asof sy nie meer die saak verder wil bespreek nie. Sy staan op en gaan staan by die venster. Johan staan op. Hy staan ietwat ongemaklik deur se kant toe, maar weet nie of die gesprek verby is nie. Sy sien hy wag.
“Dankie, Johan. Kyk asseblief wat jy kan vind sonder dat enige van die ander personeel daarvan weet. Moet niks wat jy vind vernietig nie. Jou kollegas sal seker iets op rekenaar daaroor hê. Ek wil dit graag alles eers sien.”
Hy weet die spoke sal beslis oor rekords beskik, maar om dit by hulle te kry, gaan ’n ander storie wees.
“Dankie, dit sal al wees vir nou.”
Johan weet hier kom moeilikheid. As die ambassadeur nie die opdragte uitvoer nie, gaan hulle haar vinnig terugroep. Dit sal ook die einde van sy Europese ekskursie beteken. En hy het soveel om in te haal na sy tyd in die gevangenis.
Hy stap traag terug na sy kantoor toe. Hy weet hy moet wikkel om te hoor vir wie die ambassadeur nou gaan bel, want dit sal haar intensies duidelik maak. Sy verslae moet genoeg vleis hê en hy moet sy eie opdrag op so ’n wyse uitvoer dat hulle tevrede is met sy werk.
Johan stap met die brandtrap op na die vyfde verdieping. Sy knieë voel lui en asof hulle nie lekker wil saamwerk nie. Dis hoog tyd dat hy weer tyd maak vir oefening en ’n tennismaat soek.
Hy is net betyds om te sien hoe Janet, sy kollega, by hul gesamentlike buitedeur uitglip. Sy het hom nie gesien nie en hy wonder waarheen sy so vinnig op pad is. Hy het al gewonder of sý hom dophou of sy oproepe afluister. Wat ’n fokken sirkus!
Hy skud sy kop en tik die slotkombinasie van hul veiligheidsdeur in. Daar is niemand in die ontvangsarea nie en die ander deure is gesluit. In sy kantoor gaan sit hy agter sy lessenaar. Die mikrofoontjie onder die ambassadeur se lessenaar is so sensitief dat dit haar hele kantoor dek. Gelukkig is daar volvloertapyte, anders sou haar hoëhakskoene hom mal maak.
Johan wil sien wat op Nerine se rekenaarskerm aangaan. Hoe laag het hy nie gedaal om nou te moet voyeur speel nie. Hy kan hoor hoe Nerine uit haar privaatbadkamer na die lessenaar stap. Tog jammer hy kon nie kameras laat installeer nie. Hy kan hoor hoe sy gaan sit, ’n laai ooptrek en dan is daar ’n klank soos ’n papiersak wat oopgemaak word of papier wat opgefrommel word.
Enkele minute later is daar ’n oproep op die ambassadeur se selfoon. Johan herken nie die vrou se stem nie. Dit klink nie na ’n Suid-Afrikaner nie, maar dis ook nie ’n duidelike Franse Engels nie. Hy kan kommer in Nerine se stem hoor. Die stemtoon is weer hoog.
“Kan ons dringend ontmoet? Ek moet met julle praat.”
“Sesuur in die foyer van die Hilton. Kom alleen.”
“Ek maak so,” sê Nerine, steeds met ’n ontstelde stemtoon. “Ek sal verkies as niemand ons sien nie. Ek weet nie wie ek kan vertrou nie. Kanse is goed dat hulle al my gesprekke hier afluister.”
Johan glimlag. How right you are. Hy is egter bekommerd dat hy dalk nie die enigste een is wat haar afluister nie. Wie gaan almal by die hotel opdaag? Nie eintlik ’n vreeslik geheime plek nie. Daar moet ’n goeie rede wees. Dit maak dit wel vir hom moeiliker om onsigbaar te bly. Sy weet skynbaar wie sy gaan ontmoet, so hy hoef hom hopelik nie oor haar veiligheid te bekommer nie. Dis in elk geval nie sy werk nie.
*
Dis halfses in die middag. Johan het homself met ’n gin en tonic en ’n Franse koerant in een van die sagte stoele van die Hilton-hotel se foyer tuisgemaak. Eintlik is dit sy tweede gin en tonic. Die eerste het hy in die hotel se kroeg weggeslaan nadat hy die foyer eers goed gefynkam het.
