Saga rodu z Lipowej 16: Cień sułtana. Marian Piotr Rawinis

      – Nic o tym nie ma w zebranych zeznaniach.

      – Bo zeznań jeszcze nie złożyłem – odparł Oset. – Wydawało mi się, że wina tej kobiety jest tak wyraźna, że nie ma potrzeby, bym i ja, szlachcic…

      Ksiądz Hubert chrząknął.

      – To się pospieszcie, panie Oset. Z tego, co powiedzieliście, jasno wynika, że Nastka zaszkodziła waszej żonie. Właśnie przy pomocy tego pierścienia. Znam ja takie sztuczki ze złotem. Kradnie się złoto należące do osoby, której trzeba zaszkodzić, wymawia się odpowiednie zaklęcia w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej porze. Wasza żona wcale mogła nie zauważyć straty, a rzucony urok już działał. Waszym obowiązkiem, jako męża i jako chrześcijanina, jest złożyć w tej sprawie zeznania, a pierścień będzie dowodem dla sądu.

      – Racja – przyznał Oset. – Ale czy chcecie, żeby zeznania złożyła pani Roksana? Słaba jest jeszcze i prawie nie opuszcza łoża.

      – To nie będzie potrzebne – zgodził się ksiądz Hubert łatwo i gestem przywołał pisarza. – Wasze słowa w zupełności wystarczą.

      – Palec boży w tym, że akurat byłem przy was w takiej chwili – westchnął Oset.

      Ksiądz Hubert uśmiechnął się dobrotliwie.

      – Pan starosta Jeno znowu przegnał mnie ze swojej ziemi – poskarżył się. – A ja przecież tylko wykonywałem obowiązki.

      – Powiem mu o tym – obiecał Oset. – Ale dopiero po wykonaniu wyroku.

      * * *

      Ksiądz Franciszek przyszedł do Dębowca, gdy tylko usłyszał o chorobie pani Roksany. Ale i tym razem pani nie czuła się na si¬łach, żeby go przyjąć. Oset przepraszał i dziękował za fatygę.

      – Nie ma za co – odpowiedział duchowny. – Przyszedłem, bo mi akurat tak droga wypadła, więc nie ma w tym żadnej zasługi. Powiedzcie pani, że modlę się za nią żarliwie… i za wasze dziecko.

      – Dziecka już nie będzie – mruknął Oset.

      – Bóg daje i Bóg odbiera – przypomniał ksiądz. – My wpływu na to nie mamy. Teraz spodobało mu się zabrać, innym razem spodoba mu się was obdarować…