Spies op die rug, lag en verwelkom hulle. Vir Clare is hulle onmiskenbaar militêre tipes, al is hulle in civvies. Sy hou net nie van die betekenisvolle blikke wat hulle wissel nie, asof hulle dink daar is iets tussen haar en Spies wat hom genoop het om haar saam te bring.
“Gaan dinge al gemakliker hier?” wil Spies weet.
“So-so, maar is enigiets hier ooit enige tyd gemaklik?” spot Jakes. “Kom ons kry julle hier uit en by die hotel.”
Clare is steeds moeg ten spyte van haar lang slaap op die vliegtuig. Sy kan nie veel sien van die omgewing nie, al besef sy dis tropies, met digte plantegroei en vreemde reuke, en dat daar palmbome is. Die mans neem hulle na ’n voertuig wat lyk soos ’n gepantserde Land Rover.
Spies laat haar voor langs Jakes sit en hy en Obed klim agter in. Meteens besef sy dat sy nie die mans kan verstaan nie, want hulle praat ’n vreemde dialek. Seker die Krio waarvan Spies haar vertel het. Hulle wil natuurlik nie hê sy moet alles verstaan wat hulle vir mekaar te sê het nie.
Daar is min verkeer in die strate. Die hotel is langs die water en dit lyk ook afgerem. Dit was dalk eens luuks, maar duidelik het dit agteruitgegaan. Dis vol militêre personeel. In die portaal sien sy ’n paar vroue wat lyk soos vroue van die nag. Hulle dra te veel grimering en is te sexy en helderkleurig geklee. Hulle kyk haar nuuskierig maar vyandig aan.
Spies laat haar trappe klim na die derde vloer. “Hier waag ek dit nie in ’n hyser nie. Iemand kan jou vaskeer en probeer keel afsny, of anders kan die krag blaas en dan sit jy. Dis maar dodgy in dié digs, maar dis waar ek altyd bly as ek hier is. Mens moet jou vastrapplekke hê.”
Die hotelkamer was ook eens luuks, maar nou is dit basies en nogal toiingrig, sien Clare. Die badkamer lyk asof die loodgieterswerk twyfelagtig is, maar daar is ’n toilet, ’n wasbak met gevlekte oppervlak en ’n stort sonder gordyne of afskorting. Sy smag na ’n stort.
Daar is ’n sitkamer met ’n bank, stoele, tafel en ’n yskas in die hoek, en ’n slaapkamer met ’n dubbelbed sonder beddegoed – net ’n kaal, gevlekte matras waarop daar ’n opgerolde slaapsak is. Aan die plafonne in al die vertrekke is waaiers wat stadig en onwillig draai en geen verskil aan die hitte maak nie.
“Is jy honger?” vra Spies nadat hy haar rugsak in die slaapkamer neergesit het.
“Nee, dankie, net dors.”
Hy gee vir haar ’n Coke uit die yskas, wat sy vinnig opdrink.
“Jy kan die kamer kry en ek sal op die sitkamerbank slaap,” bied hy vroom aan. “Jy kan maar stort en gaan slaap. Ek en die manne het baie om oor te praat, en ons gaan vannag ’n bottel whisky seermaak.”
Die stort is vir Clare wonderlik, al raas die pype gevaarlik en lyk die water alles behalwe helderskoon. Sy is skaars droog, toe kry sy weer warm. Was hier maar lugreëling! Sy spoel haar vuil klere uit en hang dit oor die handdoekreling. Spies en sy vriende sal maar net gewoond moet raak aan vrouegoed sien. Hulle is seker gewoond daaraan, want sy twyfel nie dat hulle oral vroue najaag nie. Hierdie mure kan seker stomende stories vertel.
In ’n skoon T-hemp en kortbroek lê sy bo-op die bed op die oopgerolde slaapsak en probeer om te vergeet van die hitte. Iewers zoem ’n muskiet en ’n paar vlieë vlieg waansinnig heen en weer. Sy skrik toe die slaapkamerdeur oopgaan en Spies inkom, met ’n glas met geel vloeistof in een hand en ’n Coke in die ander hand.
“Dop,” kondig hy aan. “Slaap jy soos ’n baba tot môre, dan sal jy die krag hê om hierdie helgat te face.”