Die beste plek is onder ’n palmboom in die hoek, en die koerant sal hy, soos talle spioene voor hom, as skerm gebruik wanneer nodig. Johan glimlag as hy homself in die spieël sien. Dis soos ’n speletjie vir grootmense. As dit net nie so ’n ernstige storie was nie. Hy het selfs sy vermomming aan, soos hulle hom op die plaas geleer het. Tydens die opleiding het Ms Basset hom onder hande geneem en gewys hoe. Snor en ’n bril, sy hare agtertoe gejel en plat op sy kop. Hy het selfs gekleurde kontaklense in. Hy voel soos iemand in ’n fliek. Sal die koerant maar meeste van die tyd redelik hoog hou.
Sy groot probleem gaan kom as die gespreksgenoot vir Nerine tot in die hotel laat kom, en haar dan na ’n ander bestemming neem. Boonop is die kanse goed dat iemand anders ook die foyer dophou.
Daar is min mense in die foyer. Eintlik is die Hilton meer gewild onder toeriste as sakelui en diplomate. Die onooglike, moderne gebou is reg langs die Seine en naby die Eiffeltoring. Tot dusver het Johan nog net Amerikaanse toeriste in die kroeg en voorportaal gehoor. Hy het sy sitplek so gekies dat hy die ingang kan dophou in ’n area waar niemand verby kan loop nie.
Hy het reeds die enigste kelner vriendelik weggewuif en vir hom gewys hy is nog gelukkig met sy drankie. Tog kyk die man syns insiens onnodig baie in sy rigting. Sou sy Basset-bakkies dalk te opvallend wees?
Teen vyf voor ses begin Johan ongeduldig raak. Daar het slegs enkele mense ingekom en die meeste het weer vertrek. Skuins oorkant hom sit ’n ouer man met ’n jong meisie. Hopelik sy dogter. Naby die klavier is daar nog twee ouer paartjies, duidelik Amerikaanse toeriste. Welgesteld genoeg om nie deur die ongunstige dollar-euro-wisselkoers gepla te word nie. Eintlik is dit nog te vroeg vir skemerdrankies, veral in die somer. Seker hoekom daar nie meer mense is nie.
Stiptelik om sesuur kom Nerine alleen die foyer binne. Met die eerste oogopslag herken hy haar amper nie. Dit is asof sy ook vermom is. Die gewoonlik styfgebinde hare is los oor haar skouers, sy het ’n informele rok en gemaklike skoene aan, en ’n donkerbril wat haar na ’n filmster laat lyk.
Sy kyk rond, dalk vir ’n oomblik te lank in sy rigting, en gaan sit dan ver van die ander mense af by die venster. Sy moes met openbare vervoer gekom het, want hy kan op sy selfoon sien dat die ampsmotor nie onlangs gery het nie.
Waar sy in die groot Louis IV-stoel sit, lyk sy vir Johan terselfdertyd broos en wêreldwys. Die kelner is vinnig by haar. Sy bestel iets, seker water, soos hy haar ken. Sy kyk kort-kort deur die venster na buite. Hy sal haar selfoon kan monitor, maar wat as die geheime kontak haar met ’n briefie elders heen lok?
Hy wonder of haar veiligheidswag weet sy is uit. Omdat die ou ’n plaaslik gewerfde is en haar eintlik net vergesel as sy die ampsmotor gebruik, kan sy hom maklik ontglip. Soos nou.
Johan raak nou moeg vir die kamstige koerantlesery. Nerine sit gelukkig met haar rug effens na hom toe, maar sy kyk gereeld in die vertrek rond. Sy tweede drankie is reeds na binne en hy begin rondkyk vir die kelner. Hy sien hoe die kelner vir die ambassadeur ’n bottel water op ’n skinkbord neem. Sou daar ’n boodskap by wees?
Op dieselfde oomblik verskyn ’n jong vrou in die deur van die foyer. Sy kyk vlugtig rond, talm ’n oomblik, en stap dan reguit na die ambassadeur. Wie op aarde is dit? Johan ken haar nie. Hy sal beslis nie kan hoor waaroor hulle praat nie. Daar was geen manier waarop hy ’n “bug” op Nerine kon plaas nie. Miskien as hy haar beter kan leer ken.
Terwyl hy kyk na die twee vroue met hul koppe dig bymekaar, raak hy skielik bewus van ’n man by die kroeg. Hy het hom glad nie vroeër opgelet nie. Boonop kyk die man sonder om te blik of te bloos na Johan.
Johan besef dat hy nie sy identiteit nou kan bekend maak nie. Hy moet so gou as moontlik daar wegkom. Hy kan later vasstel wie die vrou is. Dat sy en die ambassadeur mekaar al vroeër gesien het, is duidelik. Op een stadium het sy ’n lêer of boek uit haar aktetas gehaal en iets vir die ambassadeur gewys. In ’n rolprent sou hy wat Johan is seker ’n kamera kon uithaal en ’n foto daarvan neem, maar nou moet hy volstaan
