gebou waar dit skoner is en mense in beddens lê. Tussen hulle beweeg mediese personeel.
Clare se asem stok in haar keel toe sy die lang, donker man sien. Hy staan met sy rug na hulle gekeer. Daardie mooi, trotse kop sal sy enige plek herken, en dit sal altyd haar hart roer. Op sy wit jas se rug is die letters MSF en hy buk oor ’n kind. Daar is twee vroue weerskante van hom.
“Daar is dokter Du Plessis,” beduie die verpleegster glimlaggend.
Spies kyk af na Clare. Hy lyk half sinies, asof hy haar opgewondenheid aanvoel en raai dat dit nie net vir haar daarom gaan om Nick te vind nie.
“Toe, gaan groet hom,” sê hy. “Ons het met groot moeite hier uitgekom.”
Clare gaan nader, haar hart woes kloppend. Die twee vroue kyk om. Louis konsentreer egter op die kind, wat verbande om albei arms het.
“Louis!” roep Clare.
Hy kom orent en kyk om. Dit voel vir haar asof die aarde op sy as gaan stilstaan. Sy aantreklike gesig lyk moeg, asof hy lanklaas gerus het en ure lank hard gewerk het. Sy eens pikswart hare het hier en daar grys in, sien sy, en dis langer as wat sy onthou. Onder die wit jas wat nog verbasend skoon is, is sy skouers hoekig, sy lyf lenig. Swaarkry is op sy gesig geëts. Sy swaar, swart wenkbroue kom bo sy donker oë bymekaar in ’n frons.
“Liewe hemel, waar kom jý so skielik vandaan?” hoor sy hom vra. Hy glimlag nie, kyk haar net verstom aan. Sy wonder of hy ooit bly is om haar te sien.
“Ek kom van Suid-Afrika af, Louis. Ek het Nick kom soek.”
Sy oë, wat bloedbelope en moeg lyk, flits van haar na Spies en terug. Hy praat saggies met die twee vroue, asof hy vir hulle opdragte gee, en kom nader aan Clare en Spies.
Clare stel Spies voor en sien dat hy Louis met skerp oë staan en beoordeel. Louis kyk op sy beurt met openlike agterdog na Spies. Hy buk egter af, en tot Clare se verbasing soen hy haar op albei wange. Haar hart tol behoorlik. Sy voel asof sy hom om die hals kan val en hom op die mond kan soen, maar sy waag dit nie.
“Kom ons gaan praat in die kantoor,” sê Louis.
Hy neem hulle na ’n kantoortjie wat karig gemeubileer is, en laat hulle op lendelam ou stoele sit.
“Soos julle kan sien, gaan dit maar rof hier,” sê hy meewarig. Hy gaan sit op die rand van die lessenaar en kyk na Clare.
“Ek kan nie glo dat jy na Nick kom soek het nie. Dis baie dapper, maar ook baie roekeloos. Hy is mos die MSF se verantwoordelikheid.”
“Ja, hy is seker, maar die MSF kan nie vir my sê waar hy op die oomblik is nie.”
“Wanneer het julle laas van Nick gehoor?”
“Seker so drie maande gelede. Hy het gereeld geskryf, al was dit net kort briefies, want dit was my ma se voorwaarde toe hy na Sierra Leone gekom het. Sy is heeltyd bekommerd. Toe droog die pos sommer net op.”
Louis kyk fronsend na haar. “Nick moet in die omgewing van Bo of in die suide wees, maar daar is baie rebelle-aktiwiteit en ons kommunikasie is dikwels afgesny. Dis nie net die Revolutionary United Front met wie ons te doene het nie. Daar is ander groepe ook.”
Clare knik. “Dis moeilik vir iemand buite die land om in te sien presies hoe erg dit hier gaan. In sy laaste brief het Nick genoem dat jou vrou dood is toe die rebelle julle hospitaal aangeval het. Ek is so jammer. Dit moet vir jou hartverskeurend wees.”
Louis kyk weg, asof hy nie wil hê sy moet die pyn in sy oë sien nie. “Dankie. En ja, dit was ’n geweldige slag.”
