świadkowie?
– Nie – odpowiedział Śmiały i choć skłamał, jego głos nie załamał się ani na chwilę. Wiedział, że lepiej nie przysparzać szefowi niepotrzebnego stresu, zwłaszcza, jeśli problem bez trudu można rozwiązać.
Widział w pobliżu miejsca strzelaniny jakąś kobietę, ale ocenił, że nie może stanowić żadnego zagrożenia. Zresztą zaraz po tym, jak uznał, że mogła coś widzieć, postanowił odszukać ją i skutecznie uciszyć. Już nieraz doskonale radził sobie w podobnych sytuacjach i nie widział powodu, dla którego tym razem miałoby się stać inaczej.
– Czy ten człowiek miał coś przy sobie? – zapytał Chwała. Starał się, żeby ton jego głosu brzmiał obojętnie.
– Nic nie zauważyłem – przyznał zgodnie z prawdą Śmiały.
Akurat w tym wypadku nie musiał kłamać. Wojtek trzymał plecak za górny uchwyt. Nie założył go na plecy, ale zwisał mu wzdłuż nogi, a że był niewielki, zwyczajnie umknął uwadze Śmiałego.
– Pamiętasz, że przed wami jeszcze wykonanie drugiej części zadania?
– Tak. Ale czy nie możemy uznać, że to, co zrobiliśmy, zasługuje na wynagrodzenie? – zapytał Śmiały. Każdy przecież miał prawo dbać o interesy.
– Mam dla was pieniądze. Jednak tylko niewielką część. Doceniam, że wszystko przebiegło zgodnie z planem, ale nie zapłacę za coś, czego nie dostałem.
– Oczywiście. – Śmiały nie zamierzał się sprzeczać.
Dziwiło go tylko, dlaczego przeszukanie mieszkania tego mężczyzny szef uznawał za znacznie bardziej skomplikowane i wartościowe niż zastrzelenie go.
– Nie muszę chyba przypominać, że oczekuję największej dyskrecji.
– Wszystko będzie wykonane, jak należy – zapewnił Śmiały i wyciągnął rękę po koperty, które podał mu szef.
Chwała został sam. Czuł ulgę. Właśnie pozbył się problemu, który od bardzo długiego czasu spędzał mu sen z powiek. Miał nadzieję, że przeszukanie mieszkania tego człowieka, którego zabicie zlecił, upewni go jedynie w przekonaniu, że rozdział życia z nim związany słusznie uznał za zamknięty.
Zamknął drzwi na klucz, zgasił lampkę stojącą na biurku i ruszył w stronę dobrze ukrytych drzwi prowadzących z gabinetu urządzonego w piwnicy wprost do gabinetu znajdującego się w centralnej części jego ogromnego i starego domu. Mimo braku światła, bez trudu odnalazł ukryte za regałem drzwi i dźwignię, która umożliwiała ich zamknięcie.
Chwała nalał sobie solidną porcję koniaku i rozsiadł się w fotelu. Popijał powoli trunek, czując, jak z każdym kolejnym łykiem stres, gromadzący się w nim od rana, powoli znika. Mimo że już nieraz w swoim życiu podejmował tak kategoryczne decyzje, nigdy nie przestał pamiętać o tym, jak poważne mogą być ich konsekwencje w przypadku najdrobniejszego nawet niepowodzenia. Oczywiście miał świadomość, że armia najlepszych prawników stanęłaby na wysokości zadania i nigdy nie zostałby ukarany. Jednak nie o to tu chodziło. Chodziło o jego reputację, o to, że jego nazwisko zaczęłoby być kojarzone z czymś takim jak morderstwo. Na to nie mógł pozwolić. Nigdy.
Drzwi gabinetu otworzyły się i w progu stanęła jego żona Edyta.
– Nie przeszkadzam ci? – zapytała, wahając się, czy powinna wejść.
– Jasne, że nie. Chodź do mnie. Masz ochotę na drinka?
– Chętnie. – Edyta usiadła w fotelu, a Chwała podał jej szklaneczkę z trunkiem.
– Jak ci minął dzień?
– Nic szczególnego. Zrobiło się tak zimno, że zrezygnowałam z jazdy konnej. Na szczęście Alicja nie miała na dzisiaj żadnych planów, więc pojechałyśmy razem do fryzjera, a później poszłyśmy na kawę.
Alicja była najlepszą przyjaciółką Edyty.
– Jadłaś coś?
– Nie. Myślałam, że zjemy razem.
– To niezły pomysł. Myślisz, że Joanna przygotuje coś dobrego?
– Jak poprosimy, to mamy szansę.
– Nie będzie z tego zadowolona, ale obiecam jej premię. – Chwała uśmiechnął się i sięgnął po telefon. Zamierzał zadzwonić do kuchni, królestwa ich gosposi i wyprosić, aby zrobiła coś do jedzenia. Nie ze wszystkimi pracownikami obchodził się w jednakowy sposób. Nie wszystkim rozkazywał.
ROZDZIAŁ 14
Iga i Lidia jadły, siedząc na podłodze przy niskim stoliku. Wokół nich leżały rozłożone papiery, stanowiące zawartość teczki, która jeszcze rano należała do Wojtka.
– To niezwykłe – stwierdziła Iga, spoglądając na kopie artykułów.
– Jak myślisz, długo to zbierał? – Lidia była w szoku. Jakiś obcy człowiek z niewiadomych powodów postanowił zebrać wszystkie dostępne informacje na jej temat. Ilość dokumentów, które udało mu się zdobyć, świadczyła o tym, że to nie mogło trwać krótko. Chyba że robił to niezbyt długo, ale poświęcał na to cały swój czas.
– Nie ma pojęcia. Może miał obsesję?
– Myślisz, że był szalony?
– Wiele na to wskazuje. Szkoda, że nie wiemy, gdzie mieszkał.
– Wiemy za to, gdzie pracował – zauważyła Lidia, nie mając pewności, czy powinna się z tego cieszyć. Może lepiej byłoby wiedzieć o tym człowieku jak najmniej?
– Słuszna uwaga.
Zanim kobiety zaczęły czytać dokumenty zebrane przez Wojtka, przejrzały dokładnie jego plecak. Znalazły tam umowę o pracę, którą podpisano trzy dni wcześniej. Pewnie mężczyzna zapomniał wyjąć ją z plecaka. Dziwne było to, że nie wypełniono pola, w które należało wpisać adres zamieszkania.
– Mam nadzieję, że pomyślałaś o tym samym co ja? – Lidia spojrzała niepewnie na przyjaciółkę.
– Chcesz tam pójść i o niego zapytać? – Iga nie miała wątpliwości, że się nie myli.
– Mam nadzieję, że nie uważasz tego pomysłu za szalony.
– Może odrobinę.
– Ale sama przyznaj, że w wypytywaniu o ludzi nie ma wcale nic nadzwyczajnego, zwłaszcza kiedy wymyśli się jakąś wiarygodną historię uzasadniającą zainteresowanie.
– Pewnie, że nie ma w tym nic dziwnego. Interesujące jednak może się wydawać to, że zaczniemy wypytywać o kogoś, kto właśnie w biały dzień został zabity w środku miasta.
– Zawsze przecież możemy udać,
