wisi na ścianie w biurze?
– Prawie. Wisi Żelazny Feliks, jego zastępca. Dobra, idź odrobić lekcje.
– zrobiłem. Mamo, czy mogę iść na spacer po rzece?
– Idź, ale pamiętaj, szczeniaku: utop się, nie wracaj do domu. Zabiję cię… Rozumiesz?
– Tak – Izzy krzyknęła i zniknęła za drzwiami…
– Uuh, kontrolerka, pochodząca z łotewskiej kołchozu, potrząsnęła głową, przepuszczając gości. – Nie ma sumienia, oczywiste jest, że twarz nie jest rosyjska, a mundur generała naciągnięty.
– A za to jest kara administracyjna… – wyjaśnił sierżant Golytko, rodowity Lwów.
– A oto mój paszport z piskiem Harutun Karapetowicz i wręczył mu pentę. – rosyjski. Jestem Rosjaninem, mój!
– Tak jak ja – dodał pent
– I ja. – wypukła oczy, dodał kontroler.
– Cóż, wszystko w porządku. – W paszporcie liści wymawiano pent, – choć na sekundę – patrzył spod czoła – czy jesteś artystą? – w wielobarwne oczy, po których spuścił swoje studenckie spojrzenie na uszy, – czy zoofil?
Oczy Ottili się wykluły, a on rżał jak wałach, patrząc na Intsefalopat. Kapral zaczerwienił się.
– Cóż, ściegu, za pomocą którego bydło zajezdni, lub w kulturze domowej? – opiekun wręczył paszport Harutunowi.
– Jakim jestem artystą? Nie jestem pełnoetatowym asystentem miejscowej wioski Sokolov Stream w obwodzie leningradzkim.
– Och, zmęczeni, wynoś się stąd. – zaproponował oficer dyżurny.
– Oto mój identyfikator.
– Kapralu, mówisz? – sierżant podrapał się po policzku i włożył nasiona do ust. – cóż, jesteś wolny, a ten pójdzie ze mną.
– Co to znaczy «chodź ze mną»? – pluskwa była oburzona. – Czy mogę teraz zadzwonić do mojego szefa? Nastawi twoje mózgi…
– Dzwonisz, dzwonisz tam, w moim biurze, a na początku przetestuję cię w poszukiwaniu, może jesteś czeczeńskim terrorystą lub uciekłeś przed rodzicami. Chodź, chodźmy. sługa zbeształ go i po prostu wepchnął: kolbą lub lufą Ottilowi powierzono mu karabin szturmowy w pokoju dyżurnym stacja kolejowa. Ancefalopata poszedł za nim, a nawet chciał podpalić Ottilę, jak wydawało się Klopowi, natychmiast zniknął za kolumną i udawał, że nie zna Klopa.
– Harutun, zadzwoń do Isolde, pozwól mu przynieść dokumenty! – krzyknął Klop.
«I szybciej», dodał sierżant, «w przeciwnym razie pozostanie z nami na długo».
– A kiedy zostanie wydany? zapytał Harutun.
– Jak ustanowić osobę…
– Trzy dni? – uśmiechnął się starzec.
– A może trzy lata. – odpowiedział opiekun. – Jeśli nie oprze się władzom. – i zatrzasnął drzwi od wewnątrz.
Incefalopata palcami lewej dłoni przytulił cienką brodę i miaucząc pod nosem postanowił wykonać zadanie, które pasowało mu i jego szefowi. Szybko wyszedł ze stacji na ulicę i natychmiast się zatrzymał.
– Gdzie idę? Zadał sobie Harutun.
– Dla Isolde, głupcze. – odpowiedział sarkastycznie wewnętrzny głos.
– Więc nie ma pieniędzy? Do czego pójdę
– A ty, dla ukochanej, kradnij tam, od tego grubego mężczyzny siedzącego w czarnym jeepie.
– Ona, pobije twarz. I nie powinienem, jestem stuleciem?
I podczas gdy Harutun konsultował się swoim wewnętrznym głosem, Klop, podając swoje dane, skromnie zasnął, siedząc w małpce.
– Cześć, dobry pierdnięcie! – krzyknął służący. Ottila wzdrygnęła się i otworzyła wyłupiaste oczy. Wytarł usta i czując rumień w ustach, próbował zebrać ślinę językiem, ale w ustach nie było wystarczająco wilgoci i poprosił o toaletę.
– Kolego, czy mogę skorzystać z toalety?
«Jest to możliwe» – odpowiedziały dobrodusznie starsi – «ale jeśli się umyje».
– dlaczego – Ottila była oburzona, – Jestem aresztantem, ale masz sprzątaczkę w swoim stanie i ona musi umyć podłogę.
– Powinien, ale nie powinien, myć dolnyaka po tak śmierdzących bezdomnych. No więc jak?
– Nie umyję sprawy! – Generalnie Pluskwa powiedziała kategorycznie.
– Więc gówno w twoich spodniach. A jeśli coś uderzy o podłogę, wykurzysz cały przedział.
– Jest to niezgodne z prawem; musisz zapewnić mi toaletę i telefon.
– A co jeszcze jestem winien? Ahh? – przybył sierżant.
Ottila nic nie powiedział. I czując, że niedługo dorośnie, to samo się zgodził. Co więcej, nikt nie widzi.
– Dobrze, zgadzam się.
– OK sierżant ucieszył się i poprowadził Klopa do toalety. – szmata, proszek tam, pod zlewem. A jeśli chodzi o technikę, dostaję. Kryzys, hahaha.
– A gdzie jest wiadro i papier toaletowy?
– Opłucz szmatkę w zlewie i wytrzyj tyłek palcem. – sierżant się pomylił.
– Jak to jest? – zaskoczył Klop.
– Jak się uczysz, w zasadzie mam papier ścierny, mogę zaoferować, a na zwykłym papierze mamy duży stres. Kryzys w kraju. Ponadto jesteśmy pracownikami państwowymi.
Ottila zakwasił się na twarzy i wziął proponowany papier i wszedł do toalety. Nastąpiła głośna mżawka, Pent odwrócił się i wyszedł na zewnątrz, zamykając słupek. Ottila rozluźnił się, spojrzał między nogi i zmarszczył twarz. Nie tylko bolał go smród kwaśnych oczu, ale wszystkie spodnie z zewnątrz były usiane niewielkim, nieprzyjemnym kolorem, śmierdzącym drysnyakiem. Nie było mowy o toalecie. Nawet krople biegunki migotały na ścianie.
Incefalopata stał przy kolumnie i widząc sierżanta, który opuścił posterunek, szybko do niego podbiegł.
– Witam! apchi –
