Stosunki międzynarodowe. Antologia tekstów źródłowych. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Stosunki międzynarodowe. Antologia tekstów źródłowych - Отсутствует страница 39

Stosunki międzynarodowe. Antologia tekstów źródłowych - Отсутствует

Скачать книгу

Zaangażowanie w orientację na dobrobyt najłatwiej osiąga się poprzez pozostawienie pracy nad międzynarodową integracją ekspertom i/lub dobrowolnym grupom. To twierdzenie zawiera dwie kwalifikacje: jedną dotyczącą rozmiaru, a drugą – rodzaju tych grup i udziału ekspertów. Zależy też od wyraźnego doprecyzowania, kim mogą być eksperci.

      Sprawa rozmiaru jest wyłącznie kwestią różnych nacisków regionalnych i ogólnoświatowych organizacji. Dobrowolne grupy wywodzące się z regionalnego otoczenia mają większe szanse na osiągnięcie integracji niż organizacja składająca się z przedstawicieli z całego świata. Regionalizm może sprzyjać podstawowemu ujednoliceniu wartości i oczekiwań, i w związku z tym ma zasadnicze znaczenie dla prawdziwości tego twierdzenia. Jest mało prawdopodobne, by eksperci wyznaczeni przez grupę działali odmiennie od swoich rządów, jeśli działanie i reprezentacja mają zakres powszechny. Co więcej, reprezentowane grupy muszą być mniej więcej symetryczne pod względem członkostwa, wiary, siły i pozycji w społeczeństwach, z których się wywodzą. Instytucjonalna lub niestowarzyszeniowa grupa mówiąca w imieniu pracodawców nie jest podobna pod tym względem do stowarzyszeniowej federacji pracodawców. Działalność organizacji, w której grupowa reprezentacja jest uniwersalna i asymetryczna, najprawdopodobniej nie ma szans na osiągnięcie imponujących wyników integracji.

      Na koniec, natura ekspertów musi zostać doprecyzowana. W niektórych kontekstach funkcjonalnych wysokiej rangi urzędnicy państwowi całkowicie lojalni wobec swoich rządów mogą podejmować decyzje dotyczące integracji: świadczy o tym np. NATO-wski system obrony powietrznej, Światowy Związek Pocztowy, czy Komitet Stałych Przedstawicieli EWG. W innych okolicznościach szanowani eksperci, którzy nie są przed nikim odpowiedzialni, mogą przekonać się, że ich rekomendacje są ignorowane właśnie dlatego, że są odpowiedzialni tylko przed sobą – ich przemyślenia mogą być bez znaczenia wobec konkretnych politycznych żądań dla określonych korzyści. Eksperci wybrani przez dobrowolne grupy i luźno przed nimi odpowiedzialni – w organizacjach, których członkami są demokratyczne narody – przemawiają w imieniu elektoratu, którego polityczne żądania rzadko są uznane za nieistotne. Jeśli tylko ich żądania są do przyjęcia przez rządy, to integracyjne skutki ich działalności mogą być uznane za pewnik. Użyliśmy terminu „ekspert”, mając tu na myśli jakiegokolwiek specjalistę, bez względu na to, czy pracuje dla publicznej, czy prywatnej biurokracji, który uczestniczy w podejmowaniu jakichś międzynarodowych decyzji, niezależnie od tego, czy formalnie „reprezentuje” elektorat swojego kraju, czy nie. Ale jeśli taka osoba jest zarazem liderem lub kierownikiem rodzimej biurokracji, to prawdopodobnie jej wpływ na integrację będzie bardziej wyraźny. Najbardziej efektywnymi twórcami integracji są zatem eksperccy kierownicy funkcjonalnie określonych biurokracji na poziomie narodowym, łączący się dla zaspokojenia wspólnych potrzeb.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      W. Tatarkiewicz, 1980, Przedmowa, w: Antologia współczesnej estetyki francuskiej, wyboru tekstów dokonała I. Wojnar, PWN, Warszawa.

      2

      Z. Kadłubek, B. Mytych-Forajter, A. Nawarecki (red.), 2017, Ilustrowany słownik terminów literackich. Historia, anegdota, etymologia, Wyd. słowo/obraz terytoria, Gdańsk.

      3

      M. Kokoszka, Antologia, w: Z. Kadłubek, B. Mytych-Forajter, A. Nawarecki (red.), Ilustrowany słownik…, s. 59.

      4

      Tamże, s. 60.

      5

      Tamże.

      6

      S.B. Linde, 1807, Słownik języka polskiego, Warszawa, t. 1, cz. 1, s. 20.

      7

      Tamże.

      8

      J. Czaputowicz, A. Wojciuk, 2017, International Relations in Poland. 25 Years after the Transition to Democracy, Palgrave, Basingstoke; J. Czaputowicz, K. Ławniczak, A. Wojciuk, 2015, Stosunki międzynarodowe i studia europejskie w Polsce, Scholar, Warszawa; zapis dyskusji o książce, która odbyła się na Uniwersytecie Warszawskim, 21 października 2015 r., a w której głos zabrali: Konstanty A. Wojtaszczyk, Roman Kuźniar, Jacek Raciborski, Edward Haliżak, Marek Tabor, Iwona Wyciechowska, Tomasz Pugacewicz, Miłosz Pieńkowski, Wojciech Kostecki oraz autorzy, zamieszczony został w czasopiśmie „Stosunki Międzynarodowe – International Relations” 2015, t. 51, nr 4, s. 339–355.

      9

      J. Tokarska-Bakir, 2006, Repetytorium z człowieka, w: A. Barnard, Antropologia, PIW, Warszawa, s. 9–10.

      10

      Por. H. Schreiber, 2014, Zostańmy heretykami! Próba antropologizacji stosunków międzynarodowych, w: Michałowska G., Nakonieczna J., Schreiber H. (red.), Kultura w stosunkach międzynarodowych, t. 2: Pułapki kultury, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa oraz H. Schreiber, 2016, Metoda etnograficzna w badaniu stosunków międzynarodowych – uwagi wstępne, „Stosunki Międzynarodowe – International Relations”, t. 52, nr 1; jak również wystąpienia podczas debaty z okazji 40-lecia Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego w 2016 roku.

      11

      W 1919 roku na uniwersytecie w Aberystwyth powstała pierwsza instytucja akademicka zajmująca się badaniem relacji pomiędzy państwami, Department of International Politics. Ten istotny moment instytucjonalizacji badań międzynarodowych przyjęło się uznawać za początek dyscypliny naukowej.

      12

      Podstawa przekładu: E.H. Carr, 1946, The Twenty Year’s Crisis 1919–1939. An Introduction to the Study of International Relations, London, Macmillan & Co Ltd., s. 1–5, 8–14, 19–21, 27–33, 38–40.

Скачать книгу