wag met ingehoue asem.
“Hy het net eenvoudig verdwyn. Een oomblik was hy daar en toe ek weer kyk, was hy weg.”
Sy steek haar arms uit en hy kom na haar toe en sy vou hom styf daarin toe.
Hulle sit vir ’n ruk so voordat hy skaamweg fluister: “Was dit ’n engel?”
“Ek dink so. As jy luister na wat hy gesê het, Marc,” sê sy dringend.
Sy laat hom nie gaan nie en hy voel die sagte klop van haar hart teen sy bors. Soos Rivkah die aand onder die sambreel.
“Ruwth …” sê hy byna onhoorbaar sag.
“Wat, my lief?”
“Ek het Rivkah liefgekry.”
Haar arms sluit stywer om hom. “Mi Kamocha Adonai!”
“Wat?” vra hy onseker.
“Mi Kamocha Adonai, Here, wie is soos U?”
Teen die aand ry Marc en Ruwth na Shoshana se huis in Gilo om saam met hulle te eet. Die atmosfeer is droef. Niemand weet wat presies om te verwag ná Sharon se verklaring nie. Hulle hoor dat twintig duisend reserviste opgeroep is en verstaan Ofer en David en Rivkah se skielike verdwynings beter.
“Ons leër van pa’s en seuns,”