“Dankie.” Sy neem die glas en sien dat hy vir haar ’n dubbel gegooi het. “Sjoe! Ek drink nie regtig so baie nie, hoor.”
Hy staan en bekyk haar met sy vuiste op sy heupe. Sy gooi die glas tot bo vol Coke en neem ’n sluk.
Hy grinnik en loop uit. “Sien jou môre. Lekker slaap,” sê hy oor sy skouer.
Clare drink die helfte en voel haar kop draai. Sy sit die glas op die bedkassie neer, drink die res van die Coke, skakel die flou lig af en raak dadelik aan die slaap.
Sy word die volgende oggend vroeg wakker met ’n hoofpyn. Dis steeds so warm en sy lê steeds bo-op die slaapsak. Op die bedkassie staan die whisky wat sy gelos het en ’n dooie vlieg dryf daarin. Van ver af hoor sy voertuie, een keer ’n sirene, en een keer iets soos ’n gil wat haar bloed laat vries.
Waar is Spies?
Sy staan op, haal pynpille uit haar sak, neem die glas whisky en gaan gooi dit uit in die wasbak. Haar kop klop. Sy is nie seker of die water veilig is om te drink nie en gaan uit om vir Spies te vra.
Hy lê soos ’n dooie op die bank en slaap. In sy vorige dag se klere en met ’n baardskaduwee op sy gesig. Om hom is vuil glase en ’n leë bottel whisky lê op sy sy.
Terwyl sy vir hom staan en kyk, gaan sy oë oop. Bloedbelope oë.
“Wat kyk jy?” vra hy. “Is ek vir jou mooi?”
Clare vervies haar. “Ek wil eintlik net weet of dit veilig is om die kraanwater te drink. Dit lyk vir my verdag.”
“Nee, jy gaan cholera of loopmaag kry. Kyk in die verskoning vir ’n yskas daar in die hoek en haal gebottelde water uit. Ons sorg gewoonlik vir onsself. My manne het die nodige gebring.”
Sy gaan na die lendelam yskas en maak dit oop. Dis darem koud binne en vol water, Coke en pakkies kos soos dié wat op die vliegtuig was. Sy neem water en drink die pyntablette, en besef dat haar maag grom.
“Is jy babelaas vanmôre?” hoor sy en draai om.
Spies sit regop en gaap.
“Nee, dis seker net die lugdruk wat my pla. Ek het nie gisteraand al jou whisky gedrink nie. Ek sou eerder dink jý is babelaas.”
“Not ’n dêm. Ek kan my drank vat, ou sussie. Ek gaan stort, dan eet ons, en dan vertel ek jou wat ons gaan doen om jou boetie op te spoor. My manne het reeds navrae gedoen.”
“Weet hulle waar hy is?” vra sy opgewonde.
“Nee, maar hulle weet waar die dokters is. Daar is ’n helse klomp klinieke en vlugtelingkampe, en die MSF is ook in Freetown by die kampe en by die Connaught-hospitaal. As Nick nie iewers heen ontvoer is nie, sal ons hom wel opspoor.”
Hy staan op, rek, gaap weer. Uit sy rugsak haal hy ’n handdoek en seep en loop na die badkamer. Sy hoor hom fluit in die stort en water spat. Die pype dreun soos donderweer. Sy hoop net hy hou hom welvoeglik en maak haar nie verleë nie.
Vinnig trek sy haar dag se kakieklere aan en borsel haar hare. Die deur gaan oop en hy staan daar met ’n handdoek om sy onderlyf, sy lyf gespierd en harig. Sy kyk nie direk na hom nie.
“In die vervolg klop jy voordat jy sommer inbars,” sis sy. “Sê nou ek was nog nie aangetrek nie?”
“Oeps, skuus. Sal nie weer nie. Ek het ook klere gewas en die hele badkamer drup. Ek vra jou net om my kans te gee om ook aan te trek, tensy jy nie omgee om my in my geboortepakkie te sien nie.”
“Spies, gedra jou! Gaan trek aan, en maak gou. Ek is honger.”
Spottend klik hy met sy tong. “Kwaai tannie, nè? Ek het gedink jy kan ’n geitjie wees. Maar