“Dit laat my ook vrees vir Nick se lewe. Hy het net gesê dat jou vrou dood is, maar nie vir ons die detail vertel nie. Wat hét gebeur?”
Louis kyk met troebel oë na haar. “Ons was eers in Kenema in die oostelike provinsie, daar waar die bloeddiamante is. Mense moet slawe-arbeid verrig en word vreeslik deur die soldate mishandel. Van daar het ons na Kailahun gegaan, en daar is ons deur die RUF aangeval. Adelaide is dood toe ’n opslagkoeël haar in die bors getref het. Daarna het troepe van die VN-vredesmag die RUF verdryf, maar verskeie van ons mense is dood. Ek het Adelaide se lyk hierheen gebring en daarmee na Frankryk gevlieg. Ons het haar begrawe waar haar ouers woon. Ek het taamlik lank verlof geneem en het maar drie dae gelede weer aangekom in Freetown. Ek moet die res van my kontrak met die MSF uitdien, maar dis nie meer lank voor dit verstryk nie. Ek het dus nie onlangs kontak met Nick gehad nie.”
“Sou jy kon uitvind waar hy is?”
“Ja, ek kan probeer. As julle wag, kan ek ’n paar oproepe laat maak. Verskoon my.”
Hy gaan uit en Clare sê gespanne: “Ek hoop hy vind vir Nick. Dalk is hy iewers heeltemal veilig.”
“Iewers heeltemal veilig?” vra Spies ironies. “Ek kan nie help om dit te betwyfel nie. Dan sou julle en die MSF mos op een of ander manier van hom gehoor het. Ons hoor dan heeltyd hoe die kommunikasie onderbreek word.”
“Spies, jy maak my regtig bang.”
“Ek is realisties. En ek ken dié plek, ou girlie.”
Hulle wag ’n spanningsvolle halfuur voordat Louis terugkom. Toe Clare die ontsteltenis op sy gesig sien, kry sy ’n sinkende gevoel in haar maag. Iets is beslis verkeerd.
“Wat het jy uitgevind?” vra sy half uitasem.
“Nick was op pad van Bo na Freetown, maar hy het nooit hier aangekom nie. Dikwels word voertuie voorgekeer en beroof. Die VN-troepe weet nie waar Nick en ons ander mense nou is nie, maar daar word na hulle gesoek.”
Clare voel asof haar hart wil gaan staan. Sy kyk verskrik na Louis, en toe na Spies, wat bewegingloos met ’n stroewe gesig daar sit.
Louis sug diep en vryf oor sy voorkop. “Ek is jammer, Clare. Ons mense beweeg deur gevaarlike terrein, maar ons kan nie anders nie. Oral het hulle ons dienste by die pynklinieke dringend nodig. Die beseerde mense het eenvoudig ingestroom en die getalle het ons mense oorweldig. Hier is ’n nimmereindigende krisis. Jy sien hoe dit gaan.”
“Ek het gekom om Nick te vind en dis wat ek gaan doen,” sê Clare vasberade. “Dis met dié doel dat Spies my hierheen gebring het.”
Louis kyk van die een na die ander asof hy wonder wat hulle verbintenis is. “Dis te gevaarlik vir jou, Clare.”
“Ek sal dit moet waag. Spies sal my help.”
“Maar wat kan hy doen? Hierdie is ’n vreemde land gewikkel in ’n burgeroorlog, en julle is vreemdelinge.”
“Ek ken hierdie plek en ek het kontakte,” sê Spies. “Clare sou nie op haar eie reggekom het nie, toe bring ek haar self. Ek het hier vir Executive Outcomes gewerk, en ek het ’n lugdiens wat hierheen vlieg – Flying Spear Air Service.”
Louis kyk lank na Spies. “Jy is, of was, ’n huursoldaat.”
Spies lyk asof hy hom vererg. “Nee, ons was ’n private sekuriteitsmaatskappy, en ek is gewerf nadat ek in 32 Bataljon in Suid-Afrika, Namibië en Angola geveg het. Daar is ’n verskil tussen ’n gewone huursoldaat en ons soort ouens. Ek weet julle mense was nog altyd bevooroordeeld. Ons het gekom om te help, maar die NGO’s het ons vyandig behandel omdat
